منطقه تهران را از نظر موقعيت طبيعى و کشاورزى مى‌توان به دو ناحيه تقسيم‌بندى کرد:
ناحيه کوهستانى معتدل
اين ناحيه در برگيرنده نواحى شمالى استان مانند بخش‌هاى فيروزکوه، دماوند، لواسانات، رودبار قصران، طالقانى و بخش‌هايى از شمال ساوجبلاغ است که به علت ناهموارى‌هاى شديد سطح زمين، وضعيت نامساعد جوى و اقليم سرد، مردم اين ناحيه بيشتر به فعاليت‌هاى باغ‌دارى و دامدارى مى‌پردازند و باغ‌هاى سيب، گوجه‌سبز، گيلاس، زردآلو و هلو از مهم‌ترين فرآورده‌هاى اين ناحيه به شمار مى‌رود.
دشت‌ها و کوهپايه‌هاى جنوبى البرز
اين ناحيه شامل ورامين، ري، شهريار، رباط‌کريم، اشتهارد و بخش‌هاى مرکزى و جنوبى ساوجبلاغ است. به جز نواحى نزديک شوره‌زار، بقيهٔ زمين‌هاى اين ناحيه براى کشاورزى مساعد است. محصولات عمده اين ناحيه گندم، جو، يونجه، ذرت علوفه‌اي، انگور، چغندرقند و پنبه است.
از نواحى مهم کشاورزى استان تهران مى‌توان به رودبار قصران در شمال شرقى تهران اشاره کرد که اراضى حاصل‌خيز و باغ‌هاى پرشمار دارد. لواسانات در غرب شهرستان دماوند از ديگر نواحى کشاورزى تهران با زمين‌هاى حاصل‌خيز است. در شهرستان کرج محصولاتى چون چغندر، ميوه و فرآورده‌هاى دامى توليد مى‌شود.
دره‌ها و دامنه‌هاى البرز با مراتع سرسبز و غني، از موقعيت مناسبى براى دامدارى برخوردار است. در سطح استان، دامدارى هم در دشت‌ها و هم در نواحى کوهستانى و کوهپايه‌اى رواج دارد. سهم دامدارى در اقتصاد استان ناچيز است.