در گذشته‌اى دور، حدود ده قرن پيش، اختراع و پيدايش آسياب بادى در سيستان، اين منطقه را زبانزد و شهره عالم نمود.
به روايت مورخين و جغرافى‌نويسان آن روزگار، آسياب بادى از ايران و از راه افغانستان، هند، چين به اسپانيا و فرانسه و پرتغال رفت. و تنها در ساخت آن تغييراتى حاصل شد. با اين ابتکار سيستان که از آن به عنوان انبار غله کشور ياد مى‌شد به سرزمين آسياب‌هاى بادي مشهور گشت.
مسعودى درباره سرزمين آسياب‌هاى بادى بيشتر سخن مى‌گويد. سگستان، سيستان سرزمين شن و باد است. در آنجا باد آسياب‌ها را به گردش در مى‌آورد و آب را از رودخانه بالا مى‌کشد و زمين‌ها با اين آب آبيارى مى‌شود. در هيچ نقطه جهان بيشتر از سيستان از باد استفاده نمى‌کنند و الله اعلم. استخرى مى‌نويسد در آنجا بادهاى شديدى مى‌وزد، به طورى که به واسطه اين بادها، آسياب‌هاى ساخته شده، با باد مى‌گردد.
از جمله نقاطى که تا کنون بقاياى آسياب بادى در آن پابرجا است، ۸۰۰ مترى قلعه مچى در ناحيه حوضدار جنوب غربى شهرستان زابل است که آثار تزئينات خشتي، جدار و نماى خارجى آن گوياى هويت تاريخى آن است.