منطقهٔ کوهستانى الموت -ادامهٔ کوه‌هاى البرز- در شمال قزوين قرار دارد و از شمال به دهستان‌هاى دو هزار و سه هزار تنکابن، از شرق به طالقان، از غرب به رودبار و از جنوب به طالقان و پشکلدره محدود مى‌شود.
رشته‌کوه‌هاى البرز در منطقهٔ الموت داراى قلل معروف و مرتفعى است و سه محور عمدهٔ کوهنوردى در اين مسير به ترتيب عبارتند از:
۱. محور گرمارود-پيچ‌بن-سيالان با ارتفاع ۴۲۵۰ متر، دهستان سه هزار تنکابن.
۲. محور اوان-خشچال با ارتفاع ۴۱۵۰ متر، دهستان دو هزار تنکابن.
۳. محور هير-ويار-گون‌کول، اشکور کلاچاي.
منطقهٔ الموت از چشمه‌هاى آب‌هاى معدنى و گرم مانند گرمارود، آتان‌رود و نينه‌رود برخوردار است. آب‌هاى الموت از چشمه‌سار و برف‌آب تأمين مى‌شود و مهم‌ترين رودخانه‌هاى آن اندج‌رود، الموت و طالقان‌رود است. طالقان‌رود در يازده کيلومترى غرب روستاى شهرک به رودخانه‌هاى اندج و الموت ملحق شده و رودخانهٔ شاهرود را تشکيل مى‌دهند. در دامنه‌هاى شمالى و جنوبى رشته‌کوه‌هاى البرز از ديرباز، دژهاى زيادى بنا شده که برخى از آنها مربوط به پيش از اسلام است. اين دژها در طول تاريخ مقر و پناهگاه بسيارى از سلاطين و حاکمان محلى از جمله حسن صباح بود.
از جمله مهم‌ترين قلاع ناحيه رودبار و الموت مى‌توان به قلعهٔ شيرکوه، قلعهٔ شهرک، قلعهٔ حسن صباح، قلعهٔ نويزرشاه، قلعهٔ لمبسر، قسطين لار، ميمون دژ، قلعهٔ ايلان و بيدلان (شيرکوه) اشاره کرد.