زامبيا پس از آن که در سال ۱۹۶۴ به استقلال رسيد نقش مهمى در حمايت از مبارزات استقلال طلبانهٔ کشورهاى منطقه و همچنين فعاليت‌هاى گروه‌هاى ضد نژاد پرستى برعليه آفريقاى جنوبى داشت. اين کشور مدت‌ها رهبرى کشورهاى خط مقدم در مبارزه با رژيم پرتوريا را به‌‌عهده ‌داشت و مقرّ نهضت‌هاى آزاديبخش منطقه نظير کنگره ملى آفريقا (African National Congress ) و جبههٔ سواپو (Swapo) در زامبيا بود. شخصيت مستقل کنت کائوندا (Kenet kaounda) پدر استقلال و اولين رئيس‌جمهور زامبيا در کنار سياست‌هاى مترقيانه وي، زامبيا را در زمرهٔ مهمترين کشورهاى آفريقائى آورده بود.



مى‌توان گفت نقش تعيين کننده زامبيا در منطقه يکى از عوامل تسريع کننده در استقلال زيمبابوه و ناميبيا و اجراء اصطلاحات سياسى در آفريقاى جنوبى بود. زامبيا اگرچه به دريا راه ندارد ولى قرار گرفتن اين کشور در بين ۸ کشور منطقه و وجود راه‌هاى زمينى بين زامبيا و کشورهاى هم‌جوار موقعيت استراتژيک ويژه‌اى براى اين کشور ايجاد کرده است. در بعد اقتصادى وجود معادن غنى مس، روي، سرب، کبالت و سنگ‌هاى قيمتى و عضويت اين کشور در اتحاديه توليد‌کنندگان مس جهان و همچنين عضويت در جامعهٔ کشورهاى مشترک المنافع، اتحاديه همکارى‌هاى اقتصادى جنوب آفريقا و اتحاديه تجارت ترجيحي، اهميت ويژه‌اى به اين کشور داده است. در بعد بين‌المللى نيز عضويت زامبيا در مجامع بين‌المللى نظير جنبش عدم تعهد، سازمان وحدت آفريقا و سازمان ملل متحد مهم قلمداد مى‌گردد.