روابط ويتنام با ايالات متحده از دهه ۶۰ تاکنون فراز و نشيب‌هاى فراوانى را شاهده بوده است. از آنجا که آمريکا جاى خاصى در سياست خارجى ويتنام دارد لذا اين امر بيش از همه ذهن رهبران اين کشور را به‌خود مشغول ساخته است.


در سال ۱۹۶۴ آمريکا، ويتنام شمال را تحرم کرد و پس از شکست اين کشور در ويتنام و سقوط سايگون (پايتخت ويتنام جنوبي) در سال ۱۹۷۵، کشور ويتنام را تحريم تجارى کرد.


آمريکا روابط ديپلماتيک با ويتنام ندارد. مذاکرات ميان دو کشور براى عادى‌سازى روابط در ۱۹۷۷ شروع شد. ولى به‌خاطر خوددارى آمريکا از پرداخت خسارات جنگ به ويتنام با شکست مواجه شد. در ۱۰ جولاى ۱۹۷۸ نماينده وزير امورخارجه ويتنام در توکيو اعلام کرد که ويتنام آماده است بدون هيچ شرطى روابط ديپلماتيک خود را با آمريکا عادى سازد.


متعاقب امضاء معاهده دوستى و همکارى ميان شوروى و ويتنام در سوم نوامبر ۱۹۷۸، آمريکا به ويتنام خبر داد که سه موضوع مانع از برقرارى روابط ميان دو کشور است؛ حضور نيروهاى ويتنامى در کامبوج، موضوع پناهندگان و معاهده دوستى و همکارى با شوروي. ولى در تاريخ ششم ژوئن ۱۹۷۹ ونس وزيرخارجه آمريکا طى پيامى به نماينده دائم ويتنام در سازمان ملل متحد پيشنهاد کرد مذاکره براى عادى‌سازى روابط از سرگرفته شود و در اين رابطه مذاکرات مقدماتى ميان نماينده ويتنام در سازمان ملل متحد با دستيار وزير امور خارجه آمريکا در امور خاور دور در نيويورک صورت گرفت. در اوت ۱۹۷۹ نماينده‌اى از کنگره آمريکا بازديدى از هانوى داشت تا راه بهبودى هرچه بيشتر روابط را فراهم سازد، ويتنامى‌ها به او گفتند که خواهان ايجاد فدراسيون هندوچين به رهبرى ويتنام نيستند و از کامبوج عقب خواهند نشست. در جريان مذاکرات ?نگوين کوتاچ? با نماينده آمريکا در جريان اجلاسى کميسيون اقتصادى و اجتماعى آمريکا در اکتبر ۱۹۷۹ که در بانکوک برگزار شد، از بحث راجع‌به عادى‌سازى روابط مشروط بر عقب‌نشينى نيروهاى ويتنامى از کامبوج خوددارى نمود. بنابراين در طول اوايل دهه ۸۰ هيچ پيشرفت روشنى حاصل نشد و هنوز هم اختلافات ميان دو کشور در خصوص موضوع کامبوج همچنان برجاى خود باقى است.


از عمده موارد اختلاف ديگر ميان دو کشور مربوط به ويتنامى‌هاى همکار دولت سايگون است که در اردوگاه‌هاى آموزشى و بازپرورى ويتنام به‌سر مى‌برند. جورج سوتز در ۱۱ دسامبر ۱۹۸۴ اعلام کرد که دولت وى خواهان اسکان ۱۰ هزار نفر از ساکنين اين اردوگاه‌ها در آمريکا است. سخنگوى وزارت امورخارجه ويتنام بعد از مذاکره با مقامات آمريکائى در ژنو اعلام کرد که ويتنام حاضر است تا زمانى که آمريکا آنها را مى‌پذيرد، آنها را آزاد نخواهد کرد مگر اينکه آمريکا تعهد کند تا فعاليت‌هاى ضد ويتنامى را در ميان ويتنامى‌هاى تبعيدى قطع نمايد.


در تاريخ ۲۹ آوريل ۱۹۸۵ لى دوان دبيرکل حزب کمونيست ويتنام در مراسم دهمين سال شکست و سقوط رژيم ويتنام جنوبى خواهان برقرارى رابطه عادى با آمريکا شده و آن را براى ايجاد صلح در منطقه ضرورى دانسته و به نفع هر دو کشور اعلام کرد. در آن سال ويتنامى‌ها تأکيد کردند که هيچ شکى در رابطه با استرداد فرزندان آمريکائى که در ويتنام به‌دنيا آمده‌اند نداشته و بلکه استرداد را اقدامى بشر دوستانه مى‌دانند که حاضر هستند آن را حل کنند. وزير خارجه ويتنام به يک نماينده آمريکائى گفت:


?اينها فرزندان شما هستند و من به هر کس که بيايد و آنها را ببرد خوش آمد مى‌گويم?.


از عمده موانع ديگر برقرارى روابط ديپلماتيک، زندانيان و مفقودين نظامى آمريکا در جريان جنگ ويتنام هستند. گزارش‌ها حاکى از آن است که ۱۱۵۰نفر آمريکائى از مجموع ۲۵۰۰ نفر مفقود، کشته شده‌اند، ولى وضعيت ديگران معلوم نيست. در چند سال اخير ارتباطاتى ميان دو کشور در جهت يافتن بقيه مفقود شدگان صورت گرفته است. ملاقاتى ميان نماينده‌اى از آمريکا و نگوين کوتاچ در ۷-۶ ژانويه ۱۹۸۶ صورت گرفت، هر دو طرف موافقت کردند تا همکارى‌هاى لازم را در جهت يافتن بقيه آمريکائيان مفقود به‌عمل آورند. ويتنامى‌ها ابراز اميدوارى کردند که موضوع طى دو سال خاتمه يابد. ويتنامى‌ها معتقد هستند که هيچ آمريکائى زنده‌اى د ر ويتنام، در زندان و يا بازداشت، وجود ندارد و حاضر هستند راجع‌به هر سندى که آمريکا ارائه دهد، تحقيق نمايند. در انجام تعهدات فوق‌الذکر نماينده شوراى امنيت ملى آمريکا در تاريخ ۲۸-۲۵ ماه مه ۱۹۸۷ و نيز نماينده ريگان در ۳-۱ ماه اوت ۱۹۸۷ از هانوى بازديد و ملاقات‌هائى با مقامات ويتنامى از جمله وزيرخارجه اين کشور داشتند و طى اجلاس مورخه ۱۶-۱۲ ژانويه ۱۹۸۹ هانوي، کارشناسان دو کشور طرح مشترکى را براى يافتن اطلاعاتى درباره ۲۳۹۴ نفر مفقود آمريکائى در حريان جنگ ويتنام تعيين کردند. در ۲۳ ژانويه همان سال اجساد ۲۵ نفر کشته آمريکائى تحويل آمريکائيان شد.