در پى ديدار طولانى کامبوجى‌ها از پکن، تحريکات علنى ويتنام شروع شد و به‌دنبال آن پولپوت در پکن اعلام کرد که کامبوج مناطق وسيعى از سرزمين خود را از دست داده است و يک ماه و نيم بعد تجاوز کامبوج به خاک ويتنام شروع شد. ولى اين تجاوز که به تحريک چين صورت گرفت در واقع ناقوس مرگ پولپوت را به صدا درآورد. آزار و شکنجه اقليت ويتنامى ساکن کامبوج، بيرون راندن آنها و بالاخره حمله به خاک ويتنام، کاسه صبر هانوى را لبريز کرد. ارتش ويتنام با قدرت تمام حملات کامبوجى‌ها را پاسخ گفته و سپس به تعقيب آنها در خاک کامبوج ادامه داد. سرانجام در ژانويه ۱۹۷۹ رژيم پولپوت توسط هنگ سامرين (Heng Samrin) (که خود از همراهان سابق پولپوت بود) و بالاخره مبارزات مردمى که آرزوى سقوط پولپوت را داشتند، سرنگون شد. از نظر دولت کامبوج عامل مهم در سرنگونى رژيم پلپوت، وجود جبهه متحد کامبوج براى نجات و نقش آن در بسيج توده‌ها و مبارزه در کنار نيروهاى ويتنامى عليه رژيم پولپوت بود.


اين جبهه در تاريخ دوم دسامبر ۱۹۷۸ آزادى آن مناطقى را که بنابه ادعاء خمر سرخ توسط نيروهاى ويتنام اشغال شده بود اعلام کرد. در همين مناطق نمايندگان مردم گردآمده و اولين کنگره جبهه را تشکيل دادند. تشکيل جبهه متحد ملى در واقع نتيجه قيام‌هاى پراکنده و مبارزاتى بود که عليه رژيم پولپوت در کامبوج صورت مى‌گرفت. برنامه سياسى جبهه متحد ملى براساس مخالفت و مبارزه با رژيم ديکتاتوري، فاشيستى و ميليتاريستى کامبوج تنظيم شده بود. جبهه آزادى‌بخش ملى همه نيروهاى ملى و آزادى‌خواه را به همکارى دعوت کرد و از اين نظر شباهت‌هائى با برنامه جبهه در قبل از ۱۹۷۵ داشت که متشکل از خمرهاى سرخ، طرفداران سيهانوک و ملى‌گرايان بود. حملهٔ ويتنام به کامبوج در دسامبر ۱۹۷۸ شروع شد و در اوايل ژانويه ۱۹۷۹ به سقوط خمر سرخ انجاميد. واقعيت اين است که تعدادى نامعين چريک کمونيست کامبوجى مخالف خمر سرخ نيز همراه نيروهاى ويتنامى بودند ولى بعيد به‌نظر مى‌رسد که آنها نقش چندانى در سرنگونى خمر سرخ ايفاء کرده باشند. و بلکه عامل اصلى در سرنگونى پولپوت ارتش منظم ويتنام بود.


ويتنام از ابتداى تشکيل جبهه متحد ملى از اين جبهه و سياست‌هاى آن حمايت کرده و آن را به منزله نماينده واقعى مردم کامبوج شناخت . از مدت‌ها قبل به‌خصوص از اواخر ۱۹۷۷ رژيم کامبوج به‌طور دائم به تحريکات و تعرضات خونينى در ويتنام دست زد و با ورود به خاک ويتنام، مردم را قتل عام نمود. با توجه به‌طول مرزهاى ميان دو کشور ويتنام نمى‌توانست در مواقع مناسب جلوى اين تجاوزات ناگهانى را بگيرد. از زمان اعلام موجوديت ?جبهه متحد ملى براى نجات کامبوج? تا ورود نيروهاى جبهه به پنوم پن فقط يک ماه فاصله بود. و بنابراين مطبوعات غربى به‌همراه چين اعلام کردند که اشغال نظامى توسط نيروهاى نظامى ويتنام و نه جبهه متحد ملى بوده است. نيروهاى پولپوت اگرچه سرکوب شدند ولى در مناطق دوردست به جنايات خود ادامه مى‌دادند و هر وقت که به‌وسيله نيروهاى کامبوجى و يا ويتنامى دنبال مى‌شدند به جنگل‌ها و مرزهاى تايلند مى‌گريختند. در فوريه ۱۹۷۹ دولت کامبوج ضمن انعقاد پيمان دوستى با ويتنام تمايل خود را به‌حضور نيروهاى ويتنامى در کامبوج نشان داد.


در سال‌هاى اخير ويتنام سعى در حل مشکل کامبوج نمود و تا تاريخ پايان سپتامبر ۱۹۸۹ کليه نيروهاى خود را از کامبوج خارج نمود. اين اقدام ويتنام، تقابل کشورهاى منطقه را از ميان برداشته و همکارى را جانشين آن ساخته است. با اين حال هنوز هم اختلاف نظرها وجود دارد. يکى از مهم‌ترين مسائل در اين زمينه دوره انتقالى است که از عقب‌نشينى نيروهاى ويتنامى تا انجام انتخابات عمومى در کامبوج امتداد مى‌يابد. ويتنامى‌ها معتقد هستند که موضوع انتخابات کامبوج امرى داخلى است که بايد توسط مردم اين کشور حل شود.


يکى از مهم‌ترين طرح‌ها براى حل مشکل کامبوج متعاقب ديدار هون سن، رهبر فعلى کامبوج و سيهانوک در توکيو تهيه شد که به طرح شش به‌علاوه شش معروف است. براساس اين طرح شش نفر از سوى هون سن، دو نفر از سوى سيهانوک، دو نفر از سوى يک گروه ديگر و دو نفر از سوى خمرها، با رياست جمهورى سيهانوک اداره کشور را با نظارت سازمان ملل متحد به‌عهده مى‌گيرند. اين ترکيب حکومتى که به شوراى‌عالى معروف است کرسى نمايندگى کامبوج در سازمان ملل را عهده‌دار خواهد بود. سازمان ملل متحد نيز طرحى مشابه به آنچه در ناميبيا به‌کار برده شد پيشنهاد نموده است. اين طرح مورد قبول ويتنام و کليه گروه‌هاى کامبوج به جز خمرها قرار گرفت. استراليا نيز پيشنهاد ايجاد يک حکومت موقت توسط سازمان ملل متحد را داد تا علاوه بر کنترل تحرکات و فعاليت‌هاى ويتنامى‌ها، بر روند ارائه کمک‌هاى خارجى به کامبوج و نيز انتخابات عمومى نظارت نمايد. تايلند نيز رويه دوستانه‌ترى در پيش‌گرفته و مانع از ارسال کمک‌هاى چين از طريق تايلند به خمرها شده است. سپس تايلند سمينارى تحت عنوان تغيير هندوچين از سرزمين جنگ به منطقه تجارى برپا نمود و اکنون همکارى‌هاى متقابل دو کشور تايلند و ويتنام نشانگر توافق آشکارى براى حل مشکل کامبوج مى‌باشد.