روابط خارجى قطر تا قبل از استقلال عمومى در چارچوب روابط با انگليس تعيين و خلاصه مى‌شد. براساس قرارداد سال ۱۹۱۶ بين دولت انگليس و شيخ‌عبدالله‌بن جاسم آل‌ثاني، تنظيم روابط خارجى و دفاعى اين شيخ‌نشين بر عهدهٔ انگليس بود. هم‌زمان با اعلام تصميم انگليس در سال ۱۹۶۸ مبنى بر خروج نيروهايش از شرق کانال سوئز و خليج‌فارس تا سال ۱۹۷۱، تصميم قطرى‌ها جهت اعلام استقلال نيز تسريع يافت. هر چند که اين تصميم صرفاً پس از تلاش‌هاى مصّرانه حکومت قطر جهت تشکيل اتحاديه فدرال شامل بحرين، قطر و ۷ شيخ‌نشين ديگر، امارت عربى متحده فعلي، اتخاذ شد. در سوم سپتامبر ۱۹۷۱ يعنى ۲ روز پس از اعلام استقلال قطر، امير اين کشور اقدام به امضاى پيمان جديد تحت عنوان پيمان دوستى و همکارى با انگليس نمود. با امضاى اين پيمان امور دفاعى و خارجى قطر رسماً از کنترل انگليس درآمده و به دولت ملى قطر واگذار گرديد. براساس اين پيمان جديد، دو کشور به روابط سنتى و نزديک بازرگاني، آموزشي، فرهنگى و علمى خود ادامه داده و منافع يکديگر را نيز مورد شناسايى قرار مى‌دادند.