دستيابى راموس به رياست‌جمهورى به‌دليل حمايت او از سوى ۳ گروه سياسى مهم به‌دست آمد: فرماندهان نظامى بازنشسته که هنوز قدرتمند بودند، تکنوکرات‌ها و بازرگانان که به‌عنوان اصلاح‌طلبان سياسى و اقتصادى شناخته مى‌شدند و همچنين سياستمداران سنتى حزب لاکاس - اتحاديه دمکرات مسيحي.


پس از آغاز به‌کار رسمى راموس در ۳۰ ژوئن ۱۹۹۲ انتصاب‌هاى اصلى وى در کابينه از درون همين گروه‌ها صورت گرفت. در ميان آن‌ها ژنرال‌هاى پيشين، رناتو دو ويلا به‌عنوان وزير دفاع ملى و خوزه آلمونته به‌عنوان دبيرکل شوراى امنيت ملى بودند. راموس اعلام کرد که اولويت‌هاى اجرائى او بازگرداندن آرامش سياسى و مدنى از طريق ايجاد آشتى و برنامه‌هاى عفو عمومى مى‌باشند که هدف آن حذف مقررات اقتصادى و تشويق سرمايه‌گذارى خارجى و از بين‌ بردن انحصار و کنترل جنايت و فساد مى‌باشد.


در ماه جولاى ۱۹۹۲ حزب لاکاس - اتحاديه دمکرات مسيحى از طريق گسترش عضويت از راه ترک عضويت LPD و ديگر احزاب و ائتلاف با حزب ليبرال، ائتلاف ملى مردم و جنبش اجتماعى جديد، با هدف تشکيل اکثريت، رهبرى کنگره را به‌دست آوردند. خوزه دو ونشيا - Jose de Venecia دبيرکل لاکاس - اتحاديه مسيحيان دمکرات، متحمد نزديک راموس، رياست مجلس نمايندگان را به‌عهده گرفت و حزب LPD کنترل سنا را حفظ کرد و نپاتالى گنزالس به‌عنوان رئيس سنا باقى ماند. در همان ماه، راموس براى پشتيبانى از برنامه سازش، چهار طرح به کنگره ارائه داد. لغو قانون ضد خراب‌کارى که در عمل CPP و سازمان‌هاى مشابه آن را قانونى کرد، عفو ۴۴۸۵ شورشى پيشين، ايجاد کميسيون وحدت ملى (NUC) براى کمک به تدوين استراتژى صلح و عفو حکومت، و بررسى تمام قضاياى شورشيان که در بازداشت به‌سر مى‌برند يا درحال گذراندن محکوميت خود هستند. کنگره نيز رسماً اين طرح‌ها را هفت ماه بعد در فوريه ۱۹۹۳ تائيد کرد. به‌دنبال آن راموس اعلام کرد که دولت او گفتگوهاى صلح را در سه حوزه دنبال خواهد کرد: با شورشيان کمونيست، جدائى‌طلبان مسلمان و شورشيان نظامى (ارتش).


در ماه جولاى ۱۹۹۲ راموس، خوزه ياپ يکى از اعضاء مجلس نمايندگان را به‌عنوان نمايده رسمى در جبههٔ دموکراتيک ملى انتصاب کرد. همچنين راموس در جولاي، کميسيون ضد جنايت رياست‌جمهورى را تشکيل داد و معاون خود را که محبوب مردم بود، به‌عنوان رئيس آن انتخاب کرد. هدف اين کميسيون کنترل افزايش وقوع جرم به‌ويژه آدم‌ربائى براى باجگيرى بود که اين مسائل به‌علاوه بحران حاد انرژي، برنامه حکومت براى جذب سرمايه‌گذارى خارجى را تهديد مى‌کرد.


در اواسط آگوست ۱۹۹۲ راموس، ياپ را مأمور کرد تا گفتگوهاى مقدماتى با لوئيس جلاندوني و خوزه ماريا سيزون رهبران خارج از کشور جبههٔ دموکراتيک ملي، را در هلند آغاز کند. راموس دستور داد تا پنج رهبر کمونيست شامل ساتورننيتو اوکامپو . رمولو کينتانار و ۱۶ شورشى نظامى را موقتاً از زندان آزاد کنند. حکومت و فرستاده جبههٔ دموکراتيک ملى بحث‌هاى مقدماتى را در هلند شروع کردند. آنها موافقت کردند تا به نمايندگان مربوطه توصيه کنند تا گفتگوهاى رسمى از جمله بحث درباره مسائل سياسى - اجتماعي، در تلاش براى اجراء توافق‌هاى بحث شده براى حل مشکل شورش را ادامه دهند. مانوئل رومرو رئيس جبههٔ دمکراتيک ملي، به‌سرعت پيشنهاد را قبول کرد در حالى‌که راموس قول داد تا آن‌را به NUC ارائه کند که قبلاً در سپتامبر ايجاد شده بود. راموس، هايدى يوراک، کميسيونر انتخابات و وکيل حقوق بشر را به‌عنوان رئيس NUC تعيين کرد و افرادى را نيز از اعضاء مجلس، کابينه و کليساى کاتوليک و پروتستان انتخاب کرد.


در اواسط ۱۹۹۲ حزب کمونيست فيليپين به بدترين بحران از زمان تأسيس آن در سال ۱۹۶۸ مبتلا بود. در جولاى ۱۹۹۲ کميته مرکزى حزب دهمين مجمع عمومى خود را تصويب کرد که بر استراتژى اصلى حزب مائوئيست دوباره تأکيد مى‌شد و گروه‌ها و واحدهائى را که به مبارزه پارلمانى و قيام شهرى منحرف شده بودند، طرد مى‌نمود. مجمع عمومى بحث‌هاى شديد درون حزب را با مترو مانيلا و ويساياس و فرماندهى کل ارتش جديد مردم را براى اظهار مخالفت شديد خود با مبارزه اصلاحى تسريع کرد. هنگامى‌که خوزه ماريا سيزون متهم حزب کمونيست فيليپين، بحث‌ها را در دسامبر، عمومى کرد و رهبران حزب را که به تازگى آزاد شده بودند از جمله ريکاردو ريس، رمولو کينتانار و بنيامين دو ورا را محکوم کرد و آن‌ها را خائن و مأمور دولت در بيانيه‌هاى مختلف در مطبوعات دانست، بحران روبه وخامت بيشترى گذاشت.


در ۳۰ سپتامبر ۱۹۹۲ آمريکا شروع به تخليهٔ پايگاه دريائى خليج سوبيک نمود و راموس نيز خواستار بررسى پيمان دفاعى دوجانبه ۱۹۵۱ بين فيليپين و آمريکا شد. در همان زمان، آمريکا خروج خود را از پايگاه دريائى خليج سوبيک کامل کرد و رسماً فرماندهى و کنترل پايگاه را به‌ حکومت فيليپين واگذار نمود.


در ژانويه ۱۹۹۳ راموس استراتژى فيليپين ۲۰۰۰ با هدف رساندن فيليپين به‌سطح يک کشور در حال صنعتى شدن (Newly Industrializing Country) تا پايان قرن را مطرح کرد. اين طرح همچنين اصلاح محيط سياسى اجتماعى و بسيج بخش‌هاى دولتى و خصوصى براى پشتيبانى از اجراء برنامه را پيش‌بينى مى‌کرد. در سه ماه اول ۱۹۹۳ پيشرفت‌هاى چشمگيرى در مذاکرات مقدماتى صلح با جبههٔ آزاديبخش مورو و شورشيان نظامى به‌دست آمد در حالى‌که مذاکرات با جبهه دمکراتيک ملى ادامه يافت. در ماه ژانويه، بعد از ماه‌ها جلسات ناپيوسته، NUC مذاکرات رسمى با RAM و شورشيان نظامى که وفاداران پيشين مارکوس بودند را آغاز نمود.


در آوريل ۱۹۹۳ اعلام شد که کنفرانس سه روزه‌اى در جاکارتا، بين نمايندگان دولت به‌سرپرستى ادوارادو ارميتا و نور جعفر و رهبر جبههٔ آزاديبخش مورو نور ميسوارى برگزار خواهد شد که مرحله دوم گفتگوهاى مقدماتى بين دولت و گروه‌هاى جدائى‌طلب را تشکيل مى‌داد. نماينده سازمان کنفرانس اسلامى حمايت خود را از گفتگوها اعلام کردند و اين گفتگوها با توافق دو طرف براى مذاکرات رسمى بر محور تحقق کامل موافقت‌نامه ۱۹۷۶ تريپولى آغاز گرديد. جبههٔ آزاديبخش ملى مورو با پذيرش حذف جدايئ‌طلبى از برنامهٔ سياسى‌ خود با تکيه بر پيشرفت مذاکراتٰ دگرگونى بسيار مهمى در استراتژى مبارزه خود ايجاد کرد. در جولاى NUC گزارش نهائى خود را که در آن پيشرفت گفتگوهاى مقدماتى با جبههٔ دمکراتيک ملى و جبههٔ آزاديبخش اسلامى مورو و شروع گفتگوهاى رسمى با جبههٔ آزاديبخش ملى مورو توصيه شده بود را ارائه نمود.


شکاف درون حزب کمونيست فيليپين در سال ۱۹۹۳ بيشتر شد. در جولاى سازمان مترو مانيلا ريزال اعلام کرد کمه آنها از رهبرى مرکزى جدا شده‌اند. ۵ ماه پيش از اين در نوامبر ۱۹۹۲ کميتهٔ اجرائى جزب انحلال کميتهٔ رهبرى منطقه‌اى و واحد نظامى را اعلام کرد. بخش‌هاى ديگر حزب مانند کميته کشاورزان و کميتهٔ اروپاى غربي، بدون اعلام رسمي، همگى نشان دادند که از مرکز جدا شده‌اند.