اقوام و نژادها

اولين کسانى که در مجمع‌الجزاير فيليپين زندگى مى‌کردند، نژاد آنها به پيتيک آنتروپيوسريکتس (Pithec Anthropuerictus)مى‌رسد. اين انسان‌ها داراى قدهاى کوتاه و پيشانى پهن بودند و به‌نام داون‌من (Dawn man) خوانده مى‌شدند. آثارى از قبيل تبر سنگى که دسته آن نيز از سنگ ساخته شده است مربوط به اين مردمان در غارهاى آبن (Abon) و گوري (Guri) در جزيره پالاوان بدست آمده است.


دومين گروه از انسان‌ها که به اين سرزمين راه يافتند، نگريتوها بودند. بعضى از دانشمندان معتقد هستند که اين مردم از سرزمين‌هاى آسياى مرکزى به اين مجمع‌الجزاير کوچ کرده‌اند. نگريتوها مردمانى کوتاه قد بودند و به هيمن جهت پيگمه خوانده مى‌شدند.


درکناره‌هاى شرقى جزيره لوزان هنوز پيگيمه‌ها زندگى مى‌‌کنند. آنها از شکارچيان بدوى به‌شمار مى‌روند و در به‌کار بردن تير و کمان و نيزه‌هاى زهرآلود مهارتى به‌سزا دارند. اين مردمان غذاهاى خود را بيشتر از جنگل‌هاى نزديک خود تأمين مى‌کنند. پيگمه‌ها علاقه فراوانى به موسيقى دارند.


سومين گروه از انسان‌هائى که به فيليپين مهاجرت نمودند، اندونزيائى‌ها بودند که با قايق‌هاى خود به اين سرزمين قدم گذاشتند. اين مردم از نظر فرهنگ و تمدن از پيگمه‌ها پيشرفته‌تر بودند. اين گروه به ماهيگرى و شکار و کشت ديم پرداخته و آن‌طور که گفته شده است کشت برنج در اين کشور از ره‌آورد اولين گروه مهاجر اندونزى به فيليپين مى‌باشد.


چهارمين دسته از مهاجرين که وارد فيليپين شده‌اند ملايوها (Malays) مى‌باشند که از نژاد قهوه‌اى بودند و يکى پس‌ از ديگرى درياى چين را پشت‌سر گذاشته و به سواحل جزاير لوزان و پالاوان آمده و در آنجا مستقر شدند. ملايوهاى نخستين، از پيگمه‌ها قد بلندتر بوده و موهاى صاف و چشمانى بسته‌تر و بيضوى داشتند. رنگ پوست آنها بين قهوه‌اى روشن و سياه بود. ملايوها از اندونزياييها و بوميان اين جزاير متمدن‌تر بودند و کشاورزى آبى و گداختن فلز، ساختن کوره‌هاى آهنگري، سلاح و لوازم تزئينى از آهن و ساير فلزات و انواع ظروف سفالين و بافتن پارچه و رام کردن حيوانات و به‌کار گرفتن گاوميش و اسب را در اين مجمع‌الجزاير رواج دادند.


گروه بعدى که به‌دنبال دومين دسته مهاجرين مالزى وارد فيليپين شدند، از مسلمان‌هاى مالزى بودند که بين قرن ۱۴ تا ۱۶ ميلادى در جنوب ميندانائو استقرار يافتند و مسلمانان ساکن در اين جزيره، از نسل همان مسلمانان مى‌باشند.


ساکنان قديم مجمع‌الجزاير فيليپين با ديگر کشورها تجارت و مراوده داشتند. اولين گروهى که با مردم اين مجمع‌الجزاير ارتباط ايجاد کردند، اعراب بودند. ساکنين اين مجمع‌الجزاير همچنين با تجار چينى باب تجارت را گشودند و تجار چينى بيشتر با ساکنان جزاير لوزان، پالاوان و ساير جزاير شمالى در ارتباط بودند. اين گروه به‌‌دليل خصوصيات اخلاقى نامناسب پس‌ از چندى مورد تنفر ساکنان فيليپين قرار گرفته و بر اثر زد و خوردهائى که به‌وجود آمد، در مدت کوتاهى روابط تجارى آنها با فيليپينى‌ها قطع گرديد.


ديگر گروه‌هاى تجار که در قرن پانزدهم وارد فيليپين شدند، مالزيائى‌هاى مسلمان بودند که اين گروه در کنار تجارت، در تبليغ و انتشار فرهنگ اسلام در فيليپين نقش به‌سزائى داشتند.


به‌غير از فيليپينى‌هاى مسيحي، مسلمانان مورو تنها گروه بزرگ بومى اين کشور را تشکيل داده که در حاشيه جنوبى و جنوب غربى سکونت دارند. اين گروه ۵ درصد جمعيت فيليپين را تشکيل مى‌دهند.


همچنين تعدادى از گروه‌هاى کوچکتر بومى در فيليپين وجود دارند که بيشتر در بخش‌هاى دورتر از لوزان و ميندانائو در تپه‌ها سکونت دارند و مجموعاً حدود ۸ درصد از کل جمعيت را شامل مى‌شوند. جمعيت چينى‌ها در فيليپين بسيار کم است و تنها در حدود يک درصد از کل جمعيت را تشکيل مى‌دهند.

خط و زبان

مردم فيليپين قبل از تسلط اسپانيائى‌ها داراى چندين نوع خط بودند. در پاره‌اى از نقاط کشور خط تصويرى مرسوم بود و در نقاطى که با مسلمانان در تماس بودند، خط عربى رواج داشت.


گفته مى‌شود مردم فييليپين در زمان‌هاى بسيار قديم و قبل از آشنائى با اسلام خط خاصى داشتند که به آن آليباتا يا آباکادا (Alibata or Abakada) مى‌گفتند که خطى مشابه با خط هندى‌ها در دوره آشوکا بوده و الفباى آن داراى ۱۷ حرف بوده است.


زبان‌هاى قديمى فيليپين متنوع بوده و هر منطقه داراى زبانى متفاوت از ديگر مناطق بوده است. حدود ۸۷ زبان و لهجه محلى در فيليپين وجود دارد که متعلق به اقوام مختلف در سراسر اين کشور مى‌باشد که از اين زبان‌ها، هشت زبان آن را حدود ۸۵ درصد از مردم تکلم مى‌‌کنند. ليکن سه زبان عمده در فيليپين وجود دارد که عبارت است از:


۱. زبان سبوانو (Cebuano) که در جزاير ويسايا تکلم مى‌شود،

۲. زبان تاگالوگ (Tagalog) که در مناطق اطراف مانيل صحبت مى‌شود،

۳. زبان ايليسانو (Ilicano) که در شمال جزيره لوزان رواج دارد.


زبان فيليپينى (تاگالوک)، انگليسى و اسپانيولي، زبان‌هاى رسمى اين کشور مى‌باشند. از سال ۱۹۳۹ دولت کوشيده است براى ايجاد وحدت ملي، آموزش و استفاده از زبان محلى را رشد و توسعه دهد و بدين منظور زبان تاگولوک، زبان لوزان مرکزي، در همه مدارس تدريس مى‌شود و بيشتر مورد قبول عامه قرار گرفته است. زبان اسپانيولى توسط عده‌اى اندک در فيليپين تکلم مى‌شود و به‌نظر مى‌رسد استفاده از آن در حال کاهش است.