پس از جنگ ۱۹۷۱ و استقلال بنگلادش، پاکستان اعلام کرد که روابط ديپلماتيک خود را با هر کشورى که بنگلادش را به رسميت بشناسد قطع خواهد کرد، اما به دليل به رسميت شناختن شدن اين کشور از سوى کشورهاى اروپاى غربى و ژاپن پاکستان از اين تصميم عدول کرد.


در سال ۱۹۷۵ نيز سرانجام پاکستان بنگلادش را به رسميت شناخت. قبل از آن زمينه‌هاى برقرارى روابط دو کشور در سفر مجيب‌الرحمن رئيس جمهور بنگلادش از پاکستان در فوريه ۱۹۷۴ و ديدار دوالفقار على‌بوتر نخست‌وزير پاکستان از بنگلادش آماده شده بود.


ضياءالرحمن در سال ۱۹۷۷ براى شرکت در اجلاس سازمان‌ کنفرانس اسلامى به پاکستان سفر نمود. مشکل انتقال بيهارى‌ها به پاکستان و مسئله تقسيم دارائى‌ها پس از استقلال بنگلادش ميان دو کشور از مسائل مورد اختلاف بود.


مسلمانانى که در جريان تجزيه پاکستان از حکومت مرکزى طرفدارى نمودند و پس از استقلال بنگلادش جاسوس پاکستان خوانده شدند و در اردوگاه‌هائى براى انتقال به پاکستان اسکان يافتند.


ضياءالحق رئيس جمهور پاکستان در دسامبر ۱۹۸۵ براى شرکت در کنفرانس سران سارک از بنگلادش ديدار کرد. وى همچنين در ژوئيه ۱۹۸۵ از مناطق طوفان‌زده اين کشور بازديد نمود. ژنرال ارشاد در سال ۱۹۸۸ دوبار از پاکستان براى شرکت در اجلاس سران سارک و شرکت در مراسم تشييع جنازه ضياءالحق ديدار کرد.


خانم بى‌نظير بوتر نيز در اکتبر ۱۹۸۹ به بنگلادش سفر نمود. در اين سفر مذاکراتى در مورد حل مسئله بيهارى‌ها به عمل آمد.


در سفر خالده ضياء نخست وزير بنگلادش در نيمه اوت ۱۹۹۲ به پاکستان توافق شد هفت هزار خانواده بيهارى به پاکستان منتقل شوند و پاکستان با وارد نمودن کالاهاى بيشتر از بنگلادش جهت رفع توازن تجارى موجود موافقت نمود.


مناسبات اقتصادى و بازرگانى اساس روابط دو کشور را تشکيل مى‌دهد. بنگلادش به پاکستان چاي، کنف‌خام و مصنوعات کنفي، کاغذ روزنامه، ادويه، ابريشم مصنوعى صادر و از پاکستان برنج، پنبه، ميوه، سبزيجات، شکر، الياف، نساجي، مواد ‌شيميائى و غيره وارد مى‌کند. در آوريل ۱۹۷۶ يک موافقت‌نامه بازرگانى ميان دو کشور منعقد گرديد و براساس آن کميته مشترکى موسوم به کميته بازرگانى بنگلادش و پاکستان که سالانه به‌طور متناوب در پايتخت‌هاى دو کشور تشکيل مى‌گردد، روابط تجارى را تنظيم مى‌نمايد. قرارداد تأسيس کميسيون مشترک اقتصادى نيز در ۲۱ ژوئيه ۱۹۷۹ بين دو کشور منعقد شد. طرفين تسهيلاتى نظير صدود رواديد و اجتناب از اخذ ماليات مضاعف بين دو کشور فراهم آوردند.


پاکستان و بنگلادش در سال ۱۹۷۹ يک موافقت‌نامه فرهنگى امضاء کرده‌اند. آخرين برنامه تبادل فرهنگى دو کشور براى دوره ۲۰۰۰ - ۱۹۹۸ در فوريه ۱۹۹۸ امضاء شد.


در زمينه اقتصادي، تجارت دو جانبه از ۶۵/۱۲۵ ميليون دلار در سال ۹۷-۱۹۹۶ به ۷۸/۱۳۶ ميليون دلار در ۹۸-۱۹۹۷ افزايش يافته است. موازنه تجارى به نفع پاکستان حدود ۰۸/۶۰ ميليون دلار بوده است. واردات از بنگلادش در سطح گذشته حدود ۳۸/۳۴ ميليون دلار باقى‌مانده است.


دولت‌هاى متوالى در پاکستان گام‌هائى براى تقويت روابط دوجانبه برداشته‌اند. در طى سال ۱۹۹۸ ديدارهاى مقامات عالى رتبه ازدو کشور صورت گرفت. نوازشريف براى شرکت در اجلاس تجارى سه‌جانبه بين بنگلادش، هند و پاکستان که در ۱۶-۱۴ ژانويه ۱۹۹۹ در داکا برگزار شد، از اين کشور ديدار نمود. ديدار وى همچنين براى تقويت روابط دوجانبه بود.


پس از آزمايش‌هاى هسته‌اى هند و پاکستان خانم شيخ حسينيه نخست‌وزير بنگلادش در ۲۴ ژوئن ۱۹۹۸ به اسلام‌آباد سفر کرد. ديدار وى براى کاهش تنش‌هاى ايجاد شده پس از انفجارهاى اتمى آزمايشى بود. او اظهار داشت که اجبارى را که در پشت تصميم پاکستان براى انجام آزمايش‌هاى هسته‌اى قرار داشته درک مى‌کند. اما نگران است که تنش‌هاى حاکم نه تنها بر پاکستان و هند بلکه بر تمامى کشورهاى منطقه‌اى تأثير گذارد. وى تحريم پاکستان را تأييد نکرد. رهبران دو کشور همچنين در دهمين اجلاس سران سارک در رکلمبو در ژوئيه ۱۹۹۸ و اجلاس سران دى - ۸ در مه ۱۹۹۹ در داکا با يکديگر ملاقات کردند.


خانم حسينيه نخست وزير بنگلادش در سخنرانى خود در سپتامبر ۲۰۰۰ در مجمع عمومى سازمان ملل از کشتار بنگالى‌ها در جنگ ۱۹۷۱ به‌وسيله پاکستان و حومت نظامى کنونى اين کشور انتقاد کرد. به‌دنبال ژنرال مشرف ديدار با وى را در حاشيه اجلاس لغو نمود.