شروع مراودات سياسى ميان ايران و هلند را مى‌توان اوايل قرن هفدهم ميلادى دانست. يعنى پس از آنکه دولت ايران جزيره هرمز را از تصرف پرتغالى‌ها خارج ساخت و بندرعباس مرکز تجارت خليج‌فارس گرديد، هلندى‌ها بدانجا راه يافتند و با اجازه شاه‌عباس اول صفوى (۱۶۲۸-۱۵۸۷م.)، در سال ۱۶۲۳ ميلادى (۱۰۳۲ هـ. ق.)، تجارتخانه‌اى دايرکرده و در تجارت ابريشم کوشيدند.


در سال ۱۶۲۶ ميلادى (۱۰۳۵ هـ.ق.)، موسى‌بيک به‌عنوان نخستين سفير شاه‌عباس اول به دربار لاهه راه‌يافت. شاه‌عباس در نامه‌اى که به فرمانرواى هلند فرستاد، آسايش و رفاه بازرگانان هلندى را در ايران تضمين کرد. نخستين سفير هلند در ايران يان اسميت بود که به مدت دو سال (۱۶۳۰-۱۶۲۸م./ ۱۰۳۹-۱۰۳۷هـ.ق.) در ايران بسر برد.


پس از فوت شاه عباس، شاه صفى نيز طى نامه‌اى تعهدات پدر را تأييد کرد. اواخر سلطنت شاه عباس دوم (۱۶۲۴م./ ۱۰۵۲ هـ. ق.)، نماينده‌اى ازجانب کمپانى هند شرقى هلند به دربار شاه آمد و امتيازاتى کسب کرد. با انقراض سلسله صفويه، به‌سبب وضع خاصى که در ايران حکمفرما شده بود، سال‌ها در روابط دو کشور وقفه ايجاد کرد. تا آنکه در سال ۱۸۵۷ ميلادى (۱۲۶۶ هـ.ق.) يک پيمان دوستى و بازرگانى ميان دو کشور در پاريس منعقد گرديد. در اين پيمان اجمالاً تمهيداتى به‌منظور قضاوت کنسولى انديشيده شد و نخستين کنسولگرى هلند را در سال ۱۸۶۸ ميلادى (۱۲۷۷ هـ. ق.) در بوشهر گشود. هلندى‌ها در تهران، سرکنسولى منصوب کردند و پس از چندى (۱۹۰۲م.) روابط ديپلماتيک کامل ميان دو کشور برقرار شد و نمايندگى دولت ايران هم در لاهه گشايش يافت. در سال ۱۹۱۰ ميلادي، سفارت هلند در تهران تأسيس شد. از آن پس دو کشور ايران و هلند، طى يک‌‌رشته عهدنامه‌ها و موافقت‌نامه‌هايى که به‌منظور گسترش علايق و دوستى و مودّت فيمابين امضاء شده بود به حفظ و بسط روابط سياسي، اقتصادى و فرهنگى همت گماشتند. ازجمله مى‌توان موافقت‌نامه هواپيمايي، موافقت‌نامه لغو رواديد و تبادلنامه‌هاى معافيت متقابل شرکت‌هاى هواپيمايى و کشتيرانى را از پرداخت ماليات بر درآمد نام برد. مهمتر از اينها، روابطى بود که بين دو کشور پادشاهي، به‌خاطر وجوه مشترک آنها برقرار شده بود و زمينه ديدارهاى بسيارى را طى سال‌هاى دهه ۵۰ الى ۷۰ ميلادي، در سطح سران دو کشور فراهم آورد.


روابط ديپلماتيک فيمابين دو کشور، بويژه در دو دهه قبل از انقلاب در سطح سفير برقرار بوده است.


گفتنى است که بنا‌بر شواهد تاريخي، حضور هلنديان در ايران، بجز نيم قرن اخير، همه‌گاه بصورت تاجر، درياسالار و سياستمدار بوده است. آنان در روابط خود با ايرانيان بسيار مغرور و خودسر عمل کرده‌اند. حتى آمده است که يکبار عدالت و دادخواهى را به زور توپ از پادشاهى مطالبه کردند.