جدائى سنگاپور

علاوه بر مسئله برخورد با اندونزى مشکل ديگر مالزى اختلاف بين سنگاپور و ديگر ايالات اين کشور بود. ”لى کوان‌يو“ رهبر سنگاپور، که حزب سوسياليست PAP را در انتخاب ۱۹۵۹ سنگاپور به پيروزى رسانده بود از آن به بعد تلاش داشت سنگاپور را به محيط مناسبى براى سرمايه‌گذارى‌هاى خارجى تبديل سازد. لى‌کوان‌يو يک چينى تحصيل کرده انگليس بود به‌دنبال اين بود که حزب چينى MCA معرفى کرد رهبران PAP اميدوار بودند که اگر کانديداهاى آنها به پيروزى برسند تنکو عبدالرحمن يک ائتلاف ميان PAP و OMNO به‌وجود آورد. اما نتيجه انتخابات نشان داد که PAP اشتاباهات زيادى مرتکب شده است زيرا تنها يکنفر از ۹ کانديداهاى PAP انتخاب شد ولى ائتلاف از ۱۰۴ کرسى پارلمان فدرال ۸۹ کرسى را به‌دست آورد که در عين حال پيروزى MCA در برابر PAP نيز بود. به‌دنبال اين امر PAP تصميم گرفت به‌عنوان يک حزب مخالف در صحنه سياسى مالزى باقى بماند و ”لى کوان‌يو“ ائتلافى از احزاب مخالف تحت عنوان ”مجمع مشورتى همبستگى مالزي“ با شعار مالزيائى‌هاى مالزى تشکيل داد. لى در سخنرانى‌هاى خود در سنگاپور و خارج، در ۱۹۶۵ از حقوق برابر براى مالزيائى‌ها صحبت کرد در همان حال بخش‌هائى در پارلمان نسبت به حق ويژه ملايوها از جانب مخالفين آغاز شد.


قبل از آن نيز در جولاى ۱۹۶۴ برخوردى ميان ملايوها و چينى‌ها در خيابان‌هاى سنگاپور در گرفته بود که در نتيجه آن ۲۲ نفر کشته و ۵۰۰ نفر زخمى شدند. تنکو عبدالرحمن اين شورش‌ها را به عوامل اندونزيائى نسبت داد. به هر حال موضوع حزب PAP و سنگاپور به وضعيت نسبتاً پيچيده‌اى در مالزى تبديل شده بود تا اينکه در آگوست ۱۹۶۵ تنکو عبدالرحمن پس از ۱۳ ماه اقامت در خارج و ملاقات مخفى بالى ‌کوان‌يو و اعضاء کابينه فدرال و کابينه سنگاپور خروج آزاد سنگاپور را از فدراسيون فراهم ساخت و در ۹ آگوست ۱۹۶۵ سنگاپور يک کشور مستقل گرديد.

شورش سال ۱۹۶۹

از هنگام استقلال مالزى همواره ايجاد هماهنگى نژادى يکى از مسائل مهم در اين کشور بوده است. از نظر رهبران اين کشور ايجاد ”ائتلاف“ و بعدها ”باريان ناسيونال“ (جبهه ملي) پاسخى به اين امر بوده است.


در عين حال بعضى برخوردهاى نژادى در اين کشور به‌ وقوع پيوسته که شديدترين آنها در ماه مى ۱۹۶۹ بود. در جريان انتخابات پارلمانى در مى ۱۹۶۹ ائتلاف حاکم تا حد زيادى محبوبيت خود را از دست داد. نتيجه انتخابات نشان داد که OMNO در بسيح ملايوها با مشکل روبه‌رو گرديده و در همان حال MCA نيز حمايت چينى‌ها را تا حد زيادى از دست داده است و در مقابل احزاب مخالف همچون حزب داپ و حزب کرکان به موفقيت‌هاى خوبى نائل شده‌اند. در ۱۱ و ۱۲ مى‌داپ و کرکان راه‌پيمائى‌هاى پيروزى در کوالالامپور برگزار کردند که اغلب آنها بدون اجازه پليس بود. در عصر روز ۱۲ مى گروهى از طرفداران آمنو در خارج خانه وزير اعظم ايالت سلانگور اجتماع کردند که خيلى زود منجر به برخورد ميان چينى‌ها و مالايوها شد. شورش همچنان بالا گرفت و تقريباً از کنترل پليس خارج و به همين جهت ارتش وارد صحنه شد در ۱۴ مى نيز تيراندازى ميان افراد صورت گرفت اين شورش چند روز ادامه داشت و در جريان آن ۱۹۶ نفر کشته شد و تعداد زيادى نيز زخمى شدند.


در ۱۴ مى پادشاه وضع اضطرارى اعلام نمود. دو روز بعد تنکو عبدالرحمن يک شوراى ۱۰ نفرى به سرپرستى تون عبدالرزاق را مسئول تعيين کابينه جديد کرد. در همين حال رئيس جديد MCA اعلام کرد که چينى‌ها به دليل از دست دادن اعتماد از دولت خارج مى‌شوند اما در ائتلاف همچنان باقى مى‌ماند مع‌هذا عضو MCA به کابينه اضطرارى در ۲۰ مى‌پيوستند. شورش‌ها در ۱۹۶۹ سرانجام پس از چند روز آرام شد و دولت کنترل کامل اوضاع را به‌دست گرفت.


تنکو عبدالرحمن در ۲۲ سپتامبر ۱۹۷۰ رسماً استعفاء خود را تسليم پادشاه کرد و تون عبدالرزاق را مسئول تعيين کابينه جديد کرد. در همين حال رئيس جديد MCA اعلام کرد که چينى‌ها به دليل از دست دادن اعتماد از دولت خارج مى‌شوند اما در ائتلاف همچنان باقى مى‌ماند مع‌هذا عضو MCA به کابينه اضطرارى در ۲۰ مى پيوستند. شورش‌ها در ۱۹۶۹ سرانجام پس از چند روز آرام شد و دولت کنترل کامل اوضاع را به‌دست گرفت.


تنکو عبدالرحمن در ۲۲ سپتامبر ۱۹۷۰ رسماً استعفاء خود را تسليم پادشاه کرد و تون عبدالرزاق جاى وى را گرفت. نخست‌وزيران بعدى به ترتيب داتوک حسين عون (در سال ۱۹۷۸) و داتوک براى ماهاتير محمد (در سال ۱۹۸۱ بودند که دکتر ماهاتيرمحمد از سال ۱۹۸۱ تاکنون (۱۹۸۹) پست نخست‌وزيرى را به عهده داشته است.