حمل و نقل و ارتباطات لائوس چین مکزیک آفریقای جنوبی اتریش کوبا لهستان نروژ مالزی فنلاند لیبی شیلی مجارستان ایسلند الجزایر پاکستان اندونزی جمهوری چک تایلند برمه (میانمار) آرژانتین بحرین بنگلادش سنگاپور عمان فیلیپین قبرس قزاقستان قطر کره شمالی ویتنام رومانی کرواسی هلند آنگولا اوگاندا تونس جمهوری آفریقای مرکزی زامبیا راه‌آهن جادههای ارتباطی جدول میزان حمل و نقل جادهای شبکه حمل و نقل آبی جدول حمل و نقل دریائی شبکه حمل و نقل هوائی جدول حمل و نقل هوائی راه‌آهن در کشور لائوس شبکه راه‌آهن وجود ندارد اما پروژه ايجاد شبکه راه‌آهن وين‌تيان و نانگ‌کاي (Nong Kai) در تايلند در حال بررسى مى‌باشد که اين پروژه در نوامبر سال ۱۹۹۴ از سوى شرکت ملى راه‌آهن اعلام شد. اين طرح به‌صورت سرمايه‌گذارى مشترک بوده است که ۲۵ درصد از سوى دولت لائوس و ۷۵ درصد از سوى يک کمپانى تايلندى انجام مى‌شود. جاده‌هاى ارتباطى راه‌ها و جاده‌ها در اين کشور به‌عنوان شبکه اصلى ارتباطى و حمل و نقل بين شهرها و استان‌ها محسوب مى‌گردد. تقريباً ،%۹۰ حمل بار و ۹۵% جابه‌جائى مسافران از طريق همين جاده‌ها صورت مى‌گيرد. در لائوس جمعاً ۱۳،۹۷۱ کيلومتر جاده وجود دارد، که از اين ميزان، ۳۳۸۷ کيلومتر شامل جاده‌هاى اصلى و ۵،۶۴۰ کيلومتر شامل جاده‌هاى فرعى مى‌شود و تنها %۲۱ از کل اين مسافت هموار و مناسب حمل و نقل مى‌باشد. جاده‌هاى اصلى اين کشور، پايتخت لائوس وين‌تيان و استان لوآنگ‌پارابانگ (Luang Prabang) را به هوشى‌مينه‌سيتى در جنوب ويتنام، شمال ويتنام و مرز کامبوج متصل مى‌کند. همچنين شهر وين‌تيان اين راه‌هاى اصلى به استان‌هاى ساواناخت، فونگ‌سالي (Phongsaly) و نهايتاً به مرز چين، و نيز به استان لوآنگ پارابانگ و بندر هاتينه (Ha Tinh) در شمال ويتنام، و استان ساواناخت را به بندر دانانگ (Donang) ويتنام ارتباط مى‌دهد. اولين پل ارتباطى ميان لائوس و تايلند، به‌عنوان پل دوستى توسط کشورهاى استراليا و ژاپن بر فراز رودخانه مکونگ در سال ۱۹۹۴ افتتاح و در حال حاضر نيز مورد بهره‌بردارى مى‌باشد. جدول ميزان حمل و نقل جاده‌اي ۱۹۹۰ ۱۹۹۱ ۱۹۹۲ اتومبيل‌هاى مسافرتى ۲۵،۳۴۰ ۲۱،۲۶۹ ۲۰،۲۳۳ اتوبوس‌ها ۳۷۰ ۱۹۳۶ ۱۴۳۶ کاميون‌ها و وانت‌ها ۱۰،۲۹۱ ۱۳،۳۹۶ ۱۱،۵۵۱ موتور سيکلت‌ها n.a ۷۴،۸۲۳ ۱۰۵،۹۲۱ شبکه حمل و نقل آبي اساساً کشور لائوس يک سرزمين بسته محسوب مى‌گردد و تنها رودخانه مکونگ، که بيشترين طول مرز آبى غربى اين کشور را شکل مى‌دهد، به‌عنوان بزرگ‌ترين شريان حمل و نقل آبى لائوس مطرح مى‌باشد. البته حمل و نقل در اين رودخانه، مشروط بر شيب و عمق رودخانه و فصل کشتى‌رانى مى‌باشد.در سال ۱۹۸۹ يک بندر رودخانه‌اي، در استان تادواپاخن (The Deva Pakkhon) به‌منظور تسهيل در حمل و نقل و توزيع کالا به استان‌هاى شمالى اين کشور توسط يک کمپانى استراليائى احداث گرديد بندر وين‌تيان نيز با کمک مالى ژاپن در سال ۱۹۹۰ مورد بازسازى و بهره‌بردارى قرار گرفت. جدول حمل و نقل دريائي ۱۹۸۱ ۱۹۸۲ ۱۹۸۳ حمل و نقل کالا (۱۰۰۰ تن) ۱۲/۸ ۴۵/۲ ۴۲/۶ حمل و مسافران ۱۳۸/۸ ۱۳۹/۶ ۲۶۳/۸ شبکه حمل و نقل هوائى فرودگاه واتاي (Wattai) واقع در شهر وين‌تيان به‌عنوان فرودگاه اصلى و بين‌‌المللى لائوس محسوب مى‌گردد. فرودگاه لوآنگ‌نامت (Loung Namth) در شمال اين کشور در سال ۱۹۹۱ بازسازى و مورد بهره‌بردارى قرار گرفت. دو فرودگاه ديگر به‌نام‌هاى ادوماکساي (Oudomxay) و فونگ‌ساي (Phong Sali) نيز در حال بازسازى مى‌باشند. طرح توسعه هواپيمائى لائوس در سال ۱۹۹۱ با سرمايه‌گذارى مشترک يک شرکت آمريکائى با ايجاد خطوط مستقيم هوائى به شهرهاى ۱. هانوى (ويتنام) ۲. هوشى‌مينه سيتى (جنوب ويتنام) ۳. پنوم‌پن (کامبوج) ۴. بانکوک (تايلند) تشکيل و مورد بهره‌بردارى قرار گرفت. جدول حمل و نقل هوائى ۱۹۸۹ ۱۹۹۰ ۱۹۹۱ حمل مسافران (۱۰۰۰ نفر) ۵۰ ۱۱۵ ۱۱۵ چاپ دانلود صفحه افزودن به علاقمندیها
