انتقال جمعيت

توزيع ناهمگون جمعيت اندونزى در جزاير مختلف، موجب تراکم بيش از حدّ جزيره جاوه و جزاير اطراف آن مثل مادورا و بالى شده، در حاليکه قلّت جمعيت در ساير جزاير، سبب تداوم وضعيت توسعه نيافته آنها شده است. از سال ۱۹۰۵ و در دوره حاکميت استعمارى هلند بر اين مجمع‌الجزاير، تلاش‌هاى متعددى براى انتقال جمعيت اين جزاير به مناطقى مثل سولاوسي، کاليمانتان وايريان جايا آغاز شد که بعدها تحت عنوان کوچاندن جمعيت يا مهاجرت‌هاى داخلي (Transmigration) ادامه يافت. اکنون شوراى هماهنگى مهاجرت‌هاى داخلي مسئول تنظيم و اجراء برنامه‌هاى مربوط به کوچاندن جمعيت است و آقاى سيس‌ونو يو‌‌دو هو‌سو‌دو‌ وزير مهاجرت‌هاى داخلي در کابينه فعلى (۹۸-۱۹۹۳)مى‌باشد. دولت سعى دارد با افزايش جاذبه‌هاى مناطق مختلف، خانواده‌هاى ساکن در جزاير پر تراکم را تشويق به مهاجرت نمايد، که طبق آمارهاى موجود، تا سال ۱۹۹۴ موفق به کوچاندن نزديک به ۷/۱ ميليون نفر شده است.


از جمله برنامه‌هاى گوناگون دولت براى کوچاندن جمعيت، مى‌توان به موارد زير اشاره کرد: واگذارى ۲ هکتار زمين براى هر خانواده (براى کشاورزي) تأمين مسکن، فراهم نمودن برخى ملزومات منزل و مزرعه، تأمين ميزان معينى از مواد آموزشى براى مدت دو سال، ايجاد زيرساخت‌هاى لازم (مثل راه و پل) و تأسيس مراکز بهداشتى و آموزشى در سکونتگاه‌هاى جديد. با اين حال يکى از مشکلات اساسى بر سر راه تحقق و گسترش برنامه‌هاى مربوط به کوچاندن جمعيت در اندونزي، تنوع قومى و زبانى مردم ساکن در جزاير مختلف است که موجب کندى فرآيند همانندسازى فرهنگى در اين سکونتگا‌ه‌ها شده و جذب شدن گروه‌هاى مهاجر در اجتماع بوميان اصلى را دشوار مى‌سازد. يکى از اهداف ششمين برنامه پنج‌ساله توسعه کشور (۹۸-۱۹۹۴)، کوچاندن ۶۰۰،۰۰۰ خانواده مى‌باشد که قرار است ۲۵۰،۰۰۰ خانواده به‌صورت داوطلبانه و ۳۵۰،۰۰۰ خانواده ديگر با مساعدت‌هاى دولت، انتقال يابند. تحقق اين برنامه مستلزم ساخت ۱۲۰۰ سکونتگاه جديد (در مناطق مختلف در مساحتى نزديک به ۵۰۰،۰۰۰ هکتار) مى‌باشد. اندونزى در اجراء اين برنامه‌ها از کمک‌هاى بعضى از ارگان‌هاى بين‌المللي، مثل بانک جهاني، استفاده مى‌کند.

سابقه تاريخى تشکيل جمعيت

شواهد باستان‌شناسى گوياى آن است که از ۵۰،۰۰۰ سال قبل اين مجمع‌الجزاير محل سکونت انسان‌هاى اوليه (آستروملانزيائى‌ها) (Austromelanesians) بوده است. در دوره نوسنگى (هزاره‌هاى سوم و دوم پيش از ميلاد مسيح) گروه‌هاى بزرگى از ساکنان جنوب چين (آسترونزيائى‌ها) (Austronesians) از طريق دريا رو به‌سوى اين مجمع‌الجزاير آورده و در آن سکنيٰ مى‌گزينند. اين افراد با بوميان مجمع‌الجزاير (واجاک‌ها) (Wajaks) اختلاط يافته و باعث شدند که سطح زندگى آنها در زمينه‌هائى مثل کشت برنج و استفاده از ابزارهاى فلزي، ارتقاء يابد. در مراحل بعدى گروه‌هاى بزرگى از مهاجران هندو - آريائى (Indo- Arians) از سرزمين‌ هند و از طريق دريا وارد مجمع‌الجزاير اندونزى مى‌شوند. بدين ترتيب اندونزى از نقطه‌نظر دسته‌بندى‌هاى قومى و نژادي، داراى گونه‌هائى مختلط مى‌باشد که در مناطق مختلف کشور ساکن هستند. در قرون بعدى گروه‌هاى ديگرى نيز از مسلمانان (عمدتاً اعراب حضر‌‌موت) که به کار تجارت با اين نواحى اشتغال داشته‌اند، وارد اين جزاير شده و در نقاط مختلف آن ساکن مى‌شوند. در فاصله سال‌هاى ۱۸۷۰ تا ۱۹۳۰ ميلادى نيز، در زمان حاکميت استعمارى هلند، تعداد زيادى از مردم چين به انگيزه‌هاى اقتصادى وارد اندونزى مى‌گردند که اکنون اقليت بزرگى را تشکيل مى‌دهد.