روابط جمهورى اسلامى ايران با ايسلند با توجه به موقعيت جغرافيايى دو کشور، بعد مسافت موجود، تعداد انگشت شمار اتباع ايرانى در ايسلند، بى‌نيازى نسبى طرفين از کالاهاى صادراتى طرف مقابل، نقش و اهميت نه چندان زياد کشور کوچکى مانند ايسلند در نظام بين‌المللى و تمرکز سياست خارجى اين کشور بر توسعه روابط با کشورهاى اروپايي، تا به حال از گسترش چندان زياد برخوردار نبوده است و به‌همين خاطر نيز دو کشور تاکنون هيچگاه از تأسيس سفارت‌خانه در پايتخت‌هاى کشور مقابل استقلال ننموده‌اند.


لازم به‌ذکر است که روابط سياسى ميان ايران و ايسلند اولين بار در سال ۱۳۲۸ هجرى شمسى (۱۹۴۹ ميلادي) يعنى حدود پنج سال پس از انقلاب ايسلند در سال ۱۹۴۴، برقرار گرديد و در همان سال نيز وزير مختار ايران در کشورهاى اسکانديناوى استوارنامه خود را در ديکياويک به رئيس جمهور تسليم نمود. دو کشور همچنين با توجه به علاقه موجود جهت تحکيم روابط، در تاريخ ۲۴ تير ماه ۱۳۲۹ (۱۵/۷/۱۹۵۰) عهدنامه مودتى را در پنج ماده در استکهلم به امضاء رساندند که عهدنامه مذکور با چند سال تأخير از تاريخ (۲۱/۸/۱۳۳۵) به اجراء درآمد. در سوابق روابط دو کشور آمده است که ايران اولين کشور شرقى و مسلمان مى‌باشد که با کشور جديدالتأسيس ايسلند رابطه سياسى برقرار نموده است.