تاريخ ایسلند چین مکزیک آفریقای جنوبی اتریش کوبا لهستان نروژ مالزی فنلاند لیبی شیلی مجارستان لائوس الجزایر پاکستان اندونزی جمهوری چک تایلند برمه (میانمار) آرژانتین بحرین بنگلادش سنگاپور عمان فیلیپین قبرس قزاقستان قطر کره شمالی ویتنام رومانی کرواسی هلند آنگولا اوگاندا تونس جمهوری آفریقای مرکزی زامبیا در سال ۸۷۴ ميلادى مهاجران نروژى و اسکاتلندى و ايرلندى در جزيرهٔ ايسلند سکنى گزيدند. ايسلند طى سال‌هاى ۹۳۰ تا ۱۲۶۴ ميلادى از دولت مستقلى برخوردار بود، ولى طبق ”معاهدهٔ کهن“ مصوب سال ۱۲۶۳ به بخشى از دولت پادشاهى نروژ مبدل شد. در ۱۳۸۱ ايسلند و نروژ به تصرف دانمارک درآمدند و ايسلند تا سال ۱۸۱۴ تحت حمايت دانمارک باقى ماند. در سال ۱۹۱۸ ايسلند به يکى از استان‌هاى وابسته به دانمارک تبديل گرديد تا اينکه در سال ۱۹۴۴ به عضويت سازمان ملل متحد پذيرفته شود. در ۱۹۷۰ به عضويت اتحاديه بازرگانى آزاد اروپا (افتا) درآمد. قانون مرزهاى آبى که در ۱۹۷۲ به تصويب پارلمان ايسلند رسيد به اختلافات مرزى با انگلستان منجر گرديد. در اکتبر ۱۹۷۵ ايسلند رسماً اعلام داشت که آب‌هاى سرزمين خود را تا ۲۰۰ مايل دريائى افزايش داده است. در فوريه ۱۹۷۶ روابط ايسلند و انگلستان به تيرگى گرائيد و به‌طور موقت قطع گرديد. در سال ۱۹۸۰ ويگديس فينبوگادوتير برندهٔ انتخابات رياست جمهورى شد و به‌عنوان نخستين رئيس‌جمهور زن در تاريخ ايسلند شناخته شد. وى در سال ۱۹۸۴ بدون آنکه رقيبى داشته باشد، دوباره به رياست جمهورى ايسلند برگزيده شد. در مه ۱۹۸۶ پارلمان ايسلند قانونى تصويب نمود که به موجب آن ايسلند از هرگونه فعاليت هسته‌اى منع گرديد و کاربرد سلاح‌هاى هسته‌اى را غيرقانونى اعلام داشت. در اکتبر ۱۹۸۶ رونالد ريگان رئيس‌جمهور آمريکا و ميخائيل گورباچف رهبر اتحاد شوروى در ايسلند با هم ديدار و مذاکره کردند. در ژوئن ۱۹۸۸ خانم فينبو گادوتير براى اتحاديه اروپا درآمد. در انتخابات ۲۹ ژوئن ۱۹۹۶ خام فينبوگادوتير جاى خود را پس از ۱۶ سال به اولافور راگنار گريمسون واگذار کرد. در پايان سال ۱۹۹۷ ايسلند در مذاکرات مربوط به کاهش گازهاى آلاينده که در ژاپن برگزار شد شرکت نمود.
