ماکائو در دهانه رودخانه مرواريد و در ۴۰ مايلى غرب هنگ کنگ واقع شده است. مساحت آن ۵/۲۳ کيلومتر مربع و شامل شبه جزيره ماکائو، و جزاير تى پا (Taipa) و کولوان (Luhuan) هست که جمعيت آن ۴۵۰،۰۰۰ نفر هست.

در سال ۱۵۵۳ (مقارن امپراطورى شى زونگ از سلسله مينگ) پرتغالى‌ها به بهانهٔ خشک کردن کالاهاى خود در زير نور آفتاب به زور در جزيره ماکائو فرود امده و در سال ۱۵۵۷ در منطقه مستقر شدند. استعمارگران پرتغالى شبه جزيره ماکائو را در سال ۱۸۴۹ و جزيره تى پا و جزيره لوخوان (Colone) را به ترتيب در سال‌هاى ۱۸۵۱ و ۱۸۶۴ اشغال کردند. در مارس ۱۸۸۷ (سزدهمين سال امپراطورى گوانگ شو از سلسله چينگ) مقامات دولتى چين با حيله وادار به امضاى پروتکل ليسبون (Lisbon) که شامل جملاتى نظير پرتغالى‌ها ماکائو را به اشغال دائمى درآورده و بر آن حکومت خواهند کرد، شدند در دسامبر همان سال بيانه مربوط به ماکائو هنگامى که دو دولت قرارداد مناسبات دوستانه و اقتصادي را امضا کردند مورد تأييد قرار گرفت.

بعداز تأسيس چين جديد، دولت در صدد دفاع از حاکميت و تماميت ارضى خود برآمد. دولت اظهار داشت خواهان حل مسالمت‌آميز مسئلهٔ ماکائو درزمان مناسب و با روش مناسب مى‌باشد. هنگاميکه روابط سياسى چين ـ پرتقال در سال ۱۹۷۹ برقرار شد دولت پرتقال تعلق ماکائو به چين را برسميت شناخت و دو طرف موافقت کردند که مسئله ماکائو بايستى از طريق مذاکرات دو جانبه در زمان مناسب حل شود. بين ژوئن ۱۹۸۶ و مارس ۱۹۷۸ چهار دور مذاکرات صورت گرفت و نهايتاً در ۱۳ آوريل ۱۹۷۸ بيانيه مشترک دو کشور در مورد ماکائو رسماً امضاء شد. در بيانيه آمده بود که دولت خلق چين حق حاکميت خود بر ماکائو را در ۲۰ دسامبر ۱۹۹۹ از سر خواهد گرفت.

قوانين منطقه اجرايى ويژه در اولين اجلاس هشتمين کنگره ملى خلق در مارس ۱۹۹۳ به تصويب رسد. در مه ۱۹۹۸ کميته تدارکاتى منطقه ويژه اجرايى ماکائو (MSAR) تأسيس شد که وظيفه آن تشکيل اولين دولت و ارگان‌هاى قانونگذارى و قضايى بود. طبق قرار حاکميت ماکائو در تاريخ موردنظر به دولت خلق چين واگذار شد و دولت چين سياست يک چين، دو سيستم و حاکميت ماکائو توسط مردم ماکائو و درجه بالايى از اقتدار در اين منطقه را رسماً به اجرا گذاشت.