اين حزب در ۳ اوت ۱۹۸۷ توسط شمارى از نظاميان بازنشته که در قتل شيخ مجيب‌الرحمن اولين رئيسظجمهور بنگلادش (که از نظر آنها عامل هند بود) دست داشتند، موجوديت خود را با هدف ادامه آرمان انقلابى خود براى حفظ تماميت ارضى و استقلال ملى متکى به نظام منطبق با قرآن و سنت اعلام نمود. با توجه به ديدگاه خاص خود بلافاصله در صف گروه بى‌شمارى از احزاب سياسى مخالف دولت ژنرال ارشاد قرار گرفته و به مبارزهٔ سياسى پرداخت. رهبر اين حزب فاروق‌الرحمن مى‌باشد.


در پى اوج گرفتن مبارزات ضد دولتى که سرانجام منجر به سقوط ارشاد در دسامبر ۱۹۹۰ گرديد، از آنجا که بر اساس جو موجود سياسى در اين کشور دو حزب ناسيوناليست بنگلادش و عوامى ليگ مهم‌ترين آلترناتيوها در دستيابى به قدرت بودند و در قطب‌بندى جديد سياسى قبل از انتخابات پارلمانى ۲۷ فوريه ۱۹۹۱ هر يک در رأس گروهى از احزاب قرار گرفته بودند، حزب آزادى نيز با توجه به تضادهاى سياس و اعتقادى عميق تاريخى خود با حزب عوامى ليگ، در اهداف کوتاه مدت بيش از هر جناحى خود را با گروه ملى‌گرايان به سردمدارى حزب ناسيوناليست بنگلادش نزديک مى‌ديد، به اين حزب پيوست.


اين حمايت ضمنى حزب آزادى از حزب ناسيوناليست بنگلادش بيش از آنکه از نزديکى به آن نشأت گرفته باشد، از عناد با عوامى ليگ سرچشمه مى‌گرفت. با ارائه اصلاحيه ۱۲ قانون اساسى مبنى بر تغيير سيستم حکومتى از رياست‌جمهورى پارلمانى حزب آزادى عليه حزب ناسيوناليست بنگلادش موضع‌‌گيرى نموده و اعلام کرد که حزب عوامى ليگ دست نشاندهٔ هند و حزب ناسيوناليست بنگلادش نيز دست نشاندهٔ عوامى ليگ مى‌باشد. با اين موضع‌گيرى حزب آزادى تمامى پل‌هاى موجود ميان خود و حزب ناسيوناليست بنگلادش را تخريب نمود. حزب آزادى به‌عنوان يک حزب مترقى ملى - اسلامى در بنگلادش شناخته مى‌شود که به دليل ضعف در سازماندهى حزبى به موفقيت‌هاى قابل انتظار براى مشارکت رسمى در اقتدار سياسى کشور دست نيافته است.