حمل و نقل و ارتباطات بنگلادش چین مکزیک آفریقای جنوبی اتریش کوبا لهستان نروژ مالزی فنلاند لیبی شیلی مجارستان لائوس ایسلند الجزایر پاکستان اندونزی جمهوری چک تایلند برمه (میانمار) آرژانتین بحرین سنگاپور عمان فیلیپین قبرس قزاقستان قطر کره شمالی ویتنام رومانی کرواسی هلند آنگولا اوگاندا تونس جمهوری آفریقای مرکزی زامبیا سيستم حمل و نقل و ارتباطات در بنگلادش ضعيف است. براى توسعه اين سيستم احتياج به کوشش بسيارى است. بنگلادش در دسامبر ۱۹۸۳ به سيستم ارتباط مستقيم بين‌المللى پيوست. سيل و طوفان و ديگر حوادث طبيعى که بنگلادش دائماً در معرض تهديد آنها قرار دارد خسارات زيادى به سيستم ارتباطى در اين کشور وارد مى‌آورند و از موانع توسعه اين سيستم مى‌باشند. بنادر کشتیرانی راه آهن جاده‌ها خطوط هوائی خطوط مخابراتی بنادر کشتيرانى از بنادر عمدهٔ بنگلادش مى‌توان از چيتاگنگ و منگلا (Mongla) و چالنا نام برد. در بندر چيتاگنگ در سال ۸۷-۱۹۸۶، ۱۰۱۰ کشتى و ۶۲۳۹۱۷۳ ميليون تن بار و در بندر منگلا در همان سال ۶۴۵ کشتى و ۲۶۶۲۱۳۸ ميليون تن بار جابه‌جا شده است. بندر چالنا از نظر صادرات کنف و محصولات کنفى و بندر چيتاگنگ از نظر واردات نفت خام اهميت دارد. در ۱۹۸۲ چيتاگنگ ۸۲ درصد واردات بنگلادش و بندر چالنا ۶۴ درصد صادرات کشور را منتقل کرده‌اند. بنگلادش ۱۹ کشتى اقيانوس‌پيما با ظرفيت ۰۰۰/۵۴/۲ تن دارد. شرکت کشتيرانى بنگلادش ((Bangladesh Shipping Corporation (BSC). حدود ۲۰ درصد از تجارت خارجى کشور را منتقل کرده است. ناوگان‌هاى دريائى در چهار مسير عمده حرکت مى‌کنند و با بنادر اروپا، سواحل شرقى آمريکا، چين، ژاپن، شرق دور، هند، پاکستان، خليج فارس و غرب آسيا ارتباط برقرار مى‌کنند. بنگلادش داراى يک شبکه پهناور راه‌هاى آبى قابل کشتيرانى بوده که شامل ۵۰۰۰ کيلومتر راه‌هاى قابل کشتيرانى ثابت و بيش از ۳۵۰۰ کيلومتر راه‌هاى قابل کشتيرانى فصلى مى‌باشد. راه‌هاى آبى نقش مهمى را در زندگى بنگلادش ايفاء مى‌کنند. در ۱۹۸۲ کشتى‌هاى موتورى و بخارى نزديک ۵۰ ميليون مسافر را جابه‌جا کرده‌اند. اما ارقام رسمى اهميت رودخانه‌ها را کمتر قلمداد کرده‌اند. دورنماى دلتائى بنگلادش داراى خطوط متقاطع آبى است که به‌وسيلهٔ رودخانه‌هاى گنگ و براهماپوترا در غرب و مرکز و مگنا در شرق تقسيم شده است. طى فصل بارانى از آخر مه تا سپتامبر، سيل مناطق وسيعى را دربرمى‌گيرد گرچه رودخانه‌ها به‌عنوان کانا‌ل‌هاى ارتباطى مهمى عمل مى‌کنند ولى در فصل بارانى جاده و راه آهن را مى‌پوشانند. بنابراين سيل بزرگترين مانع حرکت در اين مواقع است. راه آهن بنگلادش داراى يک شبکه راه آهن به طول ۲۹۰۰ کيلومتر مى‌باشد که قسمت‌هاى مختلف اين کشور را به يکديگر مرتبط مى‌سازد. راه آهن اين کشور ۵۰۳ ايستگاه دارد در هر ترن ۴۱۷ نفر سفر مى‌کنند. در ۱۹۹۰، ۹۰ ميليون مسافر و ۵/۲ ميليون تن بار از طريق راه آهن جابه‌جا شده‌اند. دولت طرح‌هائى براى توسعه راه آهن در نظر دارد. جاده‌ها حمل و نقل زمينى در بنگلادش زير نظر بخش خصوصى انجام مى‌شود. بزرگترين سازمان حمل و نقل زمينى ?شرکت حمل و نقل زمينى بنگلادش? ناميده مى‌شود اين شرکت ۳۶۰ اتوبوس و ۲۵۰ کاميون دارد و ۰۰۰/۵۰/۱مسافر و حدود ۱۶۰/۱ تن بار را هر روز جابه‌جا مى‌کند. احداث و حفاظت از جاده‌ها و بزرگراه‌ها در بنگلادش به‌وسيله ?ادارهٔ جاده‌ها و بزرگراه‌ها? انجام مى‌شود. بين سال‌هاى ۱۹۶۷ تا ۱۹۸۳، ۱۲۶۵ کيلومتر جاده جديد احداث شد. در پنج سال اخير اين اداره ۱۲ پل بزرگ يا متوسط ساخته و بيش از ۱۷ پل در دست احداث دارد. سيل و طوفان مانعى در راه احداث جاده‌ها مى‌باشد. خطوط هوائى بيمان (Biman) يا خط هوائى بنگلادش بين ۲۳ شهر در آسيا، اروپا و آفريقا ارتباط برقرار مى‌کند و در هشت مسير داخلى کار مى‌کند. هواپيماهاى اين شرکت شامل سه فروند DC 10-30، چهار فروند بوئينگ ۷۰۷، دو فروند F-28 و سه فروند F-27 مى‌باشد. اين شرکت در نظر دارد با برنامه‌ريزي، فعاليت‌هاى خود را توسعه دهد. علاوه بر بيمان چندين خط هوائى بين‌المللى به داکا رفت و آمد دارند. فرودگاه بين‌المللى ضياء در داکا پايتخت بنگلادش مى‌باشد. فرودگاه‌هاى ديگر در شهرهاى چيتاگنگ، سيلهت، جسور، اشاوردي، راجشاهي، سيدپور و کوکس بازار مى‌باشند. خطوط مخابراتى پست و تلگراف نقش عمده‌اى در بنگلادش ايفاء مى‌کند. تا سال ۱۹۸۳ بيش از ۷۵۰۰ اداره پست و ۸۰۰ اداره تلگراف در کشور بوده است و ۱۴۰ هزار تلفن به يک جمعيت ۹۰ ميليونى سرويس مى‌داده است که از اين ميزان ۸۲ هزار تلفن در پايتخت و ۲۰ هزار تلفن در چيتاگنگ بوده است (بيش از ۴/۳ در دو شهر). رشد داکا در اين جهت از ۴۴ درصد در ۱۹۷۶ به ۶۰ درصد در ۱۹۸۳ رسيده است. در ۱۹۹۰ يک برنامه پنج ساله مدرنيزه کردن ارتباطات در بنگلادش ارائه شد که ۵۰ ميليارد تاکا (۴۵/۱ ميليارد دلار) براى آن هزينه در نظر گرفته شده بود. بدين منظور از اول ژوئيه ۱۹۹۰، اداره تلفن و تلگراف بنگلادش (Telephon Board Bangladesh Telegraph and ) به شرکت ارتباطات بنگلادش ((Bangladesh Telecom Corp. (BTC) تبديل شد. کوشش دولت در ۱۹۸۸ براى فروش ۴۹ درصد از سهام اداره تلفن و تلگراف به بخش خصوصى شکست خورد. در اين برنامه پنج سالهٔ تأسيس يک ميليون خط تلفن و جايگزينى سيتم F-1 در نظر گرفته شده و ۱۷ ميليارد تاکا براى وارد کردن وسائل و تجهيزات مربوطه در نظر گرفته شده است. در ۱۹۹۰ بنگلادش حدود ۲۵۰ هزار تلفن يا دو تلفن براى هر ۱۰۰۰ نفر در مقايسه با ۲۰ تلفن براى هر ۱۰۰۰ نفر در هند و پاکستان دارد. در صورت اجراء برنامه پيشرفت مخابرات درآمد اين شرکت به چهار ميليارد تاکا در سال ۱۹۹۰ (در مقايسه با ۰۵/۳ ميليارد تاکا در سال قبل) افزايش مى‌يابد. بانک جهانى براى اجراء اين برنامه از نظر تعليم و تربيت کادر متخصص کمک مى‌کند. با کمک ژاپن ۲۶ هزار خط ديجيتال نصب شده و ۹۰ هزار خط ديگر در دست نصب و قرار است ژاپن تا اوائل ۱۹۹۲، ۶۰ هزار خط جديد در اطراف داکا نصب کند. برنامه توسعه مخابرات با ۶۴ ميليارد دلار اعتبار خارجى و ۵/۱ ميليارد تاکا از بانک‌هاى داخلى حمايت مى‌شود. يک شرکت فرانسوى نيز تا پايان سال ۱۹۹۱، ۳۰ هزار خط در چيتاگنگ نصب مى‌کند. شرکت مخابرات قبلاً يک قرارداد با شرکت زيمنس آلمان امضاء کرده است تا تجهيزات مخابراتى آن را تأمين کند. دو ايستگاه در بت بونيا و طالب آباد با ۱۴۲ مدار ارتباطات تلفنى و تلگرافى با خارج از کشور را برقرار مى‌کند. بنگلادش در ۱۹۸۲ توانست با هر کشورى به‌طور مستقيم يا از طريق اپراتور ارتباط تلفنى برقرار کند. در ۱۹۹۰، ۲۸۴ اداره تلگراف در بنگلادش وجود داشت. سرويس تلکس نيز شهرهاى عمده را قادر مى‌سازد که با داخل و خارج ارتباط برقرار کنند چاپ دانلود صفحه افزودن به علاقمندیها
