ارتش اتريش همانند ساير کشوهاى اروپايى از قرن شانزدهم توسعه خود را آغاز نمود و در قرن هيجدهم به دسته‌هاى مختلف نظامى تقسيم گرديد. در جنگ جهانى اول ارتش اين کشور در هم شکست و پس از جنگ جهانى دوم، متّفقين ارتشى مشابه سوئيس را براى اين کشور در نظر گرفتند و در معاهده‌هاى ملّى آوردند که اتريش مى‌تواند ارتشى در سطح دفاع از کشور را سازماندهى کند. از اين رو پرداختن به مسائل دفاعى اندکى بعد از استقلال اتريش يعنى بعد از جنگ جهانى دوم و هم‌زمان با شروع دوران سازندگى مورد توجه مقامات اين کشور قرا گرفت اگرچه فعاليّت‌هاى آنها در زمينه تجهيز ارتش نتوانست به حد مطلوبى برسد و فقط در سطح ارتش ممالک بى‌طرف اروپا نظير سوئيس و سوئد صورت گرفت.


در سال ۱۹۷۵ ميلادى در حاشيه قانون اساسى آمد که به دليل وجود دمکراسي، و آزادى بيان و عقيده در اتريش، نيروهاى انتظامى موظف هستند که اتباع اتريش را در مقابل حملات خارجى محافظت نمايند. طى همين سال احزاب سياسى کشور موافقت خود را با يک دکترين دفاعى اعلام داشتند و قرار شد که وزارت دفاع به مطالعه سيستم دفاعى بپردازد که البته برنامه آن در سال ۱۹۸۳ ميلادى به تصويب هيئت وزيران رسيد. مسايل دفاعى در دهه هفتاد بيشتر مورد بحث و گفتگوى مقامات اتريشى قرار گرفت که به دنبال اين گفتگوها همکارى در زمينه سلاح‌هاى موشکى دفاعى از جمله موشک ضدتانک و ضدهوايى با ساير کشورها از جمله فرانسه، آلمان و شوروى شروع گرديد. در پى اين اقدام آمريکا نيز در زمينه تجهيز ارتش اتريش به سيستم دفاع موشکى زمينى و هوايي، اعلام آمادگى نمود.



ارتش اتريش را مى‌توان به دو بخش مهم نظامى اقتصادى و غيرنظامى تقسيم نمود: برنامه نظامى که دفاع اجتماعى کشور هم ناميده مى‌شود به جهت وجود نقص و اشکال در ترکيب ذخاير و کمبود موادخام رشدى نداشته است. زيرا کارخانه توپ و تانک‌سازى در اتريش که تحت نظارت آمريکا و سوئد مى‌باشد، هنوز نتوانسته است در زمينه قدرت دفاعى و سوددهى کافى براى بخش‌هاى ديگر ارتش مثمرثمر واقع شود. طى سال‌هاى اخير ارتش اتريش به دليل ضعف در ساختار و عدم قابليت دفاعى در مقابل هجوم خارجى بارها از سوى احزاب و مقامات سياسى کشور مورد انتقاد قرار گرفته و خواستار انحلال آن گرديده‌اند زيرا آنها عقيده دارند که با توجه به عدم کارآيى ارتش صرف هزينه‌هاى هنگفت براى آن به مصلحت کشور نمى‌باشد. به‌طور مسلم با دگرگونى‌هاى يک دهه اخير اين‌گونه نقطه‌نظرها تغيير خواهد يافت.


ارتش اتريش از سال ۱۹۵۶ ميلادى با هفت هزار نفر سازماندهى يافت و در سال ۱۹۶۵ ميلادى تعداد نيروهاى اتريش به ۵۰،۰۰۰ نفر رسيد. شايان ذکر است که در معاهده ملّى اتريش، افزايش نسبى پرسنل ارتش مورد موافقت بوده است.