نحوه شکل‌گيرى قدرت و اراده سياسى در طول تاريخ آرژانتين همواره در زمان حکومت نظاميان، از کودتاهاى نظامى آنان و در زمان غير نظاميان از کشمکش‌ها و رقابت‌هاى سياسى بين احزاب و جناح‌هاى سياسى مختلف تأثير پذيرفته است.


بدين صورت که در دوره نظاميان مکانيسم دستيابى به حکومت و تشکيل قدرت سياسى صرفاً کوتاهاى نظامى بوده که حاکمان نظامى را در طول دوره‌هاى مختلف با تمسک به قوه‌ قهريه و اعمال زور و ارعاب بر احزاب و جناح‌هاى سياسى و مردم اين کشور مسلط گردانيده است.


در دوره غير نظاميان نيز عمدتاً شکل‌گيرى قدرت از طريق رقابت‌هاى سياسى بين احزاب و جناح‌هاى مختلف سياسى صورت پذيرفته که عدم توانايى هر يک از احزاب حاکم در جهت تامين خواسته‌ها و نيازهاى مردم و تشکيل حکومت مطلوب، عمدتاً عامل دستيابى حزب ديگر به قدرت سياسى بوده است.


در اين ميان راديکال‌ها و پرونيست‌ها به عنوان دو حزب اصلى کشور بيشتر از احزاب ديگر در دستيابى به قدرت سياسى نقش بازى کرده‌اند که اوج دستيابى آنان به قدرت سياسى را مى‌بايست دو دوره حکومت آلفونسين و منم در سال‌هاى اخير دانست.


در کنار اين دو حزب، ساير احزاب و جناح‌هاى سياسى کشور چه در سطح ملى و چه ايالتى نيز کمابيش و بفراخور مقتضيات در شکل‌گيرى اراده سياسى در اين کشور داراى نقش بوده و جايگاه خاصى را در ارگان‌ها و نهادهاى مختلف سياسى و غير سياسى کشور همواره به خود اختصاص داده‌اند. تا بدانجا که با توجه به روند روبه رشد موفقيت‌ها و فعاليت‌هاى سياسى اين جناح بويژه در سال‌هاى اخير، بسيارى معتقد به شکل‌گيرى جبهه سوم و جناح قدرتمند سياسى ثالثى در جامعه مى‌باشند که مى‌تواند در نحوه شکل‌گيرى قدرت سياسى در آينده به مراتب نقش موثرترى را نسبت به گذشته ايفا نمايد.