در اين دوره که دروه تجديد سازمان ملي نام دارد، ژنرال خوزه داورکيسا (Jose de Urquiza) که در نبرد مونته کاسروس روساس را شکست داده بود پس از پيروزى درصدد برآمد تا شالوده از هم گسيخته و مضمحل کشور را مجدداً انسجام و سازمان بخشد. از اين رو در اجلاس ملى حکام استان‌ها مختلف که در ۳۱ مى ۱۸۵۲ در شهر سن نيکلاس (San Nicolas) برگزار گرديد، موافقت‌نامه‌اى امضاء شد که در آن ضمن تفويض اختيارات وسيع به اورکيسا براى اعاده نظم و ثبات به کشور، تشکيل يک کنگره فدرال براى تهيه قانون اساسى نيز مقرر شده بود. به رغم عدم قبول اين موافقت‌نامه از سوى استان بوئنوس آيرس و در نتيجه اعلام مبارزه مقامات محلى اين استان بر عليه اورکيسا در ۱۱ سپتامبر آنسال، لکن طبق همان توافقى که در سن نيکلاس به عمل آمده بود در نوامبر ۱۸۵۲ کنگره موسسان با حضور نمايندگان سيزده استان، خارجى از بوئنوس آيرس و بور از مرکز در سانتافه تشکيل شد. در ماه مه ۱۸۵۳ قانون اساسى به تصويب رسيد و به توسط اورکيسا به عموم اعلام شد. اين قانون اساسى تا حدودى خودمختارى داخلى استان‌هاى را به رسميت مى‌شناخت و ايجاد دولت مرکزى مقتدر را مقرر مى‌داشت. به موجب اين قانون رئيس قوه مجريه براى مدت شش سال به‌طور غير مسقيم و از طرف يک انجمن انتخاب کننده برگزيده مى‌شد و کنگره مرکب از دو مجلس نمايندگان عمومى و سنا بوجود مى‌آمد. اين مجلس همچنين قانونى را به تصويب رساند که به موجب آن حوزه شهردارى بوئنوس آيرس فدراليزه شده و به عنوان پايتخت دائمى کشور انتخاب گرديد.