وزن‌کشى
قبل از وزن‌کشي، صورت نهائى کشتى‌گيران بايد تعيين شده باشد. کشتى‌گيران بايد برهنه وزن نمايند و پزشکان متخصص از آنها معاينه به‌عمل آورند. در صورت داشتن هر نوع مرض مسري، از شرکت آنها در مسابقات جلوگيرى خواهد شد. شرکت‌کنندگان، بايد از سلامت کامل برخوردار بوده، ناخن آنها خيلى کوتاه گرفته شده باشد. ناخن‌ها بايد هنگام وزن‌کشى کنترل شود. در طول وزن‌کشي، کشتى‌گيران حق دارند با رعايت نوبت، هر چندبار که مايل باشند وزن خود را کنترل نمايند. در مسابقاتى که کشتى‌ها چند روز طول خواهد کشيد فقط يک نوبت، عصر روز قبل از مسابقات، وزن‌کشى به مدت نيم ساعت انجام خواهد شد.
لباس
کشتى‌گيران موظف هستند با يک مايو يک تکه رکابدار (مايو مخصوص کشتي) به رنگ قرمز يا آبى که براى هر يک در نظر گرفته مى‌شود، در گوشهٔ تشک حضور يابند. در زير مايو کشتى بايد بيضه‌بند پوشيد و مايو کشتى بايد چسبان باشد و بدن کشتى‌گير را از ميان ران‌ها تا دو وجب مانده به گردن بپوشاند. کشتى‌گير بايد از کفش‌هاى ورزشى مخصوص و بى‌خطر، بدون نعل يا ميخ و بدون پاشنه و سگک استفاده نمايد. سربندهاى کفش، نبايد فلز داشته باشد. کفش کُشتى بايد ساق‌بلند و بسيار سبک و راحت باشد و جوراب کشتى‌گيران بايد کوتاه باشد. باند پيچ کردن مچ، دست، پا، و بازوها، به‌جز هنگام زخمى شدن يا به تجويز پزشک ممنوع است. حضور بر روى تشک با بدن عرق‌دار يا چرب کردن بدن با مواد لغزنده ممنوع است. استعمال اشيائى که موجب زخمى شدن حريف گردد، از قبيل انگشتر يا دستبند و غيره ممنوع است. هنگام وزن‌کشي، ريش کشتى‌گيران بايد کاملاً تراشيده باشد و يا داراى ريشى باشند که چند ماه از رشد آن گذشته باشد. هر کشتى‌گير بايد هنگام حضور بر روى تشک هميشه دستمالى تميز همراه خود داشته باشد.
تشک
در مسابقات بين‌المللى کشتى الزاماً قطر تشک بايد ۹ متر باشد. در مسابقه‌هاى دوره‌اى استفاده از تشک‌هاى به قطر ۸ متر مجاز مى‌باشد. براى جلوگيرى از هر نوع حوادث احتمالي، بايد اطراف تشک با يک حاشيهٔ حفاظتى که ضخامت آن مانند خود تشک مى‌باشد محصور گردد. عرض اين حاشيهٔ ايمنى ۲۰/۱ متر يا ۵۰/۱ متر خواهد بود.
در داخل دايرهٔ تشک که از يک قطر ۹ مترى تشکيل گرديده، دايره‌اى به عرض يک متر به رنگ قرمز کشيده مى‌شود. اين قسمت که منطقهٔ کم‌کارى (زون - Zon) ناميده مى‌شود، تکميل سطح تشک مى‌باشد.
- سطح مرکزى :
قمت اصلى تشک که داخل دايرهٔ قرمزرنگ (منطقهٔ کم‌کاري) قرار گرفته است و قطر آن ۷ متر مى‌باشد، به‌نام سطح مرکزى تشک کشتى خوانده مى‌شود.
- منطقهٔ زون :
منطقهٔ کم‌کارى (زون) که به رنگ قرمز با عرض ۱ متر است، دورتادور سطح مرکزى تشک قرار دارد.
- حاشيهٔ ايمنى :
حاشيهٔ حفاظتى که عرض آن ۲۰/۱ يا ۵۰/۱ متر مى‌باشد، دورتادور منطقهٔ زون يا کم‌کارى قرار دارد.
در تشک‌هاى ۱۱×۱۱، سطح مرکزى ۷ متر، منطقهٔ زون در دو طرف ۲ متر، و ۲ متر باقيمانده مربوط به حاشيهٔ ايمنى است. و در تشک‌هاى ۱۰×۱۰، سطح مرکزى تشک ۶ متر، منطقهٔ کم‌کارى در دو طرف ۲ متر، و ۲ متر باقى‌مانده مربوط به حاشيهٔ ايمنى است.
در صورت نبودن ديد کافي، مى‌توان تشک را بر روى سکوهاى مخصوص قرار داد، ارتفاع سکو نبايد از ۲۰/۱ متر بيشتر شود. استفاده از طناب و دستک‌هائى که در رينگ بوکس به‌کار برده مى‌شود ممنوع است. اگر تشک بر روى رينگ يا سکوئى قرار گيرد که فضاى آزاد آن به ۲ متر نرسد، بايد اطراف سکو، تخته‌کوبى با شيب ۴ درجه وجود داشته باشد. رنگ حاشيهٔ حفاظتى بايد با رنگ تشک متفاوت باشد. فضاى آزاد و حفاظتى کنار تشک بايد از جنس نرمى که به سکو چسبيده باشد پوشانيده شود. تشک‌هاى کشتي، به‌جز تشک‌هاى مخصوص بدون رويه، بايد داراى کتانى و يا نايلونى باشد که پيوسته به خاطر جلوگيرى از سرايت امراض شستشو و ضدعفونى گردد. بندهاى تشک کاملاً بايد از زير مهار گردد. تشک بايد طورى گسترده شود که کشتى‌گيران بتوانند به‌راحتى با پا بروند، ولو اينکه پاها خارج از تشک قرار گيرد. در وسط تشک دايره‌اى به قطر ۱ متر و به عرض ۱۰ سانتى‌متر کشيده مى‌شود. رنگ اين خطوط و رنگ خطى که در اطراف محدودهٔ تشک کشيده مى‌شود بايد با رنگ تشک متفاوت باشد. علاوه بر آن دو گوشهٔ تشک مقابل هم بايد به رنگ‌‌هاى قرمز و آبى مشخص گردد. تشک کشتى بايد طورى گسترده شود که فضاى اطراف آن کاملاً آزاد باشد تا مسابقات به‌طور مطلوب انجام پذيرد. ضخامت تشک ۶ تا ۱۰ سانتى‌متر است. اين ضخامت به تراکم و خاصيت ارتجاعى مواد به‌کار گرفته شدهٔ تشک مربوط است (شکل ذيل) و (عکس‌ها).
.gif)