برگرفته شده از بار - اور، ۱۹۸۳
تغييرات ناشى از رشد در عملکرد هوازي. کودکان نسبت به فعاليت‌هاى ورزشى بلند مدت چگونه واکنش نشان مى‌دهند؟ سيستم گردش خون کودکان عموماً بازده کمترى دارد (بار - اور، شفارد و آلن، ۱۹۷۱)؛ بدين معنى که بازده قلبى آنها کمتر از بزرگسالان است. چنانچه مى‌دانيد بازده قلبي، حاصل ضرب حجم ضربه و تعداد ضربان قلب در مدت يک دقيقه است. کودکان داراى حجم ضربه‌اى کمترى نسبت به بزرگسالان هستند و اين امر نشان مى‌دهد که اندازهٔ قلب آنها کوچکتر است. کودکان کمبود حجم ضربه‌اى خود را تا حدودى با ضربان بيشتر قلب در دقيقه جبران مى‌کنند، با وجود اين هنوز بازده قلبى آنها تا اندازه‌اى کمتر از بزرگسالان است. در خون کودکان همچنين هموگلوبين کمترى متراکم است. تراکم هموگلوبين مربوط به توانايى خون در حمل اکسيژن است.
مى‌توانيد چنين فرض کنيد که اين دو عامل، يعنى بازده کمتر سيستم گردش خون و سطح پائين هموگلوبين منجر به يک سيستم انتقال اکسيژن مى‌شود که در کودکان کارآيى کمترى دارد. با اين حال، توانايى آنها در رساندن اکسيژن بيشتر به عضلات فعال، نسبت به بزرگسالان، اين عوامل را جبران مى‌کند (مالينا و بوچارد، ۱۹۹۱؛ شفارد، ۱۹۸۲). نتيجهٔ آن در مقايسه با بزرگسالان يک سيستم انتقال اکسيژن مؤثر است. کودکان همچنين سيستم‌هاى هوازى خود را بهتر از بزرگسالان بسيج مى‌کنند. کودکان در مقايسه با بزرگسالان در فعاليت‌هاى ورزشى بلندمدت مقاومت کمترى دارند. شايد اين امر نتيجه ذخاير گليکوژنى کمتر در آنها باشد. موقعى که ذخاير گليکوژنى آنها رو به اتمام است، ادامهٔ فعاليت براى آنها محدود مى‌شود. با نمو کودکان، بازده کمتر سيستم گردش خون به‌تدريج با پيدايش تغييرات زير، رفع مى‌گردد.
۱. اندازهٔ قلب آنها بزرگتر مى‌شود؛
۲. تراکم هموگلوبين در خون آنها افزايش مى‌يابد؛
۳. توانايى استخراج اکسيژن به اندازهٔ سطوح آن در بزرگسالان کاهش پيدا مى‌کند.
تحقيقات مقطعى و بلند مدت هر دو نشان داده‌اند که بيشينهٔ مطلق اکسيژن مصرفى به‌طور خطى از سن ۴ سالگى تا اواخر دورهٔ نوجوانى در پسران و تا سن ۱۲ يا ۱۳ سالگى در دختران افزايش مى‌يابد (ميروالد و بيلي، ۱۹۸۶؛ شولوا و همکاران، ۱۹۹۰). تصاوير زير اين روند را بين سنين ۶ تا حدود ۱۶ سالگى نشان مى‌دهد. پسران و دختران تا حدود سن ۱۲ سالگى از نظر بيشينهٔ اکسيژن مصرفى مشابه هستند، هر چند پسران داراى ميانگين بالاتر هستند. رابطهٔ قوى بين بيشينهٔ مطلق اکسيژن مصرفى و تودهٔ عضلانى و بدون چربى بدن غالباً ميزان پيشرفت و تفاوت‌هاى آن را در بين دختران و پسران توجيه مى‌کند. در واقع، اگر بيشينهٔ اکسيژن مصرفى را به‌طور نسبى در نظر بگيريم و از اندازهٔ مطلق آنها صرف‌نظر کنيم و آن را بر وزن بدن يا به عدد ديگرى تقسيم کنيم، تصوير آن کاملاً متفاوت مى‌شود. چنانچه در تصوير زير مشخص است بيشينهٔ اکسيژن مصرفى در رابطه با وزن بدن در دوره‌هاى کودکى و نوجوانى براى پسران تقريباً ثابت است. در دختران احتمالاً به‌دليل افزايش بافت چربى بدن آنها کاهش مى‌يابد. موقعى که بيشينهٔ اکسيژن مصرفى در رابطه با تودهٔ عضلانى و بدون چربى بدن مورد بررسى است، نتايج به‌دست آمده بعد از دورهٔ بلوغ کاهش پيدا مى‌کند و تفاوت بين دختر و پسر باقى مى‌ماند.
