پريدن

توالی رشدی پرش طول جفتی برای تمام بدن به شکل مرحله‌ای

	مرحلهٔ اول				نيروى اجزاء عمودى بيش از نيروى اجزاء افقى است، در نتيجه، پرش بيشتر به سمت بالا است تا به سمت جلو. دست‌ها به سمت عقب حرکت مى‌کنند، و به اين ترتيب مانند يک نيروى بازدارنده براى توقف اندازهٔ حرکت تنه هنگام کشيدن پاها به جلوِ مرکز ثقل عمل مى‌کنند.

	مرحلهٔ دوم				حرکت دست‌ها در مرحلهٔ آمادگى از جلو به عقب است و در هنگام پريدن به سمت طرفين رفته و عمل بال زدن مانندى دارند. مفصل زانوها و لگن بيشتر از مرحلهٔ اول خم مى‌شوند. زاويهٔ پرش هنوز به‌طور محسوسى بيش از ۴۵ درجه است. هنگام فرود مرکز ثقل روى سطح اتکاء قرار دارد. ران‌ها در مرحلهٔ فرود وضعيت عمودى دارند، در حالى که در مرحلهٔ ۴ که بعداً به آن اشاره مى‌شود موازى با سطح فرود هستند.

	مرحلهٔ سوم				در مرحلهٔ آمادگى دست‌ها ابتدا به عقب و سپس به جلو پرتاب مى‌شوند. مفصل ران‌ها و لگن پيش از کندن بدن از زمين کاملاً باز مى‌شوند. پس از جدا شدن از زمين، دست‌ها باز شده به جلو حرکت مى‌کنند، ولى در اين حرکت بالاتر از ارتفاع سر نمى‌روند. باز شدن مفصل زانوها ممکن است کامل باشد، اما زاويهٔ بدن در لحظهٔ کندن از زمين هنوز بيش از ۴۵ درجه است. وقتى از نماى جلو عمل پرش را تماشا مى‌کنيم، خواهيم ديد که در لحظهٔ فرود ران‌ها هنوز با سطح موازى نيستند و مرکز ثقل نزديک به سطح اتکاء است.

	مرحلهٔ چهارم				دست‌ها در لحظهٔ کندن بدن از زمين به ‌شدت به جلو و بالا پرتاب شده، بلافاصله پس از جدا شدن از زمين کاملاً کشيده در بالاى سر قرار دارند. مفصل‌هاى لگن و زانوها در لحظهٔ کندن بدن از زمين کاملاً کشيده‌اند و بدن با زاويهٔ ۴۵ درجه يا کمتر دارد. در مرحلهٔ آمادگى براى فرود دست‌ها به پايين آورده مى‌شوند و پاها تا زمانى که ران موازى با سطح زمين قرار گيرد به جلو فشار داده مى‌شوند. مرکز ثقل در لحظهٔ تماس پاها با زمين به‌طور قابل ملاحظه‌اى عقب‌تر از سطح اتکاء است، و بلافاصله به‌منظور حفظ اندازهٔ حرکت بدن و انتقال مرکز ثقل از روى پاها، زانوها خم شده و دست‌ها به جلو انداخته مى‌شوند.

توالى رشدى براى کندن بدن از زمين در مهارت پرش طول جفتى

	عمل پا

	مرحلهٔ اول				پرش با يک پا؛ در وضعيت شروع، پرش ‌کننده با يک پا مى‌پرد. در اين گام معمولاً آمادگى براى پرش بسيار جزئى است.

	مرحلهٔ دوم				نخست مفصل زانو باز مى‌شود؛ قبل از جدا شدن پاشنه‌ها از زمين پرش ‌کننده شروع به باز کردن مفصل زانوها مى‌کند و اين عمل موجب پرشى مى‌شود که بيشتر عمودى است تا افقى و براى کسب مسافت بيشتر.

	مرحلهٔ سوم				باز کردن هم‌زمان؛ پرش ‌کننده هم‌زمان با جدا شدن پاشنه‌ها از زمين مفصل زانوها را باز مى‌کند.

					نخست پاشنه‌ها بالا مى‌آيند؛ پرش نخست با بالا آمدن پاشنه‌ها از زمين شروع مى‌شود، سپس مفصل زانوها باز مى‌شوند؛ به‌‌نظر مى‌رسد پرش ‌کننده پرش را با متمايل کردن بدن به جلو شروع مى‌کند.

	عمل دست

	مرحلهٔ اول				بودن تحرک؛ دست‌ها ساکن هستند. بعد از کندن بدن از زمين ممکن است دست‌ها عمل بال زدن را انجام دهند (جمع کردن کمربند شانه‌اي).

	مرحلهٔ دوم				دست‌ها به جلو پرتاب مى‌شوند؛ دست‌ها از قسمت پهلوها به جلو پرتاب مى‌شوند. ممکن است دست‌ها به طرفين بدن پرتاب شوند (دور کردن).

	مرحلهٔ سوم				نخست دست‌ها باز شده، سپس کمى خم مى‌شوند؛ هنگام خم کردن پاها، دست‌ها ابتدا باهم به سمت عقب باز مى‌شوند، سپس در لحظهٔ کندن بدن از زمين باهم به جلو پرتاب مى‌شوند. دست‌ها هرگز به بالاى سر نمى‌رسد.

	مرحلهٔ چهارم				نخست دست‌ها باز شده، سپس به‌طور کامل خم مى‌شوند؛ دست‌ها هنگام خم کردن پاها، باهم به سمت عقب باز مى‌شوند، سپس به جلو پرتاب مى‌شوند تا در وضعيت بالاى سر قرار گيرند.

برگرفته شده از کلارک و فيليپس، ۱۹۸۵.

مشاهدهٔ الگوهاى پرش. همان‌طور که در مورد مهارت‌هاى پيشين بحث شد، تمرين کردن در عمل مشاهده مهارت پرش ضرورت دارد. بيشتر جنبه‌هاى پرش را مى‌توان به سادگى از پهلو مشاهده کرد: پرتاب دست‌ها، باز کردن پاها در لحظهٔ کندن بدن از زمين، زاويهٔ بدن، عمل پاها در پرواز، و در فرود از آن جمله‌ هستند. حرکت دست‌ها از پهلو را نيز مى‌توان به خوبى ديد، اگرچه بهترين وضعيت مشاهده حرکات دست‌ها از جلو و پشت است. مشاهدۀ اين امر که کدام يک از حرکات بلند شدن پاشنه‌ها از زمين يا باز شدن مفصل زانوها در پرش طول جفتى زودتر اتفاق مى‌افتد کار دشوارى است، مگر اينکه پرش را با فيلم ويدئويى ضبط کرده، سپس آن را به شکل آهسته مشاهده کنيم. پرش‌کنندگانى که پرش را با بالا آوردن پاشنه‌ها شروع مى‌کنند به‌نظر مى‌رسد بدن آنها به جلو متمايل مى‌شود، در حالى که پرش‌کنندگانى که پرش را با باز کردن مفصل زانوها شروع مى‌کنند بدن آنها بيش از اندازهٔ عمودى به نظر مى‌رسد.