مفصل آرنج از نوع مفاصل يک محوره (Uniaxial) و لولايى (Hinge) است که دامنه حرکتى آن حدود ۱۴۶ درجه مى‌باشد. عمل تاشدن مفصل آرنج با توجه به موقعيت ساعد و دست و همچنين عضله مهم تاکننده آن به مانند اهرم نوع سوم عمل مى‌نمايد که در شکل ديده مى‌شود:
حال ببينيم وضعيت و موقعيت قرارگيرى اين سه عضله مهم و اصلى تاکننده آرنج چگونه است؟ عضله دوسر بازويى که سر ثابت آن با دوسر کوتاه و بلند به ترتيب به زائده غرابى و بالاى حفره دورى کتف متصل مى‌گردد، سر ثابت عضله بازويى قدامى در دوسوم پائينى سطح قدامى استخوان بازو و سر ثابت عضله بازويى زند اعلايى در دوسوم بخش پائينى و بيرونى استخوان بازو است.
سر متحرک عضله دوسر بازويى در بخش ميانى برجستگى استخوان زند زبرين و سر متحرک بازويى قدامى در سطح قدامى زائده منقارى زند زيرين و بالاخره سر متحرک بازويى زند اعلايى در سطح حارجى زائده نيزه‌‌اى زند زبرين قرار گرفته است.
از نقطه نظر مکانيکى عمل تاشدن مفصل آرنج و با توجه به ساختمان اين مفصل و دست به شکلى است که داراى بازوى مقاوم بلند و بازوى محرک کوتاه است. بازوى محرک کوتاه (از محل مفصل آرنج تا اتصال سر متحرک عضله) و بازوى مقاوم بلند (از محل مفصل آرنج تا نقطه مقاومت) به سادگى نشانگر نيروى لازمه زيادى جهت ايجاد حرکت مى‌باشد، که البته اين مورد در باره عضله دوسر بازوئى و بازوئى قدامى صادق مى‌باشد. نکته مهم ديگر اينکه عضله دوسر بازويى علاوه بر تاکردن مفصل آرنج، عمل سوپينيشن ساعد را نيز به خوبى موجب مى‌گردد. به همين علت مى‌توان عنوان نمود زمانى که عضله دوسر بازويى با حداکثر انقباض خود بخواهد کارى انجام دهد ميل دارد که به ساعد چرخش خارجى داده و موجب سوپينيشن گردد و بالعکس زمانى که ساعد داراى سوپينيشن باشد انقباض عضله دوسر بازويى با توجه به نقطه و امتداد نيروى وارده نيز صورت مى‌گيرد. در حالتى که آرنج تاشده است و ساعد داراى حالت پرونيشن است خط امتداد نيرو داراى جهت مستقيم نيست، ولى چنانچه ساعد داراى سوپينيشن باشد خط و جهت امتداد نيروى دوسر بازويى به صورت مستقيم باشد.
وقتى که ساعد در حالت خنثى قرار داشته باشد (حالتى بين پرونيشن و سوپينيشن) و عمل کشيدن بدن به بالا صورت گيرد (گرفتن نردبان افقي) تاندون عضله دوسر بازويى شروع به چرخش حول زند زبرين نموده است و بنابر اين نيروى انقباض اين عضله موجب چرخش زند زبرين نيز شده و کارائى کمترى را در قياس با حالت سوپينيشن ساعد خواهد داشت، زيرا در حالت سوپينيشن ساعد تمام نيروى حاصل از انقباض عضله دوسر صرف تاکردن مفصل آرنج مى‌گرديد.
جان پيس کوپو استاد دانشگاه ايالتى نيويورک در بوفالو دو تحقيق در اين زمينه انجام داده و به اين نتيجه رسيده است که چنانچه ساعد در حالت سوپينيشن باشد کشيدن بدن به بالا از بارفيکس به مراتب بهتر صورت خواهد گرفت، تا موقعى که ساعد در حالت پرونيشن باشد. (اين امر در مورد آويزان بودن از بارفيکس با آرنج خميده نيز صادق است) آزمايشات او بر روى دختران و پسرانى صورت گرفته است که سن آنها در حدود دوره راهنمايى و دبيرستان بوده است.
ويليامز در رساله دوره فوق ليسانس خود در دانشگاه مذکور با استفاده از ۱۲۳ دانش‌آموز دوره آخر دبيرستان سه حالت گرفتن ميله بارفيکس را مورد آزمايش و تحقيق قرار داده است و نتيجه‌گيرى نموده که در حالت سوپينيشن اجراى حرکت به مراتب بهتر صورت مى‌گيرد و توصيه نموده است در مورد گرفتن ميله بارفيکس در حالت خنثى (استفاده از نردبان افقي) تحقيق بيشترى انجام شود زيرا اين شيوه گرفتن براى آزمايش شوندگان ناآشنا بوده است. و شايد اين موضوع در نتيجه آزمايش تأثيرگذار باشد.
ASH اَش نيز چگونگى گرفتن ميله بارفيکس را بر روى ۱۵۱ دختر دانش‌آموز که سن آنها بين ۱۶ تا ۱۷ سال بود آزمايش نمود و نتيجه‌گيرى کرد که شيوه گرفتن ميله بارفيکس با استفاده از سوپينيشن به مراتب بهتر از گرفتن به طريق پرونيشن مى‌باشد. در مقايسه بين گرفتن ميله بارفيکس به طريق خنثى و سوپينيشن ساعد نيز کارايى يکسانى را تقريباً به دست آورد و اين در حالى است که ايشان نيز ذکر کرده‌اند شيوه گرفتن نردبان افقى براى آزمون شوندگان ناآشناب بوده است.