ما بحث از اختلال داريم نه لکنت، و بين اين دو بايد تفاوتى قائل شد. در اختلال سخن از صحبت ناقص است و در لکنت‌سخن از عدم‌توان بيان بعلت اشکال زيستي، عاطفى و ... بعبارت ديگر مسأله اختلال بسى ساده‌تر از مسأله لکنت است و يا لااقل اختلال شديدى که مانع اداى سخن بصورت روان است لکنت نام دارد.
ما کودکانى را مى‌شناسيم که سخن گفتن برايشان سخن است و مقصود خود را با دشوارى ادا مى‌کنند. براى بيان مقصود ناگزير مى‌شوند با استفاده از حرکات دست و اعضاء و چهره اقدام کنند و از آن طريق مطلب خود را بفهمانند.
اين عارضه که در پسران بيش از دختران است بصورت اشکال در تکلٌم دامنه‌اى وسيع دارد و براساس يک بررسى علمى حدود ۲/۱۴ درصد کودکان را شامل است. و با اين حساب تقريباً از هر ۱۰ کودک لااقل بيش از يکى با چنين مشکلى مواجه است و طبيعى است که والدين و مربيان نيز از اين واقعه نگران باشند.