مدرسه فضاى اجتماعى خاصى است که آموزش و رشد شخصيت کودکان امروز که جامعه‌ساز فردا هستند، در پناه روش‌هاى آموزش صحيح و مناسب، فضاى فيزيکى مطلوب و محيط مساعد روانى آن پايه‌گذارى و اداره مى‌شود.
متأسفانه افزايش مستمر تعداد دانش‌آموز و کاهش امکانات و نبود فضاى آموزشى کافي، سبب شده است که امروزه در بسيارى از کشورها به‌ويژه کشور ما، بدون آن که به ضوابط و شرايط کيفى ساختمان و فضاى آموزشى توجه نمايند، بيش از پيش درصدد يافتن راه‌هائى براى افزايش فضاى آموزشى باشند. اين امر عامل اصلى در بروز مسائل و معضلات بهداشتى متعددى در محيط مدارس گرديده است که هر کدام به نسبت متفاوتى بر رفتار و کيفيت تربيت دانش‌آموز مؤثر واقع مى‌شود. اين مسائل در طيف وسيعى از ميزان آگاهى‌هاى معلم و مسئولين آموزشگاه گرفته تا شرايط و ضوابط مربوط به محيط فيزيکى و امکانات مدرسه گستردگى دارد. هر چند که دست‌اندرکاران نظام آموزشى در مدتى کوتاه، قادر به اصلاح و بهبود همه شرايط و عوامل سوء محيط مدارس نمى‌باشند، اما مى‌توانند در کيفيت و کميت آنها تغييراتى به سمت مطلوب ايجاد کنند. کارشناسان بهداشت معتقد هستند که يک سياست جامع تندرستى از يک طرف نيازمندى‌هاى علمى و پيشرفت تحصيلى دانش‌آموزان و از سوى ديگر امکانات فنى و اجتماعى و محيط سالم مدارس را مد نظر قرار مى‌دهند. در غير اين‌‌صورت مخاطرات زيست محيطى مدارس، سلامت معلم و دانش‌آموز را در نخستين گام تعليم و تربيت مخدوش مى‌سازد.