برنامهريزىهاى آموزشى در کشورهاى جهان سوم، کم و بيش از برنامهريزى براى عموميت دادن تعليمات ابتدايى شروع شد. در حقيقت برنامهريزى آموزشى در دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ (۱۳۲۹ تا ۱۳۳۹ شمسي) تقريباً منحصر به تعميم آموزش ابتدايى بود، و هدفهاى اصلى اين برنامهها نيز جنبهٔ کميتى داشتند؛ مثلاً، در طرح واشنگتن براى کشورهاى آمريکاى لاتين، طرح کراچى براى کشورهاى آسيايي، و طرح آديسآبابا براى کشورهاى آفريقايي، هدفها و ضوابط برنامه بر اساس افزايش نسبت مدرسهروها در کل جمعيت واجبالتعليم در سنين ابتدايى تعيين شده بود.