گوش‌دادن عملى فعال و ارادى است که به دقت و توجه نياز دارد. در مقابل، شنيدن عملى غيرارادى است که به دقت نياز ندارد. گوش‌دادن مهم‌ترين فنى است که مشاور بايد در مشاوره به‌کار بندد. بدين معنى که مشاور در جلسه مشاوره بايد به‌طور کامل و دقيق تمام حواس خود را بر گفتار مراجع متمرکز سازد و به گفته‌هاى او با دقت گوش فرا دهد.
ايجاد ارتباط بين مراجع و مشاور، هسته اصلى و مرکزى مشاوره محسوب مى‌شود. به عقيدهٔ آيزرر (۱۹۵۹-Eiserer) سه عامل در ايجاد ارتباط وجود دارد: اولاً فرستنده پيام بايد پيامى را بفرستد؛ ثانياً پيامى به صورت کلامى يا غيرکلامى از جانب فرستنده ارسالى گردد؛ و ثالثاً پيام فرستاده شده توسط گيرنده دريافت و مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد. به پيام دريافت‌شده خبر گفته مى‌شود. گيرنده، پيام دريافت شده را با توجه به خصوصيات فردي، احساسات، ادراکات، توقعات، انگيزه‌ها، و زمينه‌هاى قبلى تجزيه و تحليل مىکند و به استنتاج از آن مى‌پردازد. گاهى اوقات بر اثر عوامل فوق، برداشت گيرنده از پيام دريافت شده با هدف فرستنده فرق مىکند. گيرنده براى حصول اطمينان از دريافت صحيح پيام فرستاده شده، بايد استنتاج و استنباط خود را با فرستنده مطرح سازد و با او به بررسى بپردازد. به‌همين ترتيب، اگر مراجع فرستنده و مشاور گيرندهٔ پيام باشد، براى برقرارى ارتباط درست، پيام مراجع بايد توسط مشاور بدرستى استنتاج و استنباط شود. براى اطمينان از درک و فهم پيام، مشاور بايد دريافت و استنتاج خود را با مراجع در ميان گذارد. مشاور با استفاده از فن انعکاس به چنين اطمينانى دست مى‌يابد.