ویراست دوم «ترجمه تنهایی» به چاپ دوم رسید

به گزارش خبرنگار مهر، ویراست دوم کتاب «ترجمه تنهایی (نوشته‌هایی از سینما)» نوشته صفی یزدانیان به‌تازگی توسط نشر چشمه به چاپ دوم رسیده است. این کتاب برای اولین‌بار در سال ۸۹ توسط انتشارات منظومه خرد چاپ شد و حالا در قالب پنجاه و هفتمین عنوان مجموعه «مطالعات سینمایی» نشر چشمه چاپ شده است.

نویسنده این کتاب فارغ‌التحصیل رشته سینما از دانشکده سینماتئاتر دانشگاه هنر است که از سال ۶۸ در ماهنامه فیلم مشغول به نوشتن مطلب و مقاله است. نوشته‌های او چندان در چارچوب‌های مرسوم نقادی کشورمان مثل ریویو، نقد تفسیرگر، نقد آکادمیک و … قرار نمی‌گیرد و می‌شود آن‌ها را مقاله ادبی یا به تعبیر غربی اِسِی قلمداد کرد؛ به این‌معنی که نویسنده بیش از این‌که بخواهد اثر را قضاوت و ارزیابی کند یا با استدلال و ارائه شاهدْ نظریه‌ای را اثبات کند، یا با تفسیر و تحلیل دیدگاه روشنگرانه‌ای را به مخاطب عرضه کند، می‌خواهد اثر را بهانه کند تا خودْ اثر دیگری بیافریند. در کتاب پیش رو، فیلم‌ها و نکته‌ها مصالح اصلی تهیه و تولید این اثر هستند.

ویراست دوم این کتاب، چند مقاله و نوشتار بیشتر از ویراست اول آن دارد.

عناوین فصل‌های اصلی این کتاب به‌ترتیب عبارت است از:

آندری تارکوفسکی، ویم‌وندرس، پُل‌ها و چترها، راینر ورنر فاسبیندر، ورنر هرتسوگ، ژان رنوآر، فرانسوآ تروفو، اریک رومر، روبر برسون، کارل تئودور درایر، کریشتف کیشلوفسکی، اینگمار برگمان، باربارا استنویک، جان کاساوتیس، مارتین اسکورسیزی، فرانسیس فورد کاپولا، وودی آلن، استنلی کوبریک، وُنگ کار وای، برناردو برتولوچی، ریچارد لینک‌لیتر، رابرت وایز.

در قسمتی از این کتاب می‌خوانیم:

آخرین مترو نمونه‌ای‌ترین فیلم تروفو است که روایت آن پابه‌پای نمایشی صحنه‌ای در متن فیلم پیش می‌رود این‌جا دیگر به‌گونه‌ای صریح با نقش نجات‌دهنده «بازی» رویاروییم. حالا ادامه هستی، به ادامه بازی وابسته است. در فاصله باز و بسته‌شدن پرده تالار نمایش به میان شخصیت‌ها می‌رود، و دیگر از یاد می‌بریم که کدام‌یک از این بازی‌ها (برای مثال بازی کاترین دوونو در نقش ماریون یا در نقشِ نقشی که همسر پنهان‌شده‌اش برای او نوشته) مهم‌تر از دیگری است، کدام‌شان دیگری را پدید آورده، و اگر درون این تالار شکلی از ایستادگی در برابر نازی‌ها جریان دارد، آخرین مترو به کدام واقعیت بیرون از خودش خطاب می‌کند و نمی‌خواهدش.

وقتی اینگمار برگمان در ابتدای پرسونا به راه افتادن دستگاه نمایش فیلم را نشان داد و در میانه شاهکارش به‌ناگاه سوختن و آب‌شدن یک قاب، یک‌لحظه از آن نود دقیقه را ساخت، به شیوه‌ای همچون پرده‌های ژان رنوار، می‌گفت که دریغ‌شدن امکان نمایش، بارها از سقوط اخلاقی، کابوس‌های شخصی و آشفتگی‌های روانی شخصیت‌های اثر مهم‌تر و اندوه‌بارتر است. شاید از همین‌رو فیلمش را با نشانه‌هایی نمایشی، از سردیس‌های کهن تا دوربین فیلم‌برداری و سرانجام دوباره دستگاه نمایش، به پایان برد. و گرچه همه انسان‌ها را، بیرون و درون این متن، در موقعیت بازی دانست، اما یکی از معانی اثرش به آفرینش بازمی‌گشت، به‌توانِ آفریدن و آفرینه‌ها را واداشتن به انجام هرچیز.

برگمان سال‌ها بعد درباره تروفو گفت: «شیوه نزدیک‌شدنش به چیزها، شیوه احساس و اندیشه‌اش را دوست دارم. او هرگز نه سازش می‌کند و نه خود را وامی‌نهد که ویرانش کنند.» او در بند هیچ درسی نماند، و خلاف آن‌چه در هر نگاه داورانه به کارش تکرار می‌شود هیچ‌گاه رهروِ راه‌های رفته دیگران نبود...

این کتاب با ۲۹۰ صفحه، شمارگان ۵۰۰ نسخه و قیمت ۳۴ هزار تومان منتشر شده است.