تاثیر نگاه مدیریتی بر یک رویداد هنری

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ایرنا، سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر که از 24 بهمن آغاز شده بود، بیست و نهم بهمن ماه در تالار وحدت به کار خود پایان داد.
اینکه مهم‌ترین رویداد موسیقی کشور در سی‌وچهارمین سال برگزاری خود قصد کرده بود نگاه به آثار هنرمندان ایرانی را به عنوان زمینه غالب خود انتخاب کند نه تنها بر آن انتقادی وارد نیست بلکه چون این فستیوال موسیقیایی نیاز به پویایی و تغییر را در خود یافته و به آن پرداخته است شایسته حمایت نیز هست اما با نگاهی به آنچه در این دوره گذشت این سوال مطرح شد که معیار انتخاب آثار آهنگسازان ایرانی چه بود؟

** زمینه غالب یا قالبی برای یک رویداد
هرچند این جشنواره با بهره‌گیری از هیات انتخاب آثار ارسال شده به جشنواره توانست کیفیت آثار رسیده را برای حضور در این رویداد مدیریت کند و به این ترتیب اجراهای موسیقی در این رویداد از کیفیت به نسبت مطلوبی برخوردار بودند اما تاکنون پاسخی به این سوال داده نشده است که آثار انتخابی آهنگسازان ایرانی چه متر و معیاری داشت.
تمرکز گروه‌ها بر اجرای آثار برخی از آهنگسازان خاص و در غیاب حضور حداکثری آثار هنرمندان ایرانی این پرسش را به ذهن متبادر کرد که آیا اجرای آهنگسازان ایرانی، تِم غالب این دوره بود یا قالبی برای آن؟

**سی و سه نقطه، سر خط
به هر شکل باید به دور از بی انصافی و تنگ نظری بگوییم که تلاش برگزارکنندگان این دوره در رسیدن به تم غالب و نگاه ویژه ستودنی است؛ آن هم در شرایطی که تا قبل از این دوره از جشنواره هیچ آیین‌نامه و چشم انداز مکتوب و مصوب و هیچ هدف میان مدت یا دراز مدتی وجود نداشت.
سی و سه دوره برگزاری مهم‌ترین رویداد بین‌المللی موسیقی کشور را به دلیل نبود چشم انداز تعریف شده و یا آیین‌نامه مدون، تنها می‌توان نقاط پراکنده‌ای تصور کرد که هیچ خط اتصالی میانشان پیوند برقرار نمی‌کند.
سی و سه نقطه مانند کلماتی پراکنده‌ای موفق به تشکیل یک جمله نمی‌شود؛ کلمات پراکنده‌ای ناکام در ساخت جمله به نقطه پایان می‌رسد و در سطر بعدی با از سر گرفته می‌شود.

** بادبان‌های برافراشته، سکان بی ناخدا
تا سی و سه دوره قبل هرگز چشم انداز، آینده و هدفی برای این رویداد مشخص نبود و اهالی موسیقی مجبور بودند هر سال، انتظارات خود را از زبان ریاست وقت جشنواره بشنوند و امیدوار باشند که شاید مدیر آن دوره خاص بادبان افراشته جشنواره را در مسیر بادهای همسو قرار دهد. این تنها امید و آرزوی اهالی موسیقی بود. امید و آرزویی مقطعی و بدون هیچ تصوری از آینده. در چند دوره گذشته موسیقی ایران مانند کشتی بود که بادبان‌های برافراشته آن را نه ناخدایی بود و نه سکانی.
اما امسال خوشبختانه برای جشنواره موسیقی فجر آیین نامه‌ای تدوین شد؛ آیین نامه‌ای که نیاز به تغییر و تکامل را در خود دیده است؛ آیین نامه‌ای که پویایی خود را در نگاه باز و پذیرا در مواجهه با شرایط روز موسیقی قرار داده است.
اما آیا این کافی است؟

**دشواری‌های نقد یک رویداد
نقد سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر به دو دلیل قدری مشکل است.
نخست آنکه این جشنواره تا به امروز هیچ چشم انداز مشخصی نداشته و نمی‌توان با بررسی‌های معمول دریافت که این جشنواره در این سی و چهار سال در مسیر درست قرار گرفته است یا نه؟ پس اگر نقدی هم باشد باید آن را متوجه مدیران سی و سه دوره قبل دانست که چگونه رویدادی که در همه جا از آن با نام مهم‌ترین رویداد موسیقی کشور یاد شده، سی و سه دوره بدون هدف و چشم انداز تا به امروز مانند هواپیمایی بدون رادار پرواز کور داشته است؟

** دلار پاشنه آشیل جشنواره سی و چهارم
مورد بعدی که باعث شده تا نقد جشنواره موسیقی فجر کمی دشوار به نظر بیاید، مشکلی است که نمی‌توان آن را متوجه مدیران و برگزارکنندگان این دوره از جشنواره دانست.
جشنواره امسال به سبب مشکلات اقتصادی و نوسانات ارزی در چند ماه منتهی به آغاز آن روزهای پر فراز و نشیبی را طی کرد.
با تخصیص بودجه‌ای معادل بودجه پارسال بدون درنظر گرفتن نوسانات دلار در یک سال اخیر، جشنواره امسال با قدرت مالی کمتری نسبت به سال قبل اجرا شد.
این نوسانات اقتصادی باعث شد تا این رویداد با حدود یک پنجم قدرت اقتصادی نسبت به سال قبل مدیریت و اجرا شود.
بدیهی است که قدرت اقتصادی ارتباط کاملا مستقیم با امر کیفیت یک رویداد هنری دارد. بقول معروف « هر قدر پول بدی آش می خوری».
فراهنگ**9494*9053*1961*