مسائل محله هرندی با حضور اساتید جامعه شناس بررسی شد

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی ایرنا، در این نشست که عصر یکشنبه توسط جمعیت دانشجویی مردمی امام علی (ع) در خانه وارطان و با حضور اساتید، دانشجویان، داوطلبان برگزار شد به بررسی وضعیت و شرایط منطقه دروازه غار که امروز با عنوان هرندی شناخته می شود، پرداخته شد.
«پرویز پیران» استاد جامعه شناسی با اشاره به نقش و خدمات ان جی او ها در این محله و تحقیقاتی که در راستای بهبود وضعیت محله و شناخت نقاط ضعف و قوت آن انجام شده، گفت: از زحمات عزیزان در این راستا تشکر می کنم، مشخص است که تا عشق نباشد این اتفاق ها رخ نمی دهد اما مهم این است که گام خود را درست برداریم.
وی اظهار داشت: کشور ما پر از اشتباهات و آرزوها، تضادها و تناقض های تکرار شونده است که از آنها درس نمی گیریم. در گذشته در ایران شاهد مشارکت فنی و تخصصی نبودیم اما این روزها این موضوع در حال شکل گیری است.
پیران افزود: گاهی در جریان کمک و خدمت احساسات به فرم بیان و عرضه حاکم است، این خوب است اما می تواند ضررهایی نیز به همراه داشته باشد، پس باید حالت عادی به خود بگیرد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود به زبان و مفهوم اشاره و اضافه کرد: باید از واژه حاشیه استفاده نکنیم. این خودش بار منفی دارد، عنوان کودک حاشیه می تواند خودش انفعالات منفی ایجاد کند.
پیران با بیان اینکه باید نگاه خود را از نیمه خالی این محلات به دارایی های این محلات معطوف کنیم، تاکید کرد: باید نیمه پر لیوان را دید و رویکرد دارایی محور به محلات داشته باشیم چرا که هر محله دارایی و استعدادهای خاص خودش را دارد.
وی گفت: همیشه نگاه ها از بیرون به این محلات بوده و سعی کرده ایم از بیرون محلات را بسازیم اما در مدل جدید جامعه شناسان و کارشناسان بر این اعتقادند که باید محلات را با توجه به دارایی ها و استعدادهایی که دارند از درون به آنها نگاه کرد و ساخت.
پیران افزود: هیچ محله ای بدون توانایی و دارایی نیست، باید بپذیریم همه انسان ها توانمند هستند، در واقع مشکل خیلی از جوامع پیدا کردن و کشف این توانمندی ها است. در همین راستا ان جی او ها می توانند بستر لازم برای توانمندی افراد در این محلات را داشته باشند.
وی گفت: باید نقش تسهیل گر داشته باشیم نه مداخله گر، این در حالی است که نهادها تا زمانی که خدمت می کنند، باید در این محلات حضور داشته باشند. نهادهایی که خدمت می کنند نیز باید بمانند و در نهایت متعلق به خود مردم شوند و کم کم مسئولان نهادها کنار بروند.

* عینک پیشداوری را برداریم
در ادامه این نشست محسن حبیبی استاد شهرسازی گفت: دروازه غار به دوران ناصری بر می گردد. تصمیم می گیرند شهر را بزرگ کنند و برای ساخت حصار جدید چاه کندند. به همین دلیل چاله میدان شکل گرفت. برای نخستین بار اولین مرحله جدایی گزینی (شمال شهر- جنوب شهر) شکل گرفت. در همین راستا سه دروازه در جنوب شهر ایجاد شد. دروازه غار، دروازه خانی آباد و دروازه شاه عبدالعظیم.
وی افزود: اما چرا می گویند دروازه غار؟ برای ساخت دیوار سوراخ هایی کنده می شود که بعدها مردم در آن ساکن و آنها به اهالی غار معروف می شوند. بنابراین ما در مقابل این جدایی گزینی با مفهوم (طرد، مطرودان، مطرودین) روبرو شدیم.
حبیبی ادامه داد: امروز به این افراد حاشیه نشین می گوییم و با این عناوین آنها را طرد می کنیم. در حالی که در گذشته این محله جای لوتی ها بود اما بعدها جای آنها را لات ها گرفتند و امروز اهالی این محله ها طرد شده اند. در حالی که زمانی لوتی ها در جنبش های اجتماعی نیز نقش داشتند. مثل پهلوان تختی که یکی از استعدادهای این محله بود.
وی تاکید کرد: اگر به جای نگاه طرد نگاه جذب داشته باشیم آن وقت توانایی این محلات بالا می رود. نگاه طرد کردن تباهی را بازتولید کرده است. چه بخواهیم چه نه اهالی این محلات را کنار گذاشتیم و همچنان امروز هم با همین نگاه پیشداورانه با آنها برخورد می کنیم.
استاد شهرسازی اظهار کرد: این مدل نگاه پیشداورانه در میان خود اهالی این مناطق نیز وجود دارد. آنها به قربتی ها یا مهاجرین با نگاه مطرودین نگاه می کنند و این یعنی تباهی در تباهی.
حبیبی خاطرنشان کرد: اگر دیواری عینی در شهر وجود ندارد اما دیواری ذهنی قدرتمندی در پس نگاه همه ما وجود دارد و تا زمانی که این نگاه وجود داشته باشد نمی توانیم جامعه ای یکپارچه و متحد داشته باشیم.
وی افزود: به عنوان یک شهرساز می گویم که نگاه پیشداوری را برداریم و سعی کنیم به افراد با دید مطرودین نگاه نکنیم.
اجتمام* ف ش*1095 *1193