«متری شیش و نیم»، نگاهی دقیق به یک آسیب اجتماعی از زاویه‌ای تازه

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، سحر عصرآزاد منتقد سینما در توصیف فیلم سینمایی «متری شیش و نیم»، با اشاره به آنچه بر این فیلم گذشته است، می‌گوید: «فیلم دوم سعید روستایی فکر می‌کنم همانطور که انتظارات زیادی را در مخاطب ایجاد کرده بود، بار سنگینی نیز روی دوش او بود. پس از موفقیت فراگیر «ابد و یک روز» برای اینکه بتواند فیلم دوم خود را بسازد، به جز اینکه طبعا چالش داشته است که به دنبال چه قصه و درامی برود که انتظار مخاطب را برآورده کند، به نظرم آنطور که ما در خبرها دنبال می‌کردیم سر پروانه ساخت گرفتن و همکاری با چه تهیه‌کننده‌ای داستان و ماجرا زیاد داشت و فکر می‌کنم تمام این احتمالا دو سال را در پی همین مسئله بوده است، خدا رو شکر با تهیه کننده خوبی مثل آقای ساداتیان گره خورد و توانست به آن کست مورد نظرش برسد. فیلم در هر مقطعی با حاشیه و داستان همراه بود و خدا را شکر که در جشنواره به نمایش درآمد، چون یکی از عواملی که باعث رونق جشنواره امسال شده فیلم جدید سعید روستایی بود.»

او در همین راستا می‌افزاید: «این مسایل را می‌توانیم به عنوان ویژگی بالقوه‌ای که باعث می‌شود ما با چه دیدی به سراغ فیلم «متری شیش و نیم» برویم، کنار بگذاریم. من نیز از کسانی بودم که فیلم «ابد و یک روز» را دوست داشتم و فیلم‌های کوتاه او را هم دیده بودم و می‌دانستم که دغدغه‌مندی و جهان ذهنی‌اش همین است و احتمال اینکه «ابد و یک روز» یک اتفاق باشد را کمتر می‌دادم اما با این حال نگران گام بعدی این کارگردان هم بودم. فیلم دوم روستایی را دیدیم، من جزو آن دسته‌ای هستم که با «متری شیش و نیم» ارتباط خوبی برقرار کردم، یعنی سرخورده نشدم و فیلم دوم او را ادامه ذهن پویای خودش و البته گامی که برای کارگردانی و درام پردازی رو به جلو برداشته است می‌دانم. به نظرم «متری شیش و نیم» به این جهت خیلی هیجان انگیز می‌تواند باشد که با وجود پرداختن به قشر فرودست جامعه و معضل اعتیاد در سطحی دیگر و دو قهرمان، یک پلیس مبارزه با مواد مخدر و دیگری افرادی که در مسئله پخش مواد مخدر فعال هستند و تقابل کلاسیکی که بین این دو ایجاد می‌کند. اما برای من جذاب بود که شاید این جنس درام‌ها در سینمای جهان سابقه زیادی داشته باشد ولی واقعا در سینمای ایران بسیار کم بودند که بتوان به جهان درون پلیس مبارزه با مواد مخدر نفوذ کرد، در تلویزیون آثاری از این دست داشته‌ایم اما معمولا سفارشی بودند و وقتی سفارشی می‌شود کاراکترها بسیار تیپیکال و تخت می‌شوند و فراز و نشیب ندارند.»

عصرآزاد با اشاره به چگونگی پرداخت شخصیت‌های این فیلم بیان می‌کند: «در این فیلم ما مواجهه نویسنده به عنوان یک کاراکتر نمایشی با پلیس مبارزه با مواد مخدر که نماینده‌اش پیمان معادی است و کاراکترهای پیرامونی خیلی به نظرم پرداخت خوبی دارد، با دوستی صحبت می‌کردم، این نکته مشهود است که سعید روستایی سعی کرده از کاراکترهای تیپیکال که شاید در بخشی از «ابد و یک روز» به آن متهم می‌شد فاصله بگیرد و شخصیت‌ها ظرافت و پرداخت دراماتیکی دارند. چون قصه در زمان حال و با روایت خطی می‌گذرد آن بخش‌هایی از گذشته را که مربوط به رابطه عاطفی پخش‌کننده مواد یاد می‌کند کوتاه و موجز ولی کاملا روشن می‌پردازد. در این فیلم جسارت سعید روستایی در کار کردن با یک عده زیادی که بتوان نام هنرور را روی آن‌ها گذاشت و از نظر من خیلی به آدم‌های واقعی فیلم نزدیک بودند قابل مشاهده بود، به نظرم تسلطش و کار کردن با آن‌ها خیلی جذابیت داشت و من این را در کارگردانی‌اش یک گام رو به جلو می‌دانم و از این حیث سعید روستایی نه تنها خود را تکرار نکرده بلکه از زاویه نسبتا جدیدی به دغدغه‌اش نگاه کرده است.»

این منتقد اضافه می‌کند: «نکته‌ای که به نظرم با وجود تاثیری که فیلم روی من گذاشت، جذابیت بیش از اندازه کاراکتر پخش کننده مواد است که از یک جای دیگر تعادل درام بین او و کاراکتر مامور پلیس از دست می‌رود و کفه ترازو به سمت کاراکتر متهم ما سنگینی می‌کند که البته اشکالی ندارد اما فرمی که از ابتدا ما قصه را با مامور پلیس شروع کردیم آن انتظار را ایجاد می‌کرد که این توزیع درام متعادل‌تر پیش برود. احساس می‌کنم کارگردان جوانی است و خودش تمایل بیشتری به آن سمت پیدا کرده است. از جایی به بعد مانند بخشی که کاراکتر با خانواده‌اش رو به رو می‌شود خیلی به سمت دامن زدن به بخش ملودراماتیک ماجرا می‌رود و از آن جا کاراکتر پیمان معادی نادیده گرفته می‌شود. سعید روستایی نشان داد که «ابد و یک روز» یک اتفاق نبوده است و سعی می‌کند خودش را تکرار نکند.»

۲۴۱۲۴۳