گفتگو با مادر شهید علی فلاح، مادری فداکار و صبور

کوچه پس کوچه های شهرها و روستاهای ما مزین به نام های قهرمانانی است که در راه دین و میهن به شهادت رسیده اند، در این کوچه های عطرآگین از اسم شهدا، خانه هایی است که به برکت وجود مادران این شهدا متبرک است،خانه هایی که طعم تلخ انتظار و شیرینی شهد وصال را باهم چشیده اند،یکی از این کوچه ها به نام شهید علی فلاح مزین است،مادر این شهید بزرگوار در یکی از این خانه ها پذیرای ما بود، شوکت پهلوان مادری از جنس نور، با ما به گفتگو می نشیند:

پیکرش بوی عطر می داد
خانم پهلوان از سال های جوانی خود می گوید: در سال 1327 در سمنان متولد شدم، پدرم کارمند راه آهن بود و در چهار سالگی به همراه خانواده ام به تهران آمدیم و در منطقه راه آهن ساکن شدیم.خانواده همسرم در همسایگی ما بودند و در شانزده سالگی با هم ازدواج کردیم.سال اول زندگی مشترک ،خرداد 44 بود که خداوند علی را به ما داد.پسرم از روزی که به خانه آمد عطر وجودش را به همراه آورد،عطری که نه فقط من که مادرش بودم،تمام اهل خانه متوجه آن شدند،هنوز هم لباس ها و وسایلی که از علی به یادگار مانده است،بوی همان عطر را می دهد.

علی با همه فرق داشت
در ادامه ایشان از دوران کودکی شهید می گوید:علی از کودکی بچه باهوشی بود،در دو سالگی یک روز علی گم شد! تمام روز با همسایه ها و کلانتری محل به دنبالش گشتیم،یکی از همسایه ها علی را در آغوش زنی پیدا کرده بود که گویا قصد دزدیدن او را داشت،از همان روز دوری علی برایم کابوس بود و بیشتر مراقبش بودم.علی در مدرسه اسلامی درس می خواند،با این که پسر درس خوانی بود ولی در دوران مبارزات بر ضد رژیم شاه از فعالیت های مبارزاتی غافل نبود،علی آن روزها فقط دوازده سال داشت !

ما باهم دوست بودیم
مادر شهید در ادامه می گوید:از همان سال ها بود که عشق و علاقه ام به علی بیشتر و بیشتر می شد،علی از هم سالان خود خیلی بیشتر کتاب می خواند و به جلسات مسجد و... می رفت.در کارهای خانه همیشه همراه خوبی برایم بود،رابطه علی با پدر و خواهر و برادرانش بسیار صمیمی بود،ولی من و او دو دوست بودیم،در جریان مبارزات بعد از انقلاب روزی یکی از دوستانش در اثر درگیری با منافقین آسیب دیده بود و به کمک علی به بیمارستان منتقل شد.خاطرم هست همان روزها علی تصمیم گرفت در آینده پزشک شود و مرا تشویق به ادامه تحصیل می کرد و می گفت باید باهم درس بخوانیم.آرزویی که بر دلم ماند!

در اوج وابستگی به فرزندم باید انتخاب می کردم
این بانوی فداکار در ادامه گفتگو می گوید:در جریان پیروزی انقلاب،علی به همراه دوستانش که اغلب چندین سال از او بزرگتر بودند فعالیت های مبارزاتی می کرد،شرکت در جلسات مسجد محل،همراهی دوستانش در تظاهرات و حتی آموزش های نظامی و رزمی از فعالیت های او بود.برای پرسیدن سوالات دینی به قم می رفت،حتی سر سفره غذا گاهی با کتاب می نشست.مسجد محل خانه دوم علی بود.من به عنوان یک مادر می توانستم فرزندم را نهی کنم از بعضی فعالیت های خطرناک،ولی به خاطر اطمینان و اعتمادی که به او داشتم همیشه به عنوان یک مدافع پشت سرش می ایستادم،بعد از پیروزی انقلاب علی تنها با سیزده سال سن برای من و اطرافیان شیرمردی بزرگسال بود که همه احترام خاصی برایش قائل بودند.

شروع جنگ ،آغاز جدایی ما
مادر بزرگوار شهید با ما از ایام جنگ می گوید: علی جزو اولین دسته اعزامی های داوطلب به جبهه بود،با اینکه تنها 14 سال داشت ولی به خاطر هوش و مهارت بالا در زمینه های رزمی به صورت داوطلب به جبهه جنوب اعزام شد.هر روز با من تماس می گرفت و نامه می فرستاد،خرداد سال 61 بود،خرمشهر در حصر رژیم صدام بود و علی بیشتر از همیشه در میدان جنگ.تولدش نزدیک بود،منتظر بودم برای روز تولدش که چهار خرداد بود به تهران برگردد،ولی می دانستم روزهای سختی را می گذراند،تماس هایش کمتر شده بود،تا روز سوم خرداد که خودش خبر آزادسازی خرمشهر را تلفنی به ما داد.بعد از آن هیچ خبری از علی نداشتیم.با برگشت دوستانش و بی خبری از علی،تمام خانواده و دوستان به دنبال ردی از او بودیم،بعدها متوجه شدم تنها کسی که از شهادت علی بی خبر بود، من بودم .پسرم یک روز بعد از آزادسازی خرمشهر،در روز تولد هفده سالگی اش در منطقه شلمچه در حال پاکسازی منطقه به شهادت رسید و من مادر شهیدی بودم که حتی مقبره ای هم برای آرامشش نداشت،پیکر علی در منطقه مین گذاری شده بود که دسترسی به آنجا در زمان جنگ مقدور نبود.چند سال بعد از آن نیز پسر دیگرم به جبهه رفت و در حال حاضر از جانبازان سرافراز است.تاثیر مثبت همنشینی علی با برادران و دوستان نزدیکش را بعد از شهادت علی بیشتر احساس کردم،شکر خدا که علی با آن سن کم حتی برای من الگویی بی تکرار بود.

بیست و هفت سال جدایی قابل وصف نیست
این بانوی صبور و ایثارگر از روزهای فراق می گوید: شبی که برای آخرین بار علی در خانه بود، می دانستم که صبح زود عازم است، شب با گریه در آغوشش گرفتم و در همان حال به خواب رفتم، نیمه های شب بود که با صدای علی بیدار شدم که در اتاق راه می رفت و گریه می کرد،با تعجب علت را پرسیدم، همان زمان بود که متوجه شدم برات شهادت را علی از خانم فاطمه زهرا«س» گرفته است و من نمی توانم او را منصرف کنم، در تمام سال های جدایی،اوائل شاید هر روز به معراج شهدا می رفتم ،کارهای خانه و سامان دادن بچه ها که تمام می شد به سراغ ردی از علی می رفتم،وقتی آزاده ها به ایران برگشتند چندین بار خبرهای اشتباه مبنی بر زنده بودن علی بیشتر من را منقلب کرد،سال های بعد با هر خبر پیدا شدن پیکر شهدا به همراه همسرم به معراج شهدا می رفتیم و هر بار جواب منفی می شنیدیم.نذرها به نیت حضرت فاطمه «س» می کردم،عکس علی را به نیت برگشتن اش لای سوره یوسف گذاشته بودم،علی با من زندگی می کرد و می کند،هنوز در منزل خودمان یا فرزندانم حتما روبروی عکسی از علی می نشینم و آرامش می گیرم.بعد از بیست و هفت سال با آزمایش ژنتیک از من و همسرم بالاخره پیکر علی شناسایی شد.تشییع پیکر علی بسیار یاشکوه بود،تمام دوستان و همرزمانش بعد از آن همه سال گرد هم آمدند،هر کدام خاطراتی از علی داشتند که بعد از سال ها برایمان گوشه های دیگری از شخصیت شهید را نمایان کرد.همیشه در حال دلتنگی با علی حرف می زنم و بارها در خواب من و فرزندانم پیغام هایی از علی گرفته ایم که بعدها صحت آن برایمان روشن شد.این شعر را یک شب به یاد علی سرودم.اولین و آخرین شعر من،که یادگاری از شهید است :
شهید بی نشان ای لاله پاک
بود منزلگهت در اوج افلاک
به سوی بی نهایت رفتی آرام
شدی اسلام را سرباز گمنام
ربودی گوی سبقت را ز یاران       
به دیدار خدا رفتی شتابان
به پیکار سپاه کفر با شور            
مصمم رفتی اندر جبهه نور
تو یا زهرا به لب آوردی آنگاه      
نهادی گام های خود در این راه
تمام سعی تو احقاق حق بود      
ز خون، گلگون رخت چونان شفق بود
به سوی بی نهایت رفتی آرام      
شدی سرباز سرافراز اسلام
بود فردوس یزدان جایگاهت       
خدا خود هست اینک میزبانت
اگر گمنام اینک پیکر توست      
ولی بال ملائک بر سر توست

فاطمه چشمی