خانه ای تاریخی که خالی از اوقات فراغت شد

به گزارش خبرنگار مهر،خانه دبیر الملک متعلق به میرزا محمد حسین خان فراهانی ملقب به دبیرالملک وزیر داخله ناصرالدین شاه و از مربیان دستگاه مستوفی گری قاجاریه بوده است.  معماری این خانه نشانگر تقارن کامل در آن است. اتاق شاه نشین در مرکز و فضاهای فرعی در پشت و کنار آن چیده شده است. تزئینات بنا برگرفته از تزئینات اروپایی بوده و حکایت از نفوذ معماری غربی در ایران می دهد.

پرونده ثبتی این بنا نیز با نام «خانه کوچه دبیرالملک» به نشانی خیابان امیر کبیر، کوچه فخرالملک تشکیل شده و در روز ۲۴ اسفند ۱۳۸۳ با شماره  ۱۱۶۸۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

این خانه پس از مرمت و بازسازی در دی ماه سال 95 به عنوان خانه اوقات فراغت افتتاح شد. بهره بردار این مجموعه را به انجمنی سپردند که نامش انجمن اوقات فراغت بود و بنا داشت تا در راستای پر کردن فضای خالی فراغت فعالیت کند. رئیس و ایده پرداز این انجمن نیز رامبد جوان از مجریان و هنرمندان صدا و سیما بود و انتظار می رفت که وی بتواند با راه اندازی این انجمن و در نهایت خانه ای که به فکر بازی های سرگرمی، فکری و خلاقیت جوانان و نوجوانان است گامی در جهت رویاپردازی هایش بردارد. اما آنچه که باقی ماند همه پوچ بود و شهرت رامبد جوان هم کاری از پیش نبرد و حالا خانه دبیرالملک مانده و یک حسرت به دل کودکانی که فکر می کردند از این به بعد قرار است این خانه محلی برای بازی و سرگرمی شان باشد.

استفاده از چهره های خاص برای پر کردن فضای رسانه ای و تبلیغاتی خانه در مراسم افتتاح

این خانه با سر و صدای رسانه ای زیاد و حضور افرادی از جمله کلاه مخملی ها و رامبد جوان و مسئولان شهرداری منطقه 12 که هزینه های تبدیل این خانه بر دوش آنها بود، افتتاح شد و شکل و شمایل خانه را طوری چیدند که واقعا هر کسی وارد آن می شد فکر می کرد قرار است سرگرم باشد اما این سرگرمی در حد همان مراسم افتتاحیه بود چون دیگر نه رامبد جوان تلاشی برای رونق دادن به این خانه کرد و نه اعضای انجمنش.

اتاق ها با وسایل بازی و خانه پر بود

در زمان افتتاح، این خانه پر بود از وسایل بازی وسرگرمی. هر جایی از این خانه را با یک وسیله بازی تزئین کرده بودند اما پس از مدتی همه آن تزئینات برداشته شد و حالا این خانه ماند و چند اتاق با چند قالیچه و یک کرسی که درش روی همه بسته است. در طبقه پایین اما محوطه ای به یک بازی به نام فرار از سلول طراحی شده است در این بازی، شرکت کنندگان وارد اتاق های تاریک شده و راه فرار را باید پیدا کنند. بابت همین بازی نیز 35 هزار تومان باید پول بپردازند. 

درها را هم به روی مخاطب بستند

برای اینکه افراد را راغب به شرکت در این بازی کنند و مردم هم بتوانند از عهده هزینه این بازی برآیند به هر مناسبتی تخفیف هایی در نظر گرفته می شود اما این بازی همچنان مورد توجه مردم به خصوص اهالی بافت قدیمی تهران و محله پامنار نیست.

 بعدها بسیاری از وسایل که جنبه تزئینی داشت جمع آوری شد

در واقع پروژه انجمن اوقات فراغت شکست خورد با این وجود اعضای انجمن سری هم به شهرهای اصفهان و یزد زدند و خانه ای نیز در آنجا افتتاح کردند و می خواستند به اراک هم بروند که دیگر به آنجا نرسید.

کسی برای بازی به این خانه نمی رود

شعار این خانه «بفرمایید  منزل» بود. اما اکنون اگرچه شهرداری منطقه 12 اجازه می دهد تا بازدیدکنندگان پشت درهای بسته رفته و از نورپردازی و باغچه آن دیدن کنند و اگر پول داشته باشند چند دقیقه ای سرگرم بازی فرار از سلول شوند اما در واقع آنها به صرف وعده های انجام نشده دعوت می شوند. این را می توان از زبان کودکی شنید که تبلیغات خانه او و خانواده اش را به اینجا کشانده و وقتی می بیند زمین بازی خانه خالی است می گوید: مگه برای ما نساختند پس چرا در اتاقش هم بسته است؟

هومن رازدار نائب رئیس انجمن اوقات فراغت در یک نشست خبری پیرامون معرفی فعالیت های این انجمن گفته بود: «اگه عاقل بودیم می رفتیم فلسفه می خوندیم نه اینکه بیایم اینجا این جا رو راه بندازیم!»

به واقع چرا تصور می کنیم حتما سلبریتی ها می توانند پروژه هایی را که انجام آن به خیلی از عوامل بستگی دارد صرفا به دلیل شهرتشان انجام دهند؟ آیا ارتباط بین شهرداری و این هنرمند باعث شد تا خانه ای تاریخی در اختیار این انجمن قرار بگیرد و بعد هم به روی مردم بسته شود و یا اینکه مسئولان کشورمان تصور می کنند هر کاری به دست بازیگران سپرده شود به سرانجام می رسد؟ از این نوع پروژه های شکست خورده زیاد داریم. مثل زمانی که سازمان میراث فرهنگی یک بازیگر خانم را به عنوان سفیر صنایع دستی انتخاب کرد و او مدتی بعد پالتوی پوست به تن کرد!