هنوز دیالوگ تمام عیار «زرده» به یاد خیلی ها هست که مرحوم انتظامی می گفت: « هی پسر. چارتا چایی. پنج تا تخممرغ میندازی تو کره… محلی. زردهشو بههم نزنیا. میخوام وقتی میخورم، ببینم. رؤیت کنم. زردهشو که بههم میزنن و جنجال تو تابه راه میندازن و جنگ بین زرده و سفیده و کره و نمک و دو پر گوجهفرنگی مغلوبه میشه، میذاره جلوت، جیگر میخواد… جیگر میخواد بگه این محلی نیست!»
شاید بتوان گفت پس از این دیالوگ بود که هوشنگ گلمکانی در کتابش لقب «آقای بازیگر» را به او داد. بچه سنگلچ، وقتیکه هنوز عمر سینما در ایران به ۲۵ نمیرسید، مثل ناصر ملکمطیعی با «واریته بهاری» پرویز خطیبی پا به عرصه سینما گذاشت. داریوش مهرجویی با نقش هایی که برایش در نظر می گرفت در شناساندن او به سینمای ایران کمک شایانی کرد.
عباس آقا سوپر گوشت «اجاره نشین ها» با آن بنز و اعصاب خط خطی سر و صدای زیادی در دوره پسافردین و ناصر و بهروز به راه انداخت. این جا هم داریوش مهرجویی نقش مرد در سایه را برای آقای بازیگر ایفا کرد و باعث شد مردم با نقش های عزت الله انتظامی بیشتر خاطره بازی کنند.
توقیف «بانو» اما باز هم نتوانست چهره مرحوم انتظامی را از یاد فیلم بازان و بینندگان ایرانی ببرد. قربانسالار «بانو» مستضعفی که اشراف را سرکیسه می کرد، دلیل محکمی برای توقیف «بانو» بود.
تا اینجا کارگردانان از کاراکتر برونگرای آقای بازیگر بهره می جستند ولی به یکباره مرحوم علی حاتمی انقلابی در نحوه بازیگیری از عزت الله برپا کرد. او با ارائه نقش «خان مظفر» در هزار دستان و «ناصرالدین شاه» در کمال الملک به شدت از شخصیت درونگرای آقای بازیگر بهره برد.
پس از آن دیگر نمی شود نقش های مرحوم انتظامی را در«روز فرشته»، «روسری آبی»، «گاوخونی» و «حکم» نادیده گرفت. نقش هایی که تا سال های بسیار آقای سینما را در راس سینمای کشور نگه داشت.
محسن باقری
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است