سواحل دریا | از آلودگی سواحل دریا چه خبر؟

آفتاب: پس از اعلام خبر اجرایی شدن سند توسعه دریایی کشور، عیسی کلانتری ریاست سازمان محیط زیست نیز در سخنان خود به مناسبت روز محیط بان، از توجه و تمرکز این سازمان بر توسعه صنایع در سواحل خبر داد. وی در اظهارات خود با بیان اینکه: "  80 درصد صنایع جهان در سواحل متمرکز است، اما در ایران کمتر از 3 درصد صنایع در کنار ساحل قرار دارند و امسال 79 پروژه فولاد برای استقرار در درون سرزمین و خشکترین سرزمین تقاضا داشته اند که با آنها موافقت نشده است" از تمرکز بر استقرار صنایع در سواحل استقبال کردند. اما برای جبران اشتباهات گذشته که به استقرار صنایع آب بر در مناطق خشک و کویری ایران انجامید و بخش بزرگی از بحران های آبی کشور را طی سال های گذشته رقم زد، این روش جایگزین مناسبی است؟
بعلاوه این سخنان در شرایطی اعلام می شود که ایران دوره وسیعی از خشکسالی را سپری می کند که استان‌های ساحلی را نیز بی نصیب نگذاشته، به گونه ای که در استان‌های شمالی با بالاترین نرخ بارندگی کشور، با کاهش بارش و بروز مشکلاتی در زمینه تامین آب زمین های کشاورزی مواجه ایم که منجر به بایر ماندن بخشی از زمین های زیرکشت در سال زراعی 97 شده است.
پیشنهاد استقرار صنایع و حتی ایجاد شهرهای جدید در سواحل در حالی مطرح می شود که ظرفیت توسعه شهرهای موجود ساحلی مورد بررسی قرار نگرفته است. در روزهایی که سواحل خزری شاهد بالاترین نرخ آلودگی خود در دهه های گذشته هستند و سازمان محیط زیست تاکنون نتوانسته است دستورالعملی اجرایی در زمینه کنترل آلودگی های دریایی و تجمع زباله ها در سواحل ارائه دهد، به نظر می رسد اولویت های سازمان ابتدا باید در راستای پاکسازی سواحل از آلودگی ها و سپس استقرار صنایع باشد.
در نتیجه باید مشخص شود که منظور از استقرار صنایع در سواحل دقیقا به کدام دسته از صنایع اشاره دارد و با توجه به اینکه اقلیم ایران دوره وسیعی از خشکسالی را می گذارند که نواحی ساحلی کشور را نیز درگیر کرده، استقرار پروژه های صنعتی جدید در این استان‌ها، بحران آبی را تشدید نمی کند؟
صحبت از استقرار صنایع در سواحل در حالی از سالیان گذشته شدت گرفته است که به گفته میرشکار مدیر کل دفتر آلودگی های دریایی سازمان محیط زیست، در حال حاضر حتی فاضلاب‌های شهری در سواحل به درستی مدیریت نمی شوند و تصفیه خانه و شبکه جامع فاضلابی وجود ندارد. چگونه تا زمانی که بحث زباله های دریایی به عنوان یک مشکل اولویت دار در نظر گرفه نمی شود، می‌توان اقدام به استقرار صنایع جدید نمود، صنایعی که قطعا بار آلودگی بیشتری را به سواحل تحمیل خواهند کرد. حتی اگر منظور از صنایع، صنعت گردشگری باشد، در سواحل شمالی ما با معضلات گسترده ای در زمینه مکان دفن زباله های ساکنین و مسافرین مواجه ایم که با وجود پیگیری های فراوان هنوز حتی موفق به کاهش بخش کوچکی از مشکلات ناشی از دفن زباله ها نشده است.
پس از آنکه در استقرار صنایع آب بر در داخل کشور ناموفق بودیم، حالا نگاه توسعه محوری خود را به سمت سواحل چرخاندیم. جایز است قبل از آنکه نواحی ساحلی نیز به سرنوشت بخشهای خشک و مرکزی ایران دچار شوند، با مطالعات کارشناسی گسترده، ارائه دقیق پهنه بندی تمام 5800 کیلومتر عرصه ساحلی، تکمیل و اجرایی کردن طرح آمایش سرزمین و ارزیابی اثرات محیط زیستی صنایع خواهان استقرار از حفظ محیط زیست این مناطق اطمینان کامل بیابیم و سپس به اقدامات توسعه ای در این نواحی شتاب دهیم.

منصوره محمدی