از گود کشتی تا گود معدن

علیرضا حیدری کشتی‌گیر آزادکار ایرانی است که از پانزده سالگی به صورت حرفه‌ای به این ورزش پرداخته است. او برنده مدال برنز المپیک ۲۰۰۴ آتن، یک مدال طلا، سه نقره و یک برنز قهرمانی جهان، سه مدال طلای بازی‌های آسیایی و چهار طلا و یک برنز قهرمانی آسیا، یکی از پرافتخارترین کشتی‌گیران تاریخ ایران است. سال 2006 کشتی را رها کرد و قبل از خداحافظی از ورزش حرفه‌ای حدود چهارماه به سمت سرمربی تیم ملی کشتی جمهوری اسلامی ایران نائل شد. همچنین در سال ۱۳۹۳ با بازی در فیلم «من یک ایرانی‌ام»، که در کشور اکراین ساخته شد، نخستین حضور خود در فعالیت‌های هنری را تجربه کرد. حیدری از سال 85 در کار معدن مشغول شده و دارای یک معدن آهن است.

شما را به خواندن گفتگوی اختصاصی سایت آفتاب با علیرضا حیدری پیشکسوت کشتی ایران دعوت می‌کنم:

با اینکه تمام حریف‌‌های داخلی را برده بودم، شروع به مقابله با حضورم کردند. شاید به خاطر سن‌م بود ولی هنوز هم می‌توانستم کشتی بگیرم آن روز‌ها، پیش خودم می‌گفتم شاید رعایت سابقه و سن‌م را کنند و ادامه ندهند تا جایی ادامه دادند که باعث شد خسته شوم و کناره‌گیری کنم. بعد از آن مربی شدم که آن را هم به دلایل خاصی که وجود داشت رها کردم. بعداز آن، نه دیگر مربی بودم و نه کشتی گرفتم ولی همکاری‌‌ام را با فدراسیون کشتی ادامه دادم.

با شخصی حساب کتابی داشتم که نتوانست مطالباتم را پرداخت کند به این جهت بخشی از معدن را به من داد و مجدد مبلغی را به او پرداخت کردم تا به اندازه سرمایه معدن شود. طی این تهاترات، به عرصه معدن که هیچ چیز از آن نمی‌دانستم وارد شدم؛ کار بسیار سختی بود خیلی برای ماندن در این راه تلاش کردم و با لطف خدا راه را ادامه دادم و هنوز هم هستم.

روزهای اول خیلی سخت بود. مسیری برای تردد نبود مجبور شدیم شصت کیلومتر راهسازی کنیم و جاده‌ای خاکی بسازیم. آب و برق و تلفن نبود. کم کم با هزینه‌های زیاد این امکانات را به وجود آوردیم. هر چند هنوز هم آب را با تانکر بالا می‌بریم تا کارگران معدن از آن برای آشامیدن و استحمام استفاده کنند. برق را به صورت ژنراتور گازوئیلی تامین می‌کنیم. البته به لحاظ تقسیمات کشوری جز مناطق محروم نیستیم ولی با این شرایطی که داریم از محروم هم محروم‌تریم. چون جاده خاکی نیاز به ترمیم مداوم دارد و امکانات معدن کم است، برای همین مهندسان و کارگرانی که می‌آیند مدت کمی را برای همکاری می‌مانند و بعد منصرف می‌شوند.  از طرفی بحث دلار هم از قوانینی است که ما باید آن را رعایت کنیم. کاش می‌شد قوانین مربوطه کمی طولانی‌تر پا برجا بمانند تا حداقل بازار کسب و کار ما و سودمان برای مدتی پایدار باقی بماند. البته این فقط درباره معدن ما نیست بلکه حرف دل خیلی از معدن داران است.

خیر در حال سرمایه‌گذاری در صنایع بالاتر هستیم تا بتوانیم کار را گسترش دهیم. هر چند در بحران‌های سال‌های اخیر قیمت سنگ آهن انقدر پایین آمد که ماهانه ضررهای زیادی دادیم. البته هیئت دولت مصوبه‌ای را تصویب کرد تا کسانی که حقوق دولتی را به کارگران‌شان پرداخت می‌کنند جرائم‌شان بخشیده شود در صورتی که این اتفاق برای ما نیفتاد، دلیلش را نمی‌دانم ولی هر چه بود موجب زیان مالی ما شد و مدتی را تعطیل کردیم. وقتی همزمان حقوق دولتی به کارگران و جریمه به دولت پرداخت شود، مرز اقتصادی خطرناکی را برای ما رقم می‌زند و گاها ما را به سمت ورشکستگی و تعطیلی می‌برد.

خدا رو شکر در معدن شکست نداشتیم. شرایط اقتصادی کشور در زمان تحریم و افزایش قیمت دلار گاهی باعث شد که تعادل مالی‌مان را از دست بدهیم اما با وجود اینکه آسیب دیدیم باز هم مقاومت کردیم.

صحبتی که دارم این است که برخی از قوانین تصویب شده برای روزهای خوب اقتصادی بوده ولی الان باعث ضربه خوردن به خیلی‌ها می‌شود و این نه تنها صحبت من بلکه فکر می‌کنم درد و دل خیلی‌ها باشد. شاید اگر بعداز این تحریم‌ها شرایط و قوانین جدیدی را در نظر بگیرند ما و امثال ما کمتر آسیب ببینند و به سمت ورشکستگی و تعطیلی بروند. ما دوست داریم کار کنیم در صورتی که می‌توانستیم مثل بعضی از افراد خیلی راحت وارد بازار دلار می‌شدیم و یا روی سود بانکی بدون زحمت حساب می‌کردیم. در صورتی که ما پای تمام مسائل کشور و مردم ایستاده‌ایم.

به نظرم ذخایر معدن‌ها باید از قبل مشخص شود، دوری و نزدیکی آنها از بنادر و راه‌ها جز هزینه‌هاست که باید مشخص شود.  بدانند این ذخایر از چه نقطه کشور به بندر ارسال می‌شود و در مراحل ارسال چه هزینه‌ها و سختی‌هایی روی دوش آنهاست تا در تعیین عوارض دولتی بتوانند به آنها کمک کنند. کم لطفی است که بدون کارشناسی و در نظر گرفتن هزینه‌های جاری و اجباری، هزینه‌ای بیشتر به آنها تحمیل شود.

روز صنعت و معدن را به همه کسانی که در صنعت کشور تلاش می‌کنند تبریک عرض می‌کنم و امیدوارم دولت وارد موضوع معادن سنگین شود چون تمام صنایع کوچک می‌توانند از آن بهره ببرند.

ایجاد راه‌ها، راه آهن‌ها و باراندازهای قوی می‌توانند به تولید کمک کنند. ورود به بخش‌های سنگین معمولا از توان  بخش‌های خصوصی خارج است. برای همین می‌توانند در تامین مشتقات کارخانه‌ها و صنایع کوچک همکاری داشته باشند.

اگر دولت در صنایع سنگین ورود پیدا کند می‌تواند خیلی از هزینه‌ها را کاهش دهد و برخی از صنایع را بومی سازی کند. ولی متاسفانه در حال حاضر مجبوریم برای خرید یک قطعه کوچک با این شرایط سخت و هزینه‌های زیاد به کشوری دیگر سفر کنیم. پس با این وضعیت به نظرم خیلی بی‌مهری است که برخی از قوانین جلوی پیشرفت را بگیرند.

محسن باقری

هدی جاویدی