قدس زیر تیغ/ راهبرد واشنگتن؛ تل‌آویو منهای جهان/ اعراب و سکوت استراتژیک

اگر فلسطین را کانون توجهات جهان در سال ۲۰۱۷ نام ببریم، گزافه‌گویی نکرده‌ایم؛ اینکه یک شبه و ظرف چند ساعت پس از اعلام تصمیم دونالد ترامپ شاهد واکنش‌ها از داخل سرزمین‌های اشغالی تا سطح جهانی بودیم. اهمیت این موضوع تنها برای جهان عرب و اسلام برجسته نبود چراکه صلح فلسطین پرونده‌ای بین‌المللی است که بالطبع گستره واکنش‌ها به تصمیم رئیس جمهوری آمریکا هم در همین راستا ارزیابی می‌شود.

گروه‌های مقاوت هم به دنباله تهدید قدس و تصمیم ترامپ از آغاز فاز جدید انتفاضه خبر دادند که خروجی آن ده‌ها شهید و زخمی بود اما سرعت این انتفاضه همانند گذشته نیست؛ دلیل آن هم تا حد زیادی به وضعیت و سیطره اسرائیل بر مناطق اشغالی بر می‌گردد و در فاز بعدی سکوت کشورهای عربی – اسلامی مانع شدت انتفاضه به شمار می‌رود.

اگر کمی به عقب برگردیم و روز ورود ترامپ به تل‌آویو را به همراه کنفرانس خبری او با نخست‌وزیر اسرائیل را مرور کنیم می‌فهمیم که بر خلاف گفته‌ها و تحلیل‌ها رفت و آمدهای داماد وی (جرد کوشنر) به اسرائیل اصلاً عادی نبود؛ چراکه در پشت آن شاهد پرونده‌ای بودیم که قدس را به عنوان پایتخت اسرائیل اعلام کرد.

برای بررسی مهمترین مسائل سال گذشته با محوریت اسرائیل و فلسطین نگاهی به اظهارات مفسران و چهره‌های مرتبط می‌اندازیم.      

«ساف» به ترامپ و اسرائیل پاسخ سخت می‌دهد

صلاح زواوی (سفیر فلسطین در تهران)

تصمیم ترامپ تحت عنوان به رسمیت شناختن قدس به عنوان پایتخت ابدی و دائمی اسرائیل را باید «حلقه‌ای از یک زنجیره طولانی» به حساب آورد که متشکل از انواع توطئه‌ها در جهان اسلام است. همانطور که می‌دانید ترامپ و روسای جمهوری قبل از او اجرا کننده دستورهای تل‌آویو هستند و از خود اختیار کافی ندارند.

ضعفی که در جهان اسلام داریم باعث شده تا آمریکا و اسرائیل به خود اجازه دهند که قدس را پایتخت رژیم صهیونیستی اعلام کنند. البته از روز اول شاهد بودیم که دوستان ما در کشورهای عربی و اسلامی و کل جهان علیه مواضع ترامپ موضع‌گیری کردند و ما هم به عنوان دولت فلسطینی درخواست نشست اضطراری در شورای امنیت را ارائه کردیم. تعداد ۱۴ عضو از ۱۵ عضو با تصمیم ترامپ مخالف بودند و متاسفانه با وتوی آمریکا این پرونده در شورای امنیت بسته شد.  

ادامه اقدام‌های کشورهای مخالف با تصمیم ترامپ در مجمع عمومی سازمان ملل باعث شد تا ۱۲۸ کشور به نفع ما رای بدهند و هفت عضو بی‌ارزش همسو با آمریکا و اسرائیل شدند. در اینجاست که جهان به حمایت از فلسطین پرداخت و پاسخ ایالات متحده را به صورت واضح دادند.

ما در حماس همیشه در زمینه دستیابی به صلح سیاست ثابتی داشته‌ایم و رویکرد جنبش مقاومت اسلامی فلسطین در این زمینه [keyword]سیاستمتغیر نیست. وحدت ملی همانگونه که پس از پیروزی در انتخابات سال ۲۰۰۶ میلادی بر آن تاکید کردیم خواسته ماست. برادران ما در فتح و دیگر گروه‌ها نیز بر این امر تاکید کردند که در شرایط حاضر و در برخورد با این مساله باید تحت یک پرچم و چاچوب واحد و اتحاد کامل حرکت کنیم. این اتحاد باید برای حرکت رو به جلوی فلسطین و با رویکرد مقابله با رژیم صهیونیستی و بر اساس برنامه‌های مقاومت تبیین شده و عملیاتی شود.

حماس هیچ تصمیمی به عنوان مذاکره در خصوص این سیاست‌ها ندارد و مردم از دقیقه نخست اعلام تصمیم ترامپ اقدام به اعتراض کرده که تاکنون نزدیک به ۸۰۰ نفر زخمی شده‌اند و دو نفر به شهادت رسیده‌اند. تظاهرات و برخورد با رژیم صهیونیستی در تمامی اراضی اشغالی از همان آغاز اعلام سیاست ترامپ آغاز شده است. این سیاست یک پیام کاملاً سلبی و علیه فلسطین بوده و آنها پاسخ دندان‌شکن ما را در میدان دریافت خواهند کرد.

عملیات‌های نظامی ما علیه تجاوزهای نظامی اسرائیل و در صورت اجرای حملات آنها خواهد بود. از این جهت عملیات نظامی رزمندگان حماس در روزهای آینده، بنا به شرایط آتی مشخص خواهد شد.

سکوت سیاسی اعراب در قبال قدس

مهران کامروا (استاد دانشگاه جورج تاون قطر)

طبیعی است کشورهای عربی که متحد آمریکا در منطقه به حساب می‌آیند، سعی می‌کنند که مواضعی علیه تصمیم رئیس‌جمهوری ایالات متحده در مورد بیت‌المقدس اتخاذ کنند اما به هر حال تنها در حد یک اعتراض به حساب می‌آید. اینکه نسبت به مواضع ترامپ نطق یا سخنرانی از سوی مسئولان کشورهای عربی صورت می‌گیرد، ابتدایی‌ترین اقدام آنها به حساب می‌آید و کنشگری تاثیرگذار به حساب نمی‌آید. لذا اعتراض کشورهای اسلامی تنها جنبه سمبلیک و نمایشی دارد.

بسیاری از شخصیت‌های کشورهای حاشیه خلیج فارس یا سایر مقام‌های کشورهای عربی – اسلامی مواضعی را اتخاذ کرده‌اند و مراتب اعتراض خود را اعلام کردند؛ اما واقعیت این است که چنین اظهاراتی تنها برای آرام نگه داشتم افکار عمومی داخل این کشورها مطرح می‌شود و مصرف داخلی دارد. باید توجه کرد که اساساً، اظهارات مسئولان این کشورها جنبه دیپلماتیک ندارد؛ از این جهت، باور این موضوع که کشورهای اسلامی موضع قاطعانه در مورد آمریکا و ترامپ اتخاذ خواهند کرد؛ بسیار سخت و ناباورانه است.

انتظار عکس‌العمل معنادار از سوی این کشورها کاملاً بیهوده است و خیال‌پردازی به حساب می‌آید. تمامی اقدام‌هایی که از سوی کشورهای عربی مطرح می‌شود، جنبه نمادین دارد و یک فعالیت سیاسی و دیپلماتیک به حساب نخواهد آمد. چندین دهه است که هیچ اقدام خاصی از سوی آنها صورت نمی‌گیرد و تنها شاهد سکوت یا نهایتاً موضع‌گیری شفاهی و تئوریک آنها هستیم. لذا اقدام خاصی متصور نیست و روند به همین روال پیش خواهد رفت.

تضمین ترامپ به بنیامین  

مهدی ذاکریان (تحلیلگر مسائل بین‌الملل)

اولین سفر خارجی دونالد ترامپ به عربستان و سرزمین‌های اشغالی را باید از جهات مختلف بررسی و تحلیل کرد. چراکه عمده مسائل و اشتراکات واشنگتن با تل‌آویو و ریاض در مسائل نظامی خلاصه می‌شود و در محور سیاسی هم، خاورمیانه شاهرگ تعاملات و مناسبات این مثلث سه ضلعی خواهد بود. در اینجا باید توجه داشت که جغرافیای غرب‌آسیا از حیث امنیتی، اقتصادی و سیاسی برای آمریکا اهمیت ویژه‌ای دارد و به طور کلی باید این منطقه را یک نقطه تاثیرگذار در جهان دانست.

بخشی از رشد اقتصادی ایالات متحده به صورت مستقیم به خاورمیانه مربوط می‌شود. به گونه‌ای که ورود ارتش این کشور در مناطق و کشورهای مختلف مساوی خواهد بود با فروش تسلیحات به کشورهایی مانند عربستان و حوزه خلیج فارس. از سوی دیگر اسرائیل و آمریکا در بخش خرید و فروش تسلیحات با یکدیگر همگرایی قدرتمندی دارند و این موضوع باعث انعقاد قراردهای تسلیحاتی مابین واشنگتن و تل‌آویو می‌شود.

در نگاهی گذرا به سخنان ترامپ که در کمپین انتخاباتی وی در سال گذشته صورت گرفته بود، عده‌ای او را برهم زننده نظم نوین جهانی می‌خواندند اما پس از ورود به کاخ سفید شاهد بودیم که وی تا حدود زیادی از راهبردهای خود عقب‌نشینی کرد. در اینجا عده‌ای معتقد هستند که شخصیت ترامپ و به دنبال آن سیاست‌های وی خصوصاً در محور خارجی پنهان و غیر‌قابل پیش‌بینی است و از این جهت نمی‌توان سیاست‌های وی را گمانه‌زنی کرد. در اینجا باید بگویم که تنها شخص رئیس‌جمهوری نمی‌تواند سیاست‌های مورد نظر را اجراء یا تعلیق کند بلکه ساختار سیاسی ایالات متحده بسیاری از موارد را به ترامپ تحمیل می‌کند که یکی از مهمترین آنها حمایت از اسرائیل است.

شروط فتح و انکار تل‌آویو

مجید صفاتاج (پژوهشگر حوزه فلسطین و اسرائیل)

هرگاه اسرائیل احساس می‌کند که امنیتش در حال خطر است و تهدیدی از سوی فلسطینی‌ها و گروه‌های جهادی این جغرافیا متوجه تل‌آویو است، شاهد هستیم که آنها رسما اعلام می‌کنند که برای مذاکره آماده هستند. به گونه‌ای که پس از به راه افتادن هر انتفاضه اسرائیل رسماً اعلام می‌کند که باید مذاکرات صلح تشکیل شود؛ اما زمانی که شدت تنش و تهدید کم می‌شود، آنها تعهدات خود را نادیده می‌گیرند و تمامی آن را نقض می‌کنند.

انتفاضه اول فلسطین باعث شد که نظریه‌پردازان اسرائیلی به مقام‌های سیاسی و امنیتی تل‌آویو اعلام کنند که اگر خواهان جلوگیری از کشت و کشتار یهودیان هستند باید برای امضاء توافق خودگردانی مناطق اشغالی گام بردارند که این موضوع توافق اسلو۱ را رقم زد اما اسرائیل از همان ابتدا تعهدات خود که در متن توافقنامه آمده بود را نقض کرد و زیربار هیچکدام از آنها نرفت. از این منظر پس از گذشت زمان اسرائیل بر سر قرارداد اسلو۲ به توافق رسید که متاسفانه در آن قرارداد هم شاهد بودیم که تعهدات اسرائیل بسیار کمتر از گذشته جلوه کرد.

درباره دو شرط  محمود عباس که در خصوص استرداد زندانیان و اشراف تشکیلات بر گذرگاه‌ها بوده است باید بگویم، تا زمانی که اسرائیل از سوی جامعه جهانی زیر فشار نباشد صلح پایدار رقم نخواهد خورد. چراکه اسرائیل از گذشته تاکنون به هیچکدام از توافق‌نامه‌ها پایبند نبوده است و همین موضوع موجب به سرانجام نرسیدن پرونده صلح فلسطین شده است. به صورتی که پس از شروع انتفاضه الاقصی در سال ۲۰۰۱ اسرائیل احساس خطر کرد و پای میز مذاکره آمد اما پس از آرام شدن اوضاع این روند متوقف شد. از این منظر هر چقدر که فشار مردم فلسطین بر اسرائیل افزایش پیدا کند، ترس تل‌آویو هم بیشتر می‌شود و اگر چنین حالتی اتفاق نیافتد اسرائیل به سناریو‌های خود در اراضی اشغالی ادامه خواهد داد.