جنگ نفتکش‌ها

از سوم ارديبهشت‌ماه 1363 حمله هوایی رژیم بعث به نفتکش‌های ایرانی در خلیج‌فارس آغاز شد.  هدف دولت وقت عراق این بود که مانع از صدور نفت ايران شود و براي جايگزيني نفت ايران در بازارهاي بين‏المللي، توليد و صادرات نفت كشورهاي منطقه افزايش يابد به‌طوري‌كه به موازات تشديد حملات عراق به پايانه‌هاي صدور نفت ايران و نفتكش‏ها، قيمت نفت به‌تدريج كاهش يافت.

به این ترتیب، عراقي‏ها ضمن حمله به جزيره‌ خارك، نفتكش‏هاي حامل نفت ايران را در سوم ارديبهشت‌ماه 1363 هجري شمسي، مورد حمله قرار دادند. عراق از قدرت هوایی خود برای اجرای این تهدیدات استفاده کرد. عمده این عملیات‌ها با هلیکوپتر‌های Super Frelon، میراژ اف 1 و میگ 23 مسلح به موشک‌های کروز ضد کشتی اگزوسه انجام می‌شد. بین سال‌های 1981 تا 1983 نیروهای ایرانی در مقابل آنها در دریا مقاومت کردند. اما در سال 1984 عراق تلاش‌هایش را افزایش داد و دومین مرحله جنگ نفتکش‌ها را شروع کرد. رسیدن جنگنده‌های فرانسوی که آنها نیز مسلح به موشک‌های اگزوسه بودند باعث شد عراقی‌ها محدوده عملیاتی گسترده‌تری داشته باشند. ایران در نهایت انتقام گرفت. چون ایران در سال‌های 1984 تا 1986 موشک‌های کروز ضد کشتی خوبی نداشت، مجبور بود از تاکتیک‌های ابتکاری برای هدف قرار دادن کشتی‌ها استفاده کند. برای مثال ایران از موشک‌های هوا به سطحی استفاده می‌کرد که برای هدف قراردادن وسایل نقلیه زره‌پوش زمینی مورد استفاده قرار می‌گرفتند، از جمله موشک ماوریکس که برای اهدافی بسیار کوچک‌تر از یک کشتی نسبتا کوچک طراحی شده بودند.

موشک‌های ضد زره برای نفوذ به بدنه ضخیم تانک‌ها طراحی شده‌اند، قابلیتی که برای حمله به کشتی‌ها اهمیتی ندارد. حملات ایران باعث آسیب فیزیکی کمی به کشتی‌ها می‌شد. بعدها در جنگ نفتکش‌ها، زرادخانه موشکی ایران توسعه یافت و شامل کروز ضدکشتی Sea Killer شد. در سال 1987، ایران از موشک‌های چینی کرم ابریشم استفاده کرد. نفتکش‌ها در مقابل حملات خیلی آسیب‌پذیر نیستند. 61 درصد از کشتی‌های تحت هدف در جنگ نفتکش‌ها خود نفتکش‌ها بودند. در کل، تنها 55 نفتکش از 239 مورد (23 درصد) کاملا غرق شدند یا از کار افتادند.  مقامات عراقي درمورد اين اقدام چنين استدلال كردند كه اين حمله سبب پايان يافتن جنگ خواهد شد، زيرا اگر ايران پول نفت را نداشته باشد، نمي‏تواند اسلحه‌ مورد نياز خود را تهيه كند. اين در حالي بود كه وقتي ايران سياست مقابله به مثل محدود را در پيش گرفت، منجر به اعتراض كشورهاي منطقه و صدور قطعنامه‌ سازمان ملل عليه جمهوري اسلامي ايران شد!