مریم محمدپور: رفاقت، پس زمینه بسیاری از رقابتهای سیاسی است اما نمود بیرونی ندارد. حتی برخی سیاسیون مطرح نسبتهای خانوادگی دارند و اگرچه روزها در محفلها و رسانهها علیه یکدیگر حرف میزنند، اما دور از نگاه رسانه ها، کنار هم مینشینند و گل میگویند و گل میشنوند. فضای رقابتهای سیاسی بیشتر شبیه به دعواست. به عنوان مثال وقتی رادیو مجلس را باز کنید، احساس میکنید برخی از نمایندهها دشمن خونی یکدیگرند اما وقتی در صحن یا لابی مجلس حضور داشته باشید، شاهد بگوبخندهایی هستید که معمولا خبری نمیشوند.
حسینعلی حاجی دلیگانی، نماینده مردم شاهینشهر به فریادهایش در مجلس مشهور است. او حتی وقتی پشت تریبون نیست هم صدایش شنیده میشود، فریادهای اعتراضی او باعث شده که در دوره 10ماهه مجلس دهم، پنج بار جای خود را عوض کند تا صدایش سایر نمایندهها را اذیت نکند. او یکی از شلوغهای مجلس دهم است اما خودش تاکید دارد که برای گرفتن حقش داد میزند و راهکار دیگری در مجلس نیست.
اما در برابر احمد مازنی، نماینده مردم تهران یکی از نمایندگان آرام مجلس است. او که گاهی موضعگیریهای تند سیاسی میکند، ظاهر آرامی دارد. البته خودش این را یک ویژگی شخصیتی میداند و به شوخی میگوید که تُن صدایش آنقدر نیست که هیات رئیسه صدایش را بشنوند حتی اگر داد بزند. او طراح طرحی نوپا در مجلس به نام گفتوگوی ملی است که فراکسیون امید آن را دنبال میکند. او معتقد است این فریادها و دعواهای سیاسی باعث شده، دستاوردهای انقلاب دیده نشود و راهکارش برای حل مشکلات گفتوگوست تا درباره موضوعات اساسی که کسی درباره اهمیت آن چالشی ندارد، سیاسیون با سلایق مختلف گرد هم بنشینند و با گفتوگو به راهکاری برسند.
احمد مازنی و حسنیعلی حاجی دلیگانی که اولی اصلاحطلب و دومی اصولگرای نزدیک به جبهه پایداری است، چند روز مانده به نوروز میهمان ما در کافه خبر بودند، آنها در کنار سفره هفت سین خبرآنلاین نشستند و درباب گفتوگو و رفاقتهای سیاسی با یکدیگر گفتگو کردند. اولی گفتوگو را کلید حل مشکلات می داند و دومی شفافسازی را.
حاجی دلیگانی معتقد است اشکالی ندارد که گاهی با هم تند هم بشویم، اما به شرطی که برای مصالح جامعه باشد. او میگوید: نیامدهایم برای مردم تبیین کنیم که در عین حال که داریم بحث کارشناسی با هم میکنیم، دشمنی هم با هم نداریم و رفیق هم هستیم و سر یک میز هم ناهار میخوریم. این را باید رسانهها و صداوسیما برای مردم تبیین کنند.
این دو نماینده به ظاهر مخالف، در کافه خبر روابط دوستانهای با هم داشتند و شرایط شبیه دعواهای سیاسی نبود. آنها با هم شوخی میکردند و از شرایط زندگی هم میپرسیدند. حاجی دلیگانی در تهران بدون خانواده زندگی میکند و برای همین شبها در اتاقش در مجلس روی فرش کوچکی میخوابد. اما در برابر مازنی از این امتیاز برخوردار است که با خانوادهاش زندگی کند.
مشروح گفتوگوی این دو نماینده مجلس را در ادامه میخوانید:
***
بحث اصلی ما در این گفتگو موضوع «رفاقت سیاسی» است، رفاقت های پشت پرده که معمولا بخاطر رقابت های سیاسی گاها از چشم مردم دور می مانند. از این جا شروع کنیم که شما دو بزرگوار آشنایی بیرون پارلمان داشتید یا ...
حاجی دلیگانی: نه، اینطور نبود.
مازنی: حالا شما تعریف کنید ببینیم چه بوده...
حاجی دلیگانی: نکته این است که در این دوره آقای لاریجانی با سه فراکسیونی که مجلس دارد، مباحث را به نحوی مدیریت میکند. هر دستورکاری در مجلس مورد تامل ایشان قرار گرفته و ایشان تدبیر میکند. در مجلس نهم آقای لاریجانی با دو مجموعه مواجه بود و حالت ریاستی ایشان کمتر بود. در این دوره ایشان ریاست بیشتری میکند.
مازنی: بله، در این مجلس آقای لاریجانی با تعاملی که بین سه فراکسیون برقرار کرده سعی میکند فراکسیون امید را با مستقلها یا مستقلها را به اصولگراها نزدیک کرده و فضا را مدیریت کند.
یعنی با اینکه ایشان فراکسیون خاصی ندارد اما سه فراکسیون را با یکدیگر مدیریت میکند؟
حاجی دلیگانی: بله، همین طور است.
مازنی: حالا این مدح آقای لاریجانی است یا ذم ایشان است؟
حاجی دلیگانی: این شیوه مدیریت ایشان است دیگر.
مازنی: یعنی هنر مدیریتی ایشان است.
حاجی دلیگانی: البته هنر هست اما اینکه چقدر از آن درست است و چقدر نادرست، این بحث دیگری است. اگر انصاف رعایت شود اشکالی ندارد اما اگر انصاف و منافع مردم و حقوق نمایندهها نادیده گرفته شود، دچار اشکال است. این حقوق نماینده را نادیده گرفتن، یعنی حقوق مردم را نادیده گرفتن. ربطی به این یا آن جناح هم ندارد. مثلا اینکه گاهی عجله داریم و سریع تعطیل میکنیم که برویم، درست نیست؛ حرف موافق و مخالف را در مجلس باید شنید. نمایندهها که فرصت ندارند همه چیز را مطالعه کنند. خب باید با شنیدن نظرات موافق و مخالف با جنبههای مختلف بحث آشنا شوند. چه اشکالی دارد وقت بگذاریم و بشنویم؟ اهی چند طرح با بیحوصلگی یا عجله رد یا تایید میشود که درست نیست.
اجازه بدهید برگردیم به آن بخش از حرفهای شما که پیش بینی کردید در سال سوم مجلس سطح تنش در پارلمان بیشتر میشود. این برداشت من از صحبتهای شما درست است؟
حاجی دلیگانی: با لحاظ اینکه فراکسیون امید سلسله مراتبی عمل میکند و بخشی از نمایندهها را - درست یا نادرست - در یک جهت قرار میدهد، هرچه قدر مجلس پیش میرود، تعداد نطقها و اظهارنظرهای نمایندهها بیشتر میشود. یعنی نوعی آموزش در عمل داریم برای نمایندههای جدید.
مازنی: این موضوع سلسله مراتبی که میفرمایید به این معنا نیست که آقای عارف هرچه بگویند دیگران هم همان را عمل کنند. ما کمیتههای تخصصی داریم. من مسئول کمیته فرهنگی و اجتماعی هستم. بعد از آن ما مجمع و هیات رئیسه داریم. هر موضوع مهم در مجلس حتما برای آن وقت گذاشته میشود. به جمعبندی میرسیم و محصول خرد جمعی میشود نظر فراکسیون. گاهی پیامکی اطلاع داده میشود که مثلا کاندیداهای فراکسیون امید برای ناظران شورای پول و اعتبار این افراد هستند. هماهنگی تشکیلاتی بنابراین به معنی بخشنامهای و دستوری نیست که یک شخص تصمیمی بگیرد. بلکه کار، تشکیلاتی است.
حاجی دلیگانی: با این وجود من نظرم این است که همه افراد در فراکسیون امید به اندازه لازم نیازی به تامل بر روی مسائل ندارند. نوعی حالت پشت گرمی به این دارند که اگر یک مساله مهم فردا در مجلس مطرح میشود، کسی هست که بگوید چه باید کرد.
مازنی: اتفاقا نگاه، کارشناسی است. گاهی حتی نظم تشکیلاتی با یک بحث کارشناسی یا قومیتی برهم میریزد. گاهی هم بحثهای تهرانی و شهرستانی مطرح میشود. در یک شرایطی هم رفاقتها اثر میگذارد. با این حال من تحسین میکنم اینکه همه مجموعههای سیاسی تشکیلاتی عمل کنند. مثل این است که کسی بگوید من تابع قانون اساسی هستم اما در مسائل اجتماعی براساس نظر مرجع تقلیدم عمل میکنم. این درحالیست که در مسائل فردی میشود اینطور عمل کرد اما در بحثهای اجتماعی، عهد عمومی که قانون اساسی است، ملاک است. اینجا هم وقتی تشکیلاتی پیمان میبندد با هم کار کنند، باید نظر این تشکیلات مبنای عمل باشد.
عکسها از مژده هادیزاده
29213
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است