عشق بازیگران تئاتر ایران و افغانستان تحت تأثیرم قرار داد

به گزارش خبرنگار مهر، پیترو فلوریدیا نمایشنامه نویس و کارگردان ایتالیایی که با بازیگران ایرانی و افغانستانی نمایش «ویولن تایتانیک» را در کارگاه دکور بنیاد روی صحنه برده است به مناسب آغاز این اجرا یادداشتی نوشته و در اختیار گروه هنر خبرگزاری مهر قرار داده است.

متن یادداشت بدین شرح است: «ویولن تایتانیک» تلاش می کند تا برای تماشاگرش تجربه ای نو در فضایی نو بسازد؛ تجربه ای که با آن مستقیما ارتباط  می گیرد و در آن دخالت می کند. در این اجرا نه تنها چهار دیواری وجود ندارد بلکه صحنه  نمایش هم وجود ندارد. تماشاگر در این مورد خاص در مرکز  و در درون نمایش قرار می گیرد.

با این روش قصد داریم تا به مفهوم نگاه کردن تلنگری بزنیم. اغلب تماشاگران و ما به عنوان شهروندان یک جامعه، نظاره گر صحنه ای هستیم که در آن بازیگران شخصیت های کلیدی آن هستند، اما در اینجا گویی همگی سوار بر یک قایق هستیم. در زبان ایتالیایی این جمله به این معناست که انگار همگی یک سرنوشت مشخص رابا هم تقسیم می کنیم، باز به این معنا که اگر جریانی برای کسی خوب پیش نمی رود- مثلاً برای یک طبقه  اجتماعی مشخص یا برای یک گروه دیر یا زود به باقی بدنه آن جامعه ضرر خواهد زد. هرگز نمی شود به تنهایی نجات پیدا کرد و یا خود را در طبقه بندی ها و مرزبندی های اجتماعی قرار داد. نمی شود برای همیشه درچارچوب ثروتمندان یا فقرا باقی ماند.

 بنابراین ما تماشاگر را در مرکز صحنه قرار می دهیم و تلاش می کنیم تا در برابر آنچه در جلو چشمانش اتفاق می افتد در خود احساس مسئولیت کند. معمولا وقتی در صحنه نمایش اتفاقی می افتد، تماشاگر حرکتی نمی کند، فقط شاهد آن تصاویر است و حضورش فقط در نگاه کردن خلاصه می شود بی آنکه بخواهد یا بتواند دخل و تصرفی در روند آن جریان ایجاد کند. اما در نمایش ما، تماشاگر  در مرکز صحنه قرار می گیرد، و تلاش می شود تا تجربه ای برایش ساخته شود که در آن بتوانید دخیل  باشد، درست مثل زمانی که در بحران هستیم و امکانات برای همه به یک اندازه فراهم نیست. واژه از دست دادن را رفته رفته  به طور واقعی تجربه می کنیم. از دست دادن چیزها، مکان، بودن ... بحرانی که اروپای کنونی و یا جهان کنونی ما در حال گذر کردن از آن است.

نمایش «ویولن تایتانیک» از پایان کشتی تایتانیک حرف می زند. از کوه یخی حرف می زند که کشتی غول آسا با آن برخورد می کند و سرنوشتش را تغییر می دهد.

این اجرا دنبال چیزهای تازه و ارتباطات تازه می گردد. حتی بازیگران نیز در این اجرا به تجربه ای جدید در برخورد با تماشاگر می رسند. برای این اجرا بازیگران خاصی به کار می آیند، بازیگران فوق العاده ای که باید توان شکستن فاصله خود با تماشاگر را داشته باشند. 

تئاتر اغلب از خود  فاصله ایجاد می کند، حداقل در غرب به این روش بوده و هست اما ما قصد داریم تا تجربه و ارتباطی زنده ایجاد کنیم.

در تجربه ایرانی این نمایش آن چیزی که بیشتر از همه مرا تحت تاثیر خود قرار داد قدرت بازی بازیگران نبود، آنچه که در آن ها می دیدم علاقه و عشق آن ها برای آموختن بود و سخاوت  و تشنگی برای یاد گرفتن و کیفیت بخشیدن به آنچه که در درون داشتند. این به نظر من شرط اول برای ساختن و حفظ  یک گروه است و تلاش  ما دقیقاً در این راستاست؛ ایجاد گروهی مستقل از جوانان بازیگر در ایران و ایجاد ارتباط بین آنها با گروه ایتالیایی خودمان. فقط به این واسطه است که می شود یاد گرفت، فرهنگسازی کرد و به تعاملی که همواره از آن حرف می زنیم رسید. از بازیگرانم تشکر می کنم بابت تلاش هر روزه خود و برای تک تک آنها آروزی موفقیت می کنم.

باید در اینجا از صنم نادری تشکر کنم که با تلاش فراوان خود توانست گروه یک دستی را گرد هم جمع کند.

تشکر می کنم از مسئولان بنیاد رودکی که میزبان ما بودند و همچنین از آرش عباسی تهیه کننده این نمایش و از او می خواهم که زمینه  همکاری و برقراری دیالوگ با گروه جدید ما در تهران را هموار سازد.»

نمایش «ویولن تایتانیک» به کارگردانی پیترو فلوریدیا از پنجشنبه ۲۳ دی ماه ساعت ۱۹ در کارگاه دکور رودکی به صحنه رفت. این نمایش شنبه ها هم اجرا می شود.