در ستایش کرامت

همچنين از پيامبر(صلي‌الله عليه و آله)كه مـعلم انسان‌هاست به‌عنوان كريم ياد كرده است. در قرآن انسان‌ها را كريمانه مي‌نگرد و مي‌فرمايد: «لقد كرمنا بني آدم»؛ ما همه انسان‌ها را گرامي داشتيم و اكرام كرديم». از ديدگاه قرآن كـريم، انسان داراي 2نـوع كرامت است؛ يك نوع آن، كرامتي عام است كه به همه انسان‌ها داده شده است؛ يعني خداوند انسان را به‌گونه‌اي‌ آفريده اسـت كـه در مقايسه با برخي موجودات ديـگر، از لحـاظ سـاختمان وجودي، از امكانات و مـزايا و از دارايي و غناي دروني بيشتري برخوردار است. اين نوع كـرامت، در واقع نشان‌دهنده عنايت ويژه خداوند به‌وجود انـسان است و هـمه انسان‌ها از آن بـرخوردارند.

نوع ديگر كرامت، كرامتي است كه در پرتو ايمان و اعمال صالح تحت اختيار خود انسان به‌دست مي‌آيد. اين نوع كـرامت بـرخاسته از تلاش و ايثار انسان بوده و معيار ارزش‌هاي انـساني و مـلاك‌ تـقرب در پيـشگاه خداوند است. در تربيت ديني نيز ابتدا بايد به اين كرامت كه با تلاش خود فرد به‌دست مي‌آيد توجه داشت؛ چرا كه تكريم منزلت، موجب مصونيت بيشتر فرد‌ در‌ برابر‌ لغزش‌هاي اخلاقي مي‌شود و زمينه‌هاي اعتماد به‌نفس را در‌ افراد فراهم مي‌سازد. پيامبر گرامي اسلام روش تكريم و احترام به شخصيت را نسبت به همه مردم اجرا مي‌كردند، از اين طريق دل آنان را به‌دست مي‌‌آوردند و در روحشان نفوذ مي‌‌كردند.

همين روش را مي‌توان يكي از عوامل نفوذ فوق‌العاده آن حضرت در مردم دانست. هنگامي كه رسول خدا از سفر مراجعت مي‌‌كردند كودكان به استقبالشان مي‌‌شتافتند، وقتي آنان را مشاهده مي‌‌كردند به احترام توقف مي‌‌كردند و به اصحاب دستور مي‌‌دادند آنها را بردارند و بر مركب حضرت و ساير مركب‌ها سوار كنند. تا جايي كه گاهي مي‌‌شد كودكان با يكديگر تفاخر مي‌كردند و مي‌گفتند كه پيامبر ما را بر اسب خود سوار كرد و تو بر اسب ديگران سوار شدي! آري پيامبر از كودكي كرامت نفس را در همه پرورش مي‌دادند، چون هركس نفس خودش را كريم بداند، بعيد است كه به ذلت گناه كشانده شود.