به گزارش خبرنگار مهر، سرمایه اجتماعی بهعنوان عنصر مهم در جلب مشارکت عمومی در عرصههای مختلف و اعتمادسازی در جامعه یکی از شاخصهای توسعهیافتگی اجتماعی محسوب میشود.
برای مدت دو دهه بعد از جنگ تحمیلی، آنچه از قلم برنامه ریزان کشوری بیرون تراوید ناظر بر ضرورت رشد و توسعه در امور اقتصادی و صنعتی و رسیدن به خودکفایی در این حوزهها بود که البته با توجه به شرایط، اینگونه تصمیمگیری دور از انتظار نبود.
بیتوجهی به همهجانبه نگری در برنامهریزیهای کلان و غفلت از توسعه اجتماعی، سبب شد تا مکانیسم خودکار اجتماعی، تلنگر بزرگی را برای جلبتوجه تصمیم گیران، بر جامعه وارد کند و این تلنگر، همان افول سرمایه اجتماعی بود که بهانحاءمختلف از افزایش جرائم گرفته تا سست شدن بنیان خانواده و افزایش آمار طلاق، عیان شد.
چهار برنامه توسعه گذشت و در برنامه پنجم توسعه بالاخره آثاری از توجه به حوزه اجتماعی و سرمایه اجتماعی کمکم عیان شد که اجرای بسیاری از موارد آن نیز هنوز عملی یا بهدرستی پیادهسازی نشده است.
نرخ بیکاری قطب چهارم صنعت کشور در برخی شهرستان ها ۱۷درصد است و این خود عاملی است که یکی یکی ستون های نمودار آسیب های اجتماعی را بالا می کشد و با بالا رفتن آن، سرمایه اجتماعی سقوط می کند.
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است