شجاعت امام حسین از دیدگاه نویسندگان و مستشرقین

به گزارش خبرنگار مهر، متن زیر برشی از کتاب نینوا و انتظار تأملی نو، در مورد شجاعت امام حسین(ع) از دیدگاه نویسندگان و مستشرقین است که از نظر می گذرد؛

١   . ابن ابی الحدید معتزلی:

کیست در شجاعت مانند حسین بن علی (ع) که در میدان کربلا گفتند: ما کسی را که انبوه مردم بر او حمله‌ور شده باشند و از برادران و اهل و یاران جدا شده باشد، شجاع‌تر از او ندیدیم. مانند شیر رزمنده، سواران را درهم می‌شکست و چه گمان می‌بری به مردی که راضی به پستی نشد و دست در دست آنها نگذاشت تا کشته شد.

  ٢  . عقّاد (نویسنده معروف مصری):

شجاعت حسین صفتی است که ظهور آن از او غریب نیست. برای اینکه ظهور شجاعت از او مثل ظهور طلا از معدن طلاست، شجاعت فضیلتی است که آن را از پدران و نیاکان به ارث برد و به فرزندانش آن را به ارث داد.

او در جنگ‌های متعدد از آفریقای شمالی و طبرستان و قسطنطنیه حاضر بود و نیز با پدرش علی (ع) در تمام وقایع و جنگ‌هایی که با مخالفان داشت-از واقعۀ جمل تا جنگ صفین-شرکت کرد. سپس گوید: در افراد انسان کسی در شجاعت قلبی و قوت روحی شجاع‌تر نیست از کسی که اقدام کند و وارد شود بر آنچه حسین در کربلا بر آن اقدام کرد. و او برای شجاعت تربیت یافت و رشد نمود؛ همان‌گونه که شجاعت را در خون و عروق خود به وراثت گرفت.

  ٣   . شبراوی (شیخ اسبق جامع ازهر مصر):

امام حسین (ع) در اوج صفات عالیه قرار گرفت و علو مرتبه او، به حدّی است که ثریا از رسیدن به معنای آن، فرومایه و حقیر است و در آن بازاری که غنیمت‌های مجد و بزرگی را قسمت کردند، سهم وافرتر و نصیب بیشتر مخصوص او گردید. جوهرۀ عزّت بیت رسالت و خاندان نبوت، در او و برادرش حسن (ع) انحصار یافته بود. خصال و مجد و فضیلت آنان مورد اتفاق است و چرا چنین نباشد؟ حال آنکه آن دو بزرگوار فرزندان فاطمه بتول (س) و مقبول حضرت رسول (ص) بودند.

سپس گوید: حضرت حسین (ع) با قوّت قلب در نبرد با دلیران اقدام کرد. صابرانه حمله می‌نمود و فرار از جهاد را پستی و عار می‌دانست. با نفسی مطمئن، و عزمی آرام به استقبال اهوال شدیده می‌رفت. مصافحه با شمشیر و نیزه را در راه خدا غنیمت می‌دانست و جانبازی و ریختن خون دل خود را در راه عزت، بهایی کم می‌شمرد و از پستی و دنائت ابا می‌کرد؛ اگرچه متضمّن قتل و شهادت باشد.

  ۴   . محمد علی جناح (مؤسس پاکستان) :

هیچ نمونه‌ای از شجاعت، بهتر از آنکه امام حسین (ع) از لحاظ فداکاری و تهوّر (شجاعت) نشان داد، در عالم پیدا نمی‌شود به عقیدۀ من تمام مسلمین باید از سرمشق این شهیدی که خود را در سرزمین عراق قربانی کرد، پیروی کنند.

  ۵   . گاندی (مصلح بزرگ هند) :

من برای هند، چیز تازه‌ای نیاوردم. فقط نتیجه‌ای که از مطالعات و تحقیقاتم درباره تاریخ زندگی قهرمانان کربلا به‌دست آورده بودم، ارمغان ملت هند کردم.

اگر بخواهیم هند را نجات بدهیم، واجب است همان راهی را بپیماییم که حسین بن علی پیمود.  

   ۶   . توماس کارلایل انگلیسی:

بهترین درسی که از سرگذشت کربلا می‌گیریم، این است که حسین و یارانش ایمان استوار به خدا داشتند، آنها با اعمال خود روشن کردند که تفوّق عددی در جایی که حق با باطل روبه‌رو می‌شود، اهمیّت ندارد، پیروزی حسین باوجود اقلیّتی که داشت، باعث شگفتی من است.

  ۷   . واشنگتن ایرونیک، (مورّخ آمریکایی) :

برای امام حسین(ع) ممکن بود که زندگی خود را با تسلیم شدن به ارادۀ یزید، نجات بخشد؛ ولی مسؤولیت پیشوایی و رهبری اسلام، اجازه نمی‌داد که او یزید را به عنوان خلافت بشناسد. او به زودی خود را برای قبول هر ناراحتی و فشاری، به منظور رها ساختن اسلام از چنگال بنی امیّه آماده ساخت. در زیر آفتاب سوزان سرزمین خشک و در روی ریگ‌های تفتیدۀ عربستان، روح حسین فناناپذیر برپاست. ای پهلوان و ای نمونه شجاعت و ای شهسوار من، ای حسین!

  ۸   . یک بانوی انگلیسی

وی در مقاله‌ای تحت عنوان «سه شهید» می‌گوید: سه نفر در تاریخ بشریت برای اعلای کلمۀ حق، جان‌بازی و فداکاری نمودند و گوی سبقت را از سایر فداکاران و جانبازان ربودند:

اول. سقراط حکیم یونانی در آتن،

دوم. حضرت مسیح بن مریم (ع) در فلسطین،

سوم. حضرت حسین (ع)، فرزندزاده محمد (ص) پیغمبر مسلمانان.

آن‌گاه گفته است:

هرگاه به تاریخ حالات و چگونگی شهادت و جانبازی هریک از این سه نفر شهید سعید آگاهی حاصل گردد، تصدیق می‌شود که جانبازی و فداکاری حضرت حسین (ع) از آن دو نفر (سقراط و عیسی) قوی‌تر و محکم‌تر بوده است.

به همین‌جهت، ملقّب به سید الشهدا گردید؛ زیرا سقراط و حضرت مسیح، در راه حق به تفدیّۀ جان خود حاضر شدند؛ ولی حضرت حسین (ع)، جلای وطن اختیار نمود و در بیابانی دور از جمعیت، در محاصرۀ دشمن واقع شد. عزیزترین عزیزانش را-که از دست دادن هریک از آنان، مهم‌تر از سر دادن خودش بود- فدای حق نموده، به دست خود مقابل دشمن فرستاد و تمامی آنها را قربانی راه حق کرد.

بزرگ‌ترین دلیل بر اثبات مظلومیت حسین مسلمان‌ها، قربانی دادن بچۀ شیرخواره‌اش بود. . . این عمل دشمن مظلومیّت حسین را اثبات کرد و به همین مظلومیت، بساط عزّت خاندان مقتدر بنی امیه را برچید و رسوای عالمشان نمود.

در اثر جانبازی‌های او و اهل بیت بزرگش، دین محمّد (ص) حیات نوینی به خود گرفت.

  ۹   . جیمز کارگرن هندوی

چون بهادری و شجاعت رستم مشهور زمانه است؛ ولی مردانی چند گذشته که در مقابلشان، نام رستم قابل بیان نیست؛ مانند حسین بن علی (ع) که شجاعتش بر همۀ شجاعان، رتبۀ تقدم یافته است؛ چراکه شخصی که در میدان کربلا بر ریگ تفتیده با حالات تشنگی و گرسنگی، مردانگی به کار برده باشد، کسی نام رستم را در مقابل او آورد که از تاریخ واقف نباشد!

قلم که را یاراست که حال حسین (ع) را به نگارش درآورد و زبان که را طاقت هست که مدح ثابت‌قدمی   ٧٢  نفر-در مقابلۀ سی هزار فوج شامی خونخوار-و شهادت هریک را چنانچه باید، ادا نماید!

نازک‌خیالی کجا این‌قدر رساست که حال دل‌های آنان را تصویر کند که بر سرشان چه پیش آمد؟ از آن زمانی که عمر سعد با ده هزار فوج دور آنان را گرفته بود تا زمانی که شمر ملعون سر اقدس را از تن جدا کرد!

مثل مشهور است که دوای یک، دو باشد؛ یعنی، از آدم تنها کاری برنمی‌آید تا دوّمی برایش مددکار نباشد. مبالغه بالاتر از آن نیست که در حق کسی گفته شود: فلان‌کس را دشمن از چهار طرف محاصره کرده است! مگر حسین و   ٧٢  تن را هشت قسم دشمن، تنگ کرده بودند؛ باوجود آن، ثابت‌قدمی را از دست ندادند. چنان‌که از چهار طرف ده هزار فوج یزید بود که بارش نیزه و تیرشان مثل بادهای تیره، توفان ظلمت برانگیخته بودند!

دشمن پنجم، گرمی و حرارت آفتاب عرب بود که نظیرش در زیر فلک، صورت امکان نپذیرفته است. دشمن ششم، ریگ تفتیدۀ میدان کربلا بود که مانند خاکستر تنور گرم، سوزنده و آتش‌افکن بود! دو دشمن دیگر تشنگی و

گرسنگی بود که از همه ظالم‌تر بود. خواهش و آرزوی این دو دشمن، همان وقت کم می‌شد که زبان‌ها از تشنگی چاک‌چاک می‌گردیدند! پس کسانی که در چنین معرکه با هزاران دشمن مقابله کرده باشند، بهادری و شجاعت برایشان حتمی است.