انسان‌ها زبانی مشترک دارند

براساس گزارش تلگراف، اين كشف جديد، اصول بنيادين زبان شناسي را به چالش مي‌كشد، اصولي كه مي‌گويد زبان‌ها به صورت مستقل از يكديگر رشد مي‌كنند درحالي كه در آواهايي كه واژه‌ها را ايجاد مي‌كنند هيچ معني ذاتي نهفته نشده‌است.

اما پژوهشي جديد كه در آن هزاران زبان مختلف مورد بررسي قرار گرفته‌اند، نشان مي‌دهد براي مفاهيم اساسي، مانند اندام‌هاي بدن، روابط خانوادگي يا جنبه‌هاي مختلف جهان طبيعت، اصواتي مشترك وجود دارند، مانند اينكه مفاهيمي كه به شكلي براي انسان از اهميت بالايي برخوردارند نوعي سبك بيان شفاهي جهاني را ايجاد كرده‌‌باشند.

به گفته مورگان كريستيانسن استاد روانشناسي و مدير لابراتوار علوم عصبي شناختي دانشگاه كورنل، اين الگوهاي آوايي نمادين در سرتاسر جهان بارها و بارها خود را نشان داده‌اند و مستقل از پراكندگي جغرافيايي انسان‌ها و مرزهاي زباني عمل مي‌كنند. به نظر مي‌آيد پديده‌اي در وضعيت انسان منجر به ايجاد اين الگوها شده‌است كه منشا آن مشخص نيست، اما وجود آن قطعي است.

محققان در اين مطالعه دريافتند در بيشتر زبان‌ها واژه‌اي كه براي بيان مفهوم "دماغ" استفاده مي‌شود حاوي اصوات نه (neh) يا او (oo) است. همچنين در واژه "برگ" در بسياري از زبان‌ها اصوات ل (L)، پ(P) يا ب (B) استفاده شده‌است يا در واژه "ماسه" صداي "س" مشترك است.

دانشمندان مي‌گويند اين يافته به آن معني نيست كه همه واژه‌ها با اين معاني صداهاي مشترك دارند،‌ اما ارتباط ميان واژه‌ها در زبان‌هاي مختلف قدرتمند‌تر از حد تصور است.

ديگر واژه‌هايي كه در ميان هزاران زبان مختلف حاوي صداهاي مشابه هستند واژه‌هاي "گزيدن"، "سگ"، "ماهي"،‌ "پوست"، "ستاره" و آب هستند. ارتباط ميان زبان‌ها در واژه‌هايي كه اعضاي بدن را تشريح مي‌كنند، مانند "زانو"، "استخوان" يا "سينه" شديد‌تر مي‌شود.

دانشمندان همچنين دريافتند احتمال وجود آواهايي خاص در واژه‌هايي مشخص در زبان‌هاي مختلف بسيار كم است. براي مثال احتمال اينكه در واژه "من" صداهاي "پ"، "يو"، "ب"، "ت"، "س"، "ر" و "ل" وجود داشته‌باشد بسيار كم است.

اين گروه از دانشمندان كه متشكل از  فيزيكدانان، زبان شناس‌ها و دانشمندان رايانه‌اي از آمريكا،‌آرژانتين، آلمان، هلند و سويس بودند، 40 هزار واژه پايه در 3700 زبان مختلف جهان را كه 62 درصد از زبان‌هاي جهان را تشكيل مي‌دهند،  مورد بررسي قرار دادند.

يكي از اصلي‌ترين مفاهيم زبان شناسي اين است كه ارتباط ميان آواي يك كلمه و معني آن خود به‌خودي است، اما مطالعه جديد اين اصل را به چالش كشيده‌است.

دانشمندان در اين مطالعه نشان داده‌اند كه واژه‌هاي توصيف‌كننده اجسام كوچك تيغ‌دار يا زبر معمولا از آواهاي بلند برخوردار نيستند و در مقابل اجسام گرد‌تر از آواهاي "او" دار برخوردارند.