شهید سیاحی،رهرویی که اراده و عشق به ولایت و دین سرمایه وجودیش بود

این شهید والا مقام، جوانی خوش مشرب و روستایی بود که در بین خاص و عام به حسن اخلاق شهرت داشت و در تمامی ابعاد زندگیش ضمن ساده زیستی، با کلام و رفتارش از خود خاطرات شیرین و پیام های آموزنده زیادی به یادگار گذاشته است.
وی در هنر قالیبافی مهارت داشت و خانواده را در این زمینه یاری می داد، ضرب آهنگ کرکید (کوبه قالی) او در حمایت اقتصادی از خانواده با حضور تمام قد و شجاعانه در هم گره خورد و دست بافته ای که احمد علی با دل عاشورائیش و با سرپنجه هنرمندش بافته بود امروز به یاذگار مانده و دلاورمردی جنگ با عیرت مردانه در حمایت خانواده در جای جای قالی موج می زند.
مادر شهید احمد علی سیاحی گفت: فرزندم احمد علی بر روی دار قالی می نشست و با بافتن قالی ، صحبت و مزاح با مادر و خواهران خستگی را از تن آنان بیرون می آورد.
تاجی بهشتی افزود: فرزند شهیدم وقتی به خانه می آمد و می دید مادر و خواهرانش بر روی دار قالی نشستند کنار آنان روی دار قالی می نشست و با عشق در بافت قالی مشارکت می جست.
وی ادامه داد: پسرم کرکید را از دست خواهرانش می گرفت با زدن ضربات محکم بر تنه تار و سر گره ها چگونگی برخورد با مشکلات زندگی را هم به آنها می آموخت و همواره در هر امری یار و مراقب خانواده بود.
وی بیان کرد: پسر شهیدم بسیار خوش اخلاق، با ادب و مهربان بود ، وقتی احساس می کرد از اهل خانواده اش خسته کار یا از موضوعی ناراحت هستند سرصحبت را با مزاح و خنده باز می کرد و می کوشید دیگران را خوشحال کند.
مادر این شهید بزرگوار افزود: احمد علی از هیچ کاری عار نداشت، همراه پدرش به کار کشاورزی می پرداخت، در کارهای خانه کمک می کرد و حتی با مهارت قالی بافی می کرد.
وی بیان کرد: هر قالی که دار می زنم و هر رج از قالی که می بافم به یاد احمد علی می افتم که چطور دلسورانه ما را در بافت قالی یاری می داد اما، با عشقی که به ولایت داشت از جبهه و جنگ غافل نشد و حضور در برابر بعثی را وظیفه دینی و ملی خود می دانست.
مادر این شهید بزرگوار افزود: برای رفتن به جبهه در ابتدا پدرش رضایت نمی داد اما، پسرم با صحبت پدرش را متقاعد کرد و تاکید کرد که کشور تا چه اندازه به پاسداشت ارزش ها و فرزندان دلیر برای حضور در برابر دشمنان نیاز دارد.
مادر این شقایق پر پر گفت: احمدعلی در مرحله ای از جنگ از ناحیه دست مجروح شده بود اما نگذاشت اهل خانه از مجروحیتش باخبر شوند وقتی به مرخصی آمد مثل همیشه بر دار قالی نشست و می خواست که همراه مادر و خواهرش قالی ببافد اما در هنگام کوبیدن پودها فهمیدیم که از ناحیه دست مجروح شده است.
مادر این شهیدادامه داد: احمد علی هیچ کس را ناراحت نمی کرد و خودش نیز طاقت ناراحتی کسی را نداشت، وقتی که به شهادت رسید مفقود بود و پس از 10 سال جنازه اش به زادگاهش برگشت.
وی گفت: در همه این 10 سال چشم به راه پسرم بودم تا با نشانه ای، پلاکی، تکه ای از استخوانش دلم آرام گیرد که به شهادت رسیده و بر سر مزارش بروم و درد دل کنم.
خواهر این شهید بزرگوار نیز گفت: روزهای پر از خاطره را که کنار برادرم داشته ام که هر لحظه آن پر از صفا، اخلاق و درس های آموزنده است.
فاطمه سیاحی افزود: برادر شهیدم با رفتار و کارهایش منش و راه زندگی را به ما آموخت و هرچند ساده و بی پیرایه زندگی کرد اما،دریایی از عشق و ایمان ثروت او بود.
وی بیان کرد: برادرم به دلیل فقر نتوانست ادامه تحصیل دهد و بعد از گذراندن دوره ابتدایی در نجاری کار می کرد، تابستان ها هم به پدرم در کارهای کشاورزی کمک می کرد.
وی گفت: روزهای تعطیل و در زمستان های سرد که کار کشاورزی کمتر بود در کنار کا قالی می بافت و در هرشرایطی خود را در قبال اقتصاد خانواده مسئول می دانست.
برادر شهید احمد علی سیاحی گفت: برادرم از همان کودکی وسعت دید بلندی داشت،بسیار مهربان، دلسوز و مرهم دل های شکسته بود.
محمد تقی سیاحی افزود: برادرم از هیچ کاری برای کمک به دیگران و معیشت خانواده دریغ نمی کرد و معتقد بود باید تا پای جان و نثار خون از اسلام و تمامیت ارضی کشور دفاع کرد، دفاع وظیفه ملی و شرعی است.
وی بیان کرد: احمدعلی در راه هدفش به آرمان خود که شهادت بود رسید و همه خانواده را با کوله باری از خاطرات شیرین تنها گذاشت.
وی گفت: خاطراتی که با دیدن قالی های بافته شده بر دستان قدرتمند برادرم پررنگ می شود ، خاطراتی با طعم هنر ، ظرافت ، شرافت ، انسانیت و دلسوزی است که هزگز فراموش نمی شود.
شهید احمد علی سیاحی در سال 1346 در شهرستان خمین متولد شد و در سال 1362 در پنجوین عراق به خیل شهدا پیوست.
شهرستان خمین در دوران دفاع مقدس بیش از یک هزار شهید، دو هزار و 500 جانباز و 90 آزاده، تقدیم انقلاب اسلامی کرد.
7277/6013/