بقعه‌هایی در دل سفید برف/ امامزده‌ها فضای شهرها را مثبت کرده‌اند

به گزارش خبرنگار مهر، این روزها بخشی از عکس های مجموعه «زمستان» کیارنگ علایی در گالری «تم» در معرض دید عموم قرار گرفته که روایتی متفاوت از امامزاده های ایران است که در میان فضایی برفی به تصویر کشیده شده اند.

علایی معتقد است ایران با داشتن بیش از ۱۱ هزار امامزاده، کشوری با رویکرد اجتماعی- مذهبی است و در طول تاریخ از جایگاه اجتماعی امامزاده ها متاثر بوده است.

وی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره این مجموعه از عکس های خود گفت: مجموعه ای که امروز می بینید همچنان در حال تکمیل است و به انتها نرسیده است.

علایی درباره روند خلق این آثار توضیح داد: سه سال است درگیر کار روی این مجموعه هستم و تم آن بیشتر از داستان های کوتاهم می آید که حدود ۱۰ سال پیش توسط نشر ققنوس منتشر شد.

این عکاس و نویسنده ادامه داد: برای من مکان هایی مثل شهر «آران بیدگل» که پر از امامزاده است جذاب است زیرا تکثر امامزاده ها در این مکان ها یک برخورد اجتماعی متفاوت ایجاد می کند. طی تحقیقاتم متوجه شده ام شهری که در هر کوچه پس کوچه اش یک امامزاده است روابط اجتماعی متفاوتی نسبت به شهری که از این مکان ها محروم است، دارد. در واقع این امامزاده ها کانونی شده که مردم به دلیل ارادت معنوی دور آن جمع شوند و یک گره گشایی هایی اتفاق افتد و حتی زیست محیطی متفاوتی اتفاق افتد و دور هر امامزاده ای یک آبادانی ایجاد شود.

علایی که فصل زمستان را برای عکاسی از امامزاده ها انتخاب کرده است و مخاطب در عکس های او امامزاده را در لانگ شات می بیند درباره ساختار زیبایی شناسانه عکس ها نیز توضیح داد: من می خواستم فضای برفی بر محیط حاکم باشد تا از یک طرف آدرس امامزاده ها را از آنها گرفته باشم و از طرف دیگر به مخاطب آن احساس سرگشتگی را که در مراجعه به امامزاده ها به انسان دست می دهد، منتقل کنم.

وی در پاسخ به این پرسش که قصد دارید از کل امامزاده های ایران عکس بگیرید؟ گفت: عکس های من جنبه اسنادی ندارد و من در آنها دست برده ام پس به دنبال عکاسی اسنادی از امامزاده های ایران نیستم بلکه به دنبال ارائه یک مفهوم در این عکس ها هستم. با وجود امامزاده ها ما با یک انرژی در محیط زیست انسان معاصر رو به رو هستیم و برخورد ما در زندگی اجتماعی را عوض می کند؛ این منظور نظر من در این عکس ها بوده است.

این عکاس در استیتمنت نمایشگاه هم نوشته است: «امامزاده ها در میان مردم ایران محبوب هستند و وجود آنها هسته ای از انرژی را ایجاد می کند. برای ایرانیان مراجعه به یک امامزاده به معنای سفری در جستجوی حقیقت و روشنگری است و نشانه ای از فاصله گرفتن از زندگی عادی و روزمره و اتصال به نیرویی ماوراء الطبیعه.

انسان در کشاکش تاریخ اجتماعی خود همواره در نسبتی دور یا نزدیک با معبود خویش شناخته شده و به دنبال نمادهای آن در گوشه و کنار برهوت زندگی خویش بوده است. امامزاده ها همچون نوری نامعلوم و یا کانون پر انرژی در دور دست ترین نقاط ایران به چشم می خورند. گاهی جاده ای برای عزیمت به سمت آنان کشیده شده و گاه در افق های دور مسیری صعب العبور دارند.

در دوره ای که تمدن بشری در شلوغ ترین نقطه تاریخ خود به سر می برد، خلوتی عظیم انسان را احاطه کرده است. او در ازدحام جهان، سرگردان است و هر روز بیشتر در خود خلاصه می شود و این گونه است که گوشه ای مامنی کرده تا پاسخی برای تنهایی خویش بیابد.»