از قضا سؤال از غذاست!

سؤال: متخصصان تغذیه مدام درباره‌ي غذای سالم و مفید صحبت می‌کنند و یک‌سری باید و نباید به خورد ما نوجوانان می‌دهند. به نظر شما بدمزه‌بودن ۹۹‌درصد چیزهایی که می‌گویند برای بدن مفید است، معنی خاصی دارد؟

جواب: سلام. راستش من خودم هم گاهی شک می‌کنم که مردم باید به همه‌ی چیزهایی که ما دکترها می‌گوییم گوش کنند یا نکنند!

اگر قرار باشد آدم فقط بر اساس توصیه‌های پزشکی غذا بخورد و همه‌ی چیزهایی را که کارشناسان در برنامه‌های تلویزیونی، رادیو، مجله‌ها و روزنامه‌ها می‌گویند رعایت کند، خیلی نمی‌تواند به کار و زندگی‌اش برسد؛ چون همه‌اش باید حواسش باشد که کدام ویتامین در بدن کم و زیاد می‌شود و چند کالری وارد بدن شده و چه‌طور باید نفس کشید تا نفس‌کشیدن بهتر و بهداشتی‌تر شود و...

البته من با نظر شما به‌طور کامل موافق نیستم. خیلی از چیزهایی که برای بدن مفیدند، از قضا خیلی هم خوش‌مزه‌اند! خورش کرفس، روغن قرچک، ماهی آب‌پز و پیاز جزء خوش‌مزه‌ترین چیزهایی هستند که خود من از بچگی به آن‌ها علاقه داشته‌ام. اما متأسفانه این غذاها از نظر خواهر و برادرهایم بدمزه بودند و به‌دلیل این‌که در خانواده‌ی ما دموکراسی حاکم بود، بنده نيز به‌احترام جمع از خوردن این خوردنی‌های خیلی خوش‌مزه محروم شدم.

یک آشپز معروف هندی به اسم «آن‌دیره وید» می‌گوید: «ای‌کاش مزه در زبان تو باشد، نه در آن‌چه آن را تناول می‌کنی!» به‌خاطر همین اعتقاد است که در هند تند و تیزترین غذاها را می‌خورند و به‌نظرشان خیلی هم خوش‌مزه است.

اگر مزه در زبان ما باشد، غذاهای سالم را بدمزه احساس نمی‌کنیم! متأسفانه خیلی‌وقت‌ها نظر ما را در مورد مزه‌ها، عادت‌های ما شکل می‌دهند. مثلاً شما به غذایتان زياد نمک می‌زنید و بعد غذاهای معمول به‌نظرتان بی‌مزه می‌آیند!

پس به غذایتان نمک اضافي نزنید و مطمئن باشید نمکی که به غذا می‌زنیم، اثري بر بامزه‌تر شدن ما ندارد و فقط موجب می‌شود در آینده بیماری‌های قلبی و عروقی با شانس بيش‌تر و روي بازتري به‌سراغمان بيايند.